....คืนที่นอนไม่หลับ....
พรุ่งนี้เช้าต้องไปถ่ายภาพที่โบสถ์กาลหว่าร์และวัดโพธิ์ แต่ตี 2 กว่าแล้วยังนอนไม่หลับเลย จะรอดมั๊ยน้อ.....คิดถึงจัง.....
คุณคิดว่า คนสองคน จะรักกันมันอยู่ที่อะไรหรอ? พรหมลิขิตหรืออะไร คนที่คุณหมายถึง คือชั้นรึเปล่า? หรือคุณมีใครอยู่แล้ว เป็นคำถามที่อยู่ในใจชั้นตลอดมาถ้าคุณมีใครอยู่แล้ว ชั้นจะหยุดคิดกับคุณเกินพี่น้อง หรือการกระทำทุกอย่าง คือความเอ็นดู เท่านั้น สับสนจัง
บางครั้งก็คิดว่า ความรักถ้ามันคือรักแท้ เราคงไม่ต้องมานั่งทุกข์ แต่ถ้าความรักที่ไม่มีอุปสรรค มันจะมีความหมายอะไร? คุณจะรู้มั๊ยว่าชั้นกำลังสับสน พยายามคิดว่าที่คุณชวนชั้นไปเที่ยวเพียงเพราะคุณชวนเป็นมารยาท
การเจอกันของเรามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ทุกสิ่งคือเรื่องบังเอิญ ก็เหมือนที่เราเดินอยู่บนถนนและเจอใครหลายคนมากมาย....เพียงแค่เราไม่ได้หยุดคุยกับเค้าเท่านั้นเอง หรือชั้นควรจะหยุดทุกสิ่ง และเดินตามทางของชั้นต่อไป
"ถ้าเราเจอคนที่ใช่ ในเวลาที่ไม่ใช่ ให้ถือว่าไม่ใช่" แล้วเวลาไหนคือเวลาที่ใช่ เราจะแยกออกได้ยังไงว่าตอนไหนคือใช่ และตอนไหนคือไม่ใช่ ถ้าเค้าคือคนที่ใช่สำหรับเรา เราสองคนคงได้พบกันอีก ครั้งแรกอาจจะเรียกว่าเรื่องบังเอิญ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป...ชั้นจะคิดว่าคุณไม่ใช่ความบังเอิญของชั้น
คุณรู้มั๊ย เวลาที่ชั้นหลับตา ภาพของคุณมันยังชัดเจนอยู่ตลอด ครั้งแรกที่เจอกันคุณขอถ่ายรูปคู่กับชั้น แต่ชั้นปฏิเสธ ทั้งๆที่ในใจอยากถ่ายใจจะขาด
คุณรู้มั๊ย วันที่คุณเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้ชั้น มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก คุณไม่ใช่คนแรกที่ทำแบบนี้แต่มันพิเศษกว่าครั้งก่อน
และคุณรู้มั๊ย ว่าตลอดเวลาที่ชั้นอยู่ใกล้คุณ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่พอเหงาแล้วเจอกันถึงรู้สึกแต่มันเป็นความประทับใจ มันถึงรู้สึก
ชั้นเป็นห่วงเวลาคุณดื่มกับเพื่อนๆหรือคนที่ทำงาน ห่วงว่าคุณจะขับรถไหวมั๊ยแม้คุณจะเป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วก็ตาม แปลกมั๊ย แต่วันที่ชั้นนั่งอยู่ด้วย ชั้นกลับรู้สึกสบายใจ ถึงคุณจะดื่มหนักขนาดไหน ชั้นก็รู้สึกเฉยๆ ชั้นห่วงที่คุณสูบบุหรี่หนัก จนเสียงแทบไม่มีพอเป็นหวัด มันอาจจะเป็นสิ่งที่อยู่กับคุณจนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ชั้นไม่เคยคิดจะห้ามเพียงแค่รู้สึกว่า "ห่วงใย"
ถ้ามองย้อนกลับไป ที่ผ่านมา ชั้นพยายามเปลี่ยนคนอื่นเพราะคำว่า ห่วง พยายามเปลี่ยนแปลงเค้าเพื่อที่ชั้นจะได้หายห่วง แต่สำหรับคุณชั้นอยากรู้สึกห่วงใยคุณแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าเราคือคนของกันและกัน ชั้นหวังว่าเราจะได้พบกันอีก แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ชั้นต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แล้วเรายังไม่ได้พบกัน ชั้นจะถือว่า คุณไม่ใช่....เพราะชั้นคงไม่กลับมาอีกแล้ว
ชั้นจะไม่พยายามเดินไปหาคุณ แต่ชั้นจะรอให้ความบังเอิญพาเราสองคนมาพบกัน
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
