นโปเลียน เคยกล่าวว่า----สมรรถภาพของกองทัพนั้น ขึ้นอยู่กับขนาดของกองทัพ การฝึกฝน ประสบการณ์และความชำนาญ แต่ทั้งหมดนี้รวมกันแล้ว ยังไม่เท่ากับขวัญของทหารเลย…  เช่นเดียวกัน ในองค์กรหรือบริษัทใดๆ ขวัญและกำลังใจของผู้บริหารหรือพนักงานทุกคนย่อมจะทำให้เกิดสมรรถภาพของกลุ่ม หากคนในกลุ่มมีขวัญและกำลังใจดีย่อมจะก่อให้เกิดสมรรถภาพและผลการทำงานที่ดี ไม่ยากเลยที่ผู้บริหารจะใช้ความสังเกตเพื่อที่จะรู้ว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของตนกำลังเสียขวัญและกำลังใจ เพราะคนที่กำลังเสียขวัญหรือกำลังใจนั้นย่อมจะแสดงให้เห็นปรากฏโดยที่เขาอาจจะไม่รู้ตัวเช่น 1.เริ่มจะเบื่องาน ความกระตือรือร้นลดลง  2.ไม่อยากทำงานเกินเวลา เมื่อถึงเวลา5โมงเย็น รีบกลับบ้านทันที  3.ไม่อยากเถียงผู้บังคับบัญชา ถึงแม้จะเห็นว่าตนเป็นฝ่ายถูก  4.ไม่อยากเสนอแนะอะไรทั้งสิ้น  5.กลายเป็นคนเช้าชามเย็นชาม  6.พยายามหลีกเลี่ยงปัญหา ไม่อยากเผชิญหน้าหรือโต้แย้งกับเพื่อนร่วมงาน  7.ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเสียหมดทุกเรื่อง  8.ไม่ยอมรับความคิดใหม่ๆ หรือการเปลี่ยนแปลงอะไร ซึ่งทำให้ตนต้องรับผิดชอบมากขึ้น.......  ปัญหาของผู้บริหารคือ เมื่อทราบว่าใครกำลังเสียขวัญและกำลังใจแล้วอยากจะแก้ไขหรือไม่

อุดมการณ์หรือผลประโยชน์----พลวัติสังคม โดย สามารถ มังสัง กล่าวว่า ผลประโยชน์ร่วมแบ่งกันไม่ได้ ทำให้คนเป็นศัตรูกัน แต่ในขณะเดียวกันศัตรูร่วมกันทำให้คนสามัคคีกัน นีคือสัจธรรมสังคมที่เกิดขึ้นและเป็นมาจากอดีตจนถึงปัจจุบัน ดังนั้น ผู้นำทุกยุคทุกสมัย เมื่อต้องการให้ประชาชนมีความสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน จึงมักจะยกชูสิ่งที่เป็นศัตรูร่วมกันของประชาชน เพื่อเป็นจุดรวมพลังที่จะให้เกิดความสามัคคี เพื่อต่อสู้กับศัตรูของประเทศ  ในขณะเดียวกัน ผู้นำที่ฉลาดจะพยายามแบ่งผลประโยชน์ให้แก่ผู้คนในสังคมด้วยความเป็นธรรม เพื่อให้เป็นที่ยอมรับของผู้คนในสังคมโดยรวม ทั้งนี้เพื่อป้องกันมิให้เกิดความแตกแยกขึ้นในสังคม  ผู้นำคนใดสามารถใช้กลยุทธนี้อย่างมีประสิทธิภาพก็จะอยู่ได้นานตราบเท่าที่ผู้คนในสังคมยังมองเห็นว่า  ประเทศมีศัตรูและยอมรับการแบ่งผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นโดยกฏหมาย ข้อบังคับระเบียบ หรือแม้กระทั่งวัฒนะธรรมที่เกี่ยวกับการแบ่งผลประโยชน์ (ทฤษฏีสมคบคิดของนักการเมืองและบริวารเพื่อหาผลประโยชน์ไส่ตนจากการคอรัปชั่นเชิงนโยบาย เหมือนสมภารสมคบกับพระในวัดละเมิดศีลข้อห้ามโดยประชาชนไม่เคยรู้)

