วันนี้เจอกันแล้ว....
วันนี้ตื่นมา ก็อาบน้ำไปถ่ายภาพ พี่ปาร์คก็ทักมาว่าวันนี้ไปไหนมั๊ย...ก็เลยบอกไป เค้าก็บอกว่างั้นพี่ไปด้วย....อึ้งไป 20 วิ
ก็นัดเจอกันที่เดอะมอลบางกะปิ รถติดโคตรๆ เลยไปถึงช้านิดหน่อย แล้วก็ต่อสาย 8 ไปสะพานพุทธ ช่วงเวลาที่อยู่บนรถ ก็คุยกัน จ้องตากัน มองหน้ากัน แล้วอยู่ดีๆ คุณเค้าก็ถามขึ้นมาว่า "ทำไมยังรอพี่อยู่หล่ะ" ช็อคเลยแทบจะปีนหน้าต่างรถเมล์หนี.... ก็เลยบอกไปว่าไม่รู้เหมือนกัน ใจมันยังไม่ลืม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าขอให้กลับมา พอพูดจบพี่เค้าก็หน้าเสียเลย แล้วบอกว่าไม่ให้กลับไปหรอ....ก็เลยสะดุ้งเลย ตรูพูดไรไปวะ
พอถึงสะพานพุทธ ก็เดินไปวัดอรุณ ช่วงนั้นก็เย็นละรอแสงได้ที่ก็ถ่ายภาพ ส่วนใหญ่พี่ปาร์คจะเป็นคนถ่าย เพราะน้ำเพลียกับการเดินและนั่งรถ นอนไม่พอด้วยเลยไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่ ขากลับก็นั่งเรือข้ามฟากมา ครั้งแรกที่นั่งเรือกับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ น้ำเป็นคนกลัวเรือมาก พี่ปาร์คก็ถามว่ากลัวหรอ มานั่งนี่สิ...ก็คือนั่งข้างๆเค้า แต่ก็ไม่เอาอะ เค้าก็ตามใจ พอลงจากเรือ ก็เดินไปสะพานพุทธขึ้นรถกลับ
ระหว่างทางกลับ ก็คุยกันสักพักเรื่องเรียนต่อของเราและอนาคตของพี่เค้า พี่เค้าก็เล่าให้ฟังว่าจะทำอะไรบ้าง plan ไว้ น้ำก็ได้แต่นั่งฟังและให้กำลังใจ แต่พอถึงลาดพร้าว...ต่างฝ่ายต่างเงียบ น้ำตาเริ่มคลอ แมร่งรถเมล์ขับเร็วชิบหาย.... พี่เค้าก็หันมาถามว่าเป็นอะไร ไม่บอกขอให้อกแตกตาย.... แต่ก็คิดว่าบอกไปก็เท่านั้นอะ ในใจคิดยังไม่อยากกลับเลย ไม่เจอกันตั้งนาน เจอกันแปบเดียวก็ต้องห่างกันอีก
พอลงรถเมล์ที่เดอะมอลบางกะปิ พี่เค้าก็เดินไปส่งขึ้นรถตู้...แล้วก็บอกว่านั่งรถดีๆหล่ะ โอ๊ยยย..ตอนนั้นแหละ พูดไม่ออก รับกระเป๋ากล้องแล้วเดินขึ้นรถไม่มองหน้าพี่เค้าเลย เดี๋ยวเค้าเห็นน้ำตาเรา 555+ พอก้าวขึ้นรถน้ำตาแมร่งมาจากไหนไม่รู้...คนข้างๆก็มอง แต่มันกลั้นไม่ได้แล้ว
นั่งรถถึงหอก็โทรบอกแม่ แล้วก็โทรบอกพี่ปาร์คแต่ขึ้นรอสาย ก็เลยรอให้เค้าคุยเสร็จก่อน ซักพักพี่เค้าก็โทรกลับมาบอกว่าวันนี้ไม่เล่นเน็ตนะ ต้องนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปสมัครงาน เดี๋ยวพี่ไม่ตื่น...เราก็โอเคเข้าใจแหละ แล้วพี่เค้าก็ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า หืม...แล้วก็บอกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้สมัครงานเสร็จจะรีบโทรหาเพราะแบตจะหมดแล้ว แล้วก็บอกฝันดี...แล้วก็วางไป
วันนี้ก็เลยเป็นวันที่ทั้งสุขใจมากๆๆๆ และงอแงมากๆๆๆๆๆ เป็นไปได้ไม่อยากจะกลับเลย ..... แต่ก็นะงอแงเป็นเด็กไม่ได้แล้วต้องใช้เหตุผล ไม่อยากทำตัวให้เค้ากดดัน แค่คอยอยู่ข้างๆให้กำลังใจกันก็พอ
วันที่: 4 กันยายน 2555 เวลา:23:28:05 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
