ความสุขทีอาศัยการกระตุ้นจากข้างนอกเป็นของเปราะ ขาดความมั่นคง ป็นความสุขที่หลอกให้เราหลง...การฝากความหวังในชีวิตไว้กับความสุขจากสิ่งนอกตัว ก่อให้เกิดความว้าเหว่เบื่อหน่ายและกังวลเป็นเงาตามตัว การเก็บกดหรือวิ่งหนีจากเงานี้ทำให้เหน็ดเหนื่อย ความรู้สึกว่าชีวิตเราไม่มีความหมายโผล่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่...โดยปรกติในชีวิตประจำวัน เมื่อเกิดอารมณ์หงุดหงิดไม่พอใจเราชอบระบายความรู้สึกออกไป โดยการดุหรือพูดอะไรให้คนอื่นเจ็บใจ แต่ถ้าเรารู้สึกตัวแล้วไม่พูดอย่างนั้นเราจะได้ธรรมะหลายข้อ ความรู้สึกว่าตัวกำลังหงุดหงิดคือตัวสติ และการที่ไม่ทำตามความรู้สึกคือความอดทน เมื่อความเศร้าหมองในใจเราหาย เกิดสำนึกในความไม่เที่ยงของอารมณ์ ความไม่เป็นตัวตนของอารมณ์นั่นคือตัวปัญญา การปฏิบัติในชีวิตประจำวันเป็นอย่างนี้...ความสงบที่เต็มไปด้วยปํญญาและกรุณานี้หลวงพ่อชาเคยเรียกว่า บ้านที่แท้จริง (หนังสือธรรมะ ทำไม โดย ชยสาโร ภิกขุ 2548 )
กรรมแห่งการเวียนว่ายตายเกิด คือหนทางอันมืดมิดแห่งอวิชชา คุณธรรมอันหลากหลายล้วนเกิดขึ้นจากภายใน เปรียบเหมือนบุคคลที่อยู่กลางน้ำตะโกนหาน้ำด้วยความหิวกระหาย เหมือนเด็กจากบ้านที่มั่งคั่ง ออกเที่ยวหาทรัพย์ในถิ่นอันยากจน...แท้จริงแล้วนั้นเป็นเพราะเราเลือกที่จะยอมรับและปฏิเสธต่างหากที่ทำให้เราไม่เห็นธรรมชาติอันแท้จริงและสิ่งทั้งปวง ถ้าเธอปรารถนาเห็นความจริง จงอย่าได้ยึดถือความเห็นที่คล้อยตามหรือขัดแย้ง การดิ้นรนระหว่างสิ่งที่ตนเองชอบกับสิ่งที่ตนเองไม่ชอบ เป็นเชื้อโรคร้ายแห่งจิตใจ จิตของเธอเป็นต้นเหตุของการกระทำ ร่างกายของเธอเป็นตัวกระทำอันนำมาซึ่งความทุกข์โศก ถ้าเธอไม่แสวงหาคำเชิญไปสู่นรก ก็จะไม่มีการหมิ่นประมาทต่อคำสอนที่แท้จริง หนทางอันยิ่งใหญ่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ยากลำบากอะไรสำหรับบุคคลไม่มีความรู้สึกเปรียบเที่ยบเมื่อรักและชังไม่มีอยู่ เพราะถ้าใช้เมล็ดพันธ์ที่ผิดแล้ว ความเข้าใจผิดก็เกิดขึ้น( จิตที่ตั้งไว้ผิด) และลัทธิอันฉับพลันของพระพุทธเจ้าก็จะไม่สามารถบรรลุถึงได้จะกลายเป็นนักฝันที่ว่างเปล่า หลงทางอยู่ในรูปและผัสสะ อย่าได้คิดว่าบางสิ่งบางอย่างคือตถตา...พระโพธิสัตว์ ไม่ยึดถือไม่ว่าสิ่งใด แต่ดำรงอยู่ในความรู้แห่งปรัชญา เป็นอิสสระจากเครื่องกีดขวางอันลวงหลอก ขจัดความกลัวอันเกิดจากสิ่งนั้น และเข้าถึงนิพพานอันแจ่มกระจ่างที่สุด
วันที่: 6 มีนาคม 2556 เวลา:11:39:55 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 50 คน [
