สุดท้าย...
เห้อ....อุปสรรค มาบ่อยๆก็ท้อนะ
พรุ่งนี้คงต้องไปถ่ายภาพคนเดียวซะแล้ว เพราะพี่กบติดธุระ + แม่มาหาจากใต้ ก็เข้าใจนะ ว่าทั้งงานทั้งครอบครัว สู้ๆน้ำ! เมื่อก่อนไปไหนมาไหนเองตลอด ยืนด้วยขาของตัวเองต่อไป ฮึ๊บๆๆสู้ๆๆ
"ทางอยู่ที่ปาก อยากไปไหนก็ถามเอา"
ถามว่าเสียใจมั๊ย ก็นิดนึงนะ แต่ก็ต้องเข้าใจในภาระและหน้าที่ ที่พี่เค้าต้องรับผิดชอบ จะคิดถึงแต่ตัวเอง เอาแต่ใจตัวเองคงไม่ได้ อย่างน้อยเค้าก็จะรีบมาหา ถ้าทำธุระเสร็จ แต่...คงไม่อยู่รอเจอดีกว่า ถ่ายภาพเสร็จคงกลับเลย
ตอนแรกพี่กบชวนพักอีกคืน แต่ก็นะ...ใจนึงก็อยากอยู่เพราะไปทั้งทีก็อยากถ่ายภาพเยอะๆ แต่มันคงดูไม่ดีอ่ะ ในความคิดเค้า ไม่ได้กลัวอะไร แต่มันรู้สึกแปลกๆถ้าไปค้าง...ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไม่คิดอะไร แต่พอเริ่มโตก็เริ่มคิดเยอะ ปกติจะคิดแบบฝรั่ง คือเพื่อนกันคนรู้จักกัน ไปค้างคืนก็เรื่องธรรมดา แต่สำหรับคนไทย...คงโดนมองไม่ดีแน่ๆ
พี่กบจะทิ้งรถไว้ให้ใช้...แต่อันตัวเรา เจือกขับรถไม่เป็น = =" พ่อจะสอนก็ไม่ยอม ดื้อ! พี่ชายสอน ก็ตีกันรถแทบลงข้างทาง...เป็นไงหล่ะทีนี้ ไม่ไหวเล้ยยย ไปเป็นภาระเค้าอีก
เห้อ...นี่แหละนะ มีความสุขเยอะ สุดท้ายก็ต้องมานั่งเศร้า
เอ้า! พรุ่งนี้ เป็นไงเป็นกัน ได้ภาพที่อยากได้ อยู่ทานข้าวด้วยกันสักมื้อ ก็กลับ ถ้าอยู่ค้างเดี๋ยวพี่กบก็ต้องมานั่งห่วงอีก แม่มาแทนที่จะได้อยู่คุยอยู่เล่นกับแม่เต็มที่ ถ้ามีเค้ามาเพิ่มคง...เป็นภาระให้กังวลอีก ไม่น่าบอกเล้ยว่าจะไป รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ หรือจะไม่โทรหาดีนะ! แต่จะดูน่าเกลียดรึเปล่า ไปแล้วไม่โทรหา ทั้งๆที่เหมือนเค้าอยากจะเจอเรา(มั้ง)
สับสน ชะมัด! เอาไงดีเนี่ย??
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