หมู่บ้านปิศาจและความจริงของคนโง่----นิทานเก่าในเรื่องความขัดแย้งในสังคมที่ ท่านขุนน้อย... เอามาเล่าใหม่ว่า กาลครั้งหนึ่งพระสงฆ์ 5 รูป ในวัดหนึ่งต้องการจะกินอาหารดีๆและเหล้ายาปลาปิ้ง จึงออกอุบายให้ชาวบ้านเอาเครื่องเซ่นมาทำพิธีในวัดเพื่อขับไล่ปีศาจในหมู่บ้าน หลังจากชาวบ้านทำพิธีกลับจากวัดไปแล้ว...ชายคนหนึ่งได้แอบมองเห็นพระสงฆ์เหล่านั้นเสพสุราอาหารและร้องรำทำเพลงกินเครื่องเซ่นไหวกันเป็นที่คึกครื้น จึงนำความไปบอกกับชาวบ้านในหมู่บ้าน  บรรดาชาวบ้านวินิจฉัยว่า ชายผู้นี้โดนปิศาจเข้าสิง ( เหมือนสังคมยุโรปโบราณที่ใส่ร้ายผู้ที่ขัดแย้งกับผลประโยชน์ของพระและศาสนจักรว่าเป็นแม่มด-พ่อมด นำมาเผาทั้งเป้นกลางเมือง) จึงจับตัวเขามัดไว้ 3 วัน และหลังจากสอบถามอีกครั้งหนึ่งว่า ชายผู้นั้นก็ยังยืนกรานถึงสิ่งที่ตัวเองพบเห็นเช่นเดิม  พวกเขาจึงจับชายผู้นั้ไปให้พระสงฆ์ในวัดทำพิธีไล่ปีศาจที่เข้าสิงออกไป พระได้สั่งให้จับชายผู้นั้นมัดตรึงเอาไว้ แล้วตำพริกไทยป่นพ่นเข้าไปในจมูกของเขา ชายผู้นั้นทนต่อความทรมานไม่ไหว จึงยอมโกหกประกาศตัวว่าสิ่งที่เขาเคยพูดว่าเห็นพระกินสุราเครื่องเซ่นนั้นไม่เป็นความจริง ที่เขาพูดเช่นนั้นเพราะปีศาจเข้าสิงร่าง และ บัดนี้ได้ออกจากร่างไปแล้วด้วยพุทธคุณของพระ  หลังจากได้ก้มกราบพระสงฆ์ เขาก็กลับกลายเป็นคนปกติในหมู่บ้านแห่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง...แต่ความจริงที่ได้พบเห็นยังกระตุ้นเตือนอยู่ในสำนึก  ชายผ้นั้นได้บอกเรื่องราวต่อภรรยาของเขาอีกครั้งเมื่อกลับมาถึงบ้าน  ภรรยาได้ฟังข้อความก็รีบวิ่งออกไปบอกพ่อของตัวเองว่า...สามีตัวเองได้ถูกปีศาจเข้าสิงอีกครั้งแล้ว สุดที่ชายผู้นั้นจะทนได้ จึงกระโดหนีออกจากหน้าต่าง และเดินทางออกจากหมู่บ้านกลับคืนสู่ภูมิลำเนาของตัวเอง...( สังคมของเราขณะนี้เช่นกันเกิดความขัดแย้งในเรืองสีและความเชื่อแห่งตน ทั้งในครอบครัว ญาติ มิตร รุ่น องค์กร สถาบัน ฯลฯ ส่งผลกระทบต่อขวัญและกำลังใจของชาติในภาพรวม)