ทำไมต้องเป็นเหมือนใคร

เมื่อวาน..คุณพ่อสามีโทรมา..คุยกับลูกชายเธอไปพักหนึ่ง เธอก็บอกว่า..เธอ
จะส่งของขวัญคริสมาสต์มาให้หลาน

ดูเหมือนเป็นเรื่องน่ายินดีเชียวล่ะ พอสามีวางหู ฉันบอกเขาว่า..โถ..คริสมาสต์
ผ่านไปตั้งนานแล้ว ปู่เพิ่งจะนึกได้ ก็พอจะอนุโลมได้ว่า เป็นโรคหลงลืม
แต่ฉันไม่ได้หวังหรอกว่าปู่จะจำได้และส่งของมาให้หลาน เพราะปู่หลงๆลืมๆแล้ว
งานนี้ทำท่าว่าจะเป็นหนี้สูญไปเลย ไม่ต้องจำให้มากความ ไม่ต้องบอกลูกว่า
ปู่พูดว่าอะไร ลูกจะเสียใจไปปล่าวๆ

ตั้งนานมาแล้วล่ะ ที่ครอบครัวฉันเป็นครอบครัวที่ถูกลืมในบรรดาลูกๆทั้งหมด
ของปู่นิก สามีฉันเคยพูดกับฉันว่า ทำไมพ่อไม่รักผมแต่ผมเห็นพ่อรักลูกคนอื่น
หมด แม้กระทั่งลูกชายคนโตที่ติดเหล้าพ่อก็ยังตามห่วงใย ในขณะที่เจ้าลูกชาย
คนโต ไม่พูดกับพ่อซักคำ แต่เชื่อมั๊ย! ท่านส่งเงินมาให้ลูกชายที่ติดเหล้าผ่าน
ทางครอบครัวฉัน ก็ฉันนี่แหละเสนอหน้าไปขอท่านให้มัน ตอนหลังก็ฉันนี่แหละ
ที่หักหลังเจ้าพี่ชาย ด้วยการบอกพ่อผ่านพี่สาวว่าไม่ต้องส่งเงินมาให้ เพราะมัน
เอาไปกินเหล้า เรารึ!..กลัวว่าบาปมันจะตกอยู่กับเรานาน ที่รู้ความจริงว่ามันเอาเงินไปทำอะไร แต่ไม่ได้บอกความจริงกับท่าน ฉันถึงได้รีบๆระงับโดยไม่ได้ขอ
คำแนะนำจากสามีแม้แต่น้อย

ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไมปู่เด็กๆไม่เคยห่วงใยครอบครัวฉัน และไม่อยากจะ
รู้คำตอบ แต่เวลาที่ฉันเห็นความเจ็บช้ำของสามี ฉันก็นึกสงสารทุกที เพราะพ่อฉัน
ไม่เคยทำกับลูกแบบที่ปู่นิกทำ อาจจะมองว่า พ่อเห็นใจลูกที่ไปไม่รอด แบบที่
คนไทยเราปฏิบัติกัน แต่ไม่จริงหรอก ฉันสังเกตุว่า..ถ้าลูกสามคนที่เหลือของพ่อ
ตกระกำลำบาก พ่อก็พร้อมจะเข้าไปโอบอุ้มเรื่องการเงิน แต่ถ้าบ้านฉันตกระกำ
ลำบากบ้าง เราก็ต้องดิ้นรนของเราเอง

อาจจะเป็นเพราะสามีฉัน เป็นลูกที่ไม่เคยตามใจพ่อก็เป็นได้ เลยเป็นที่ขัดอก
ขัดใจพ่อเสมอมา แต่ทำไงได้ ชีวิตเป็นของพวกฉัน ทำไมเราต้องทำทุกอย่าง
ที่พ่อพอใจ แต่ไม่มีความสุขในแบบที่ตัวเองต้องการ ฉันกับสามีความคิดสวนทาง
กับท่านเสมอ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งตั้งแต่เราไปอยู่อเมริกา แต่หันกลับไปดูชีวิต
ลูกๆที่เดินตามแบบที่พ่อขีดไว้บ้าง แต่ละคน..เดินล้มๆให้พ่อประคับประคอง
เสมอมา และฉันก็รู้ว่า วันใดที่พ่อสามีตายลง ก็คงเป็นครอบครัวฉันนี่แหละ
ที่จะต้องเป็นศูนย์กลางของพี่น้องในครอบครัว ที่จะตามแก้ไขปัญหาให้เขา
ทั้งหลาย

ถ้าโชคดีว่าอารมณ์ดี ก็ไม่มีปัญหาอะไรในการที่จะช่วยเหลือใคร แต่บางครั้งที่
ไม่มีใจ ฉันก็ลุยกลับ อ้าว! พูดผิดไป แค่ฉันเพิกเฉยในการที่จะช่วยเหลือ
ไม่ต้องเอาอะไรมาขุด มาแงะ มาแซะฉันให้ช่วย มันอยู่ที่ว่า ตลอดเวลา
ที่ผ่านมา แต่ละคนรักษาระยะห่างต่อฉันได้ประมาณไหน ในการที่จะไม่เข้ามา
ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของครอบครัวฉัน

บ้านอื่น มีแต่พี่น้องรักใคร่กันดี พ่อแม่สามีน่ารักน่านับถือ แต่ของฉัน..มีแต่
เรื่องแต่ปัญหา บางครั้งสามีฉันขำคำพูดกระแนะกระแหนของฉันที่ว่า..บ้านนี้
พ่อแม่พี่น้องมันทำอย่างกับเป็นศัตรูกลับชาติมาเกิด ระยะหลังๆฉันเองก็รู้ตัวเอง
ว่าปากคำช่างเราะร้าย บาดคอชาวบ้านไปหมด แต่อย่างว่าแหละ คนเรามันก็ต้อง
มีเกราะป้องกันตัวเอาไว้บ้าง ไม่งั้นเราจะอยู่ท่ามกลางดงงูเห่าได้อย่างไร
ฉันก็ไม่ได้โง่ จนไม่รู้จักว่าใครเป็นอย่างไร อยู่ที่จะพูดหรือไม่พูด แต่การไม่พูด
ของเรา เขาอาจจะหมายความว่า โง่ ก็เป็นได้ แล้วถ้าวันหนึ่งคนที่ โง่ ในสายตา
ของพวกเขา เปลี่ยนแปลงไป เขาอาจจะนึกก็ได้ว่า..มันเป็นคนไม่ดี ก็สุดแท้
แต่ใจเขาจะคิดเข้าข้างความรู้สึกของตัวเองไป

บ้านฉัน..จึงนับได้ว่า lonely อย่างแท้จริง ทุกวันนี้ ตัวฉันแทบจะตัดญาติขาดมิตรกับพี่น้องสามีทุกคน แต่ทุกคนไม่ตัดขาดสามีฉัน โดยส่วนตัว ฉันไม่อยากรับฟังการทะเลาะเบาะแว้ง เด็กๆทะเลาะกันมันยังดูน่ารัก แต่ผู้ใหญ่ทะเลาะกัน มัน
อีเดียด ลำพังปัญหาของครอบครัวตัวเอง เราก็ต้องแก้ไขของเราทุกวัน ถ้ายังต้อง
ไปฟังผู้ใหญ่ทะเลาะกันอีก ผมฉันต้องเปลี่ยนสีก่อนวัยเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน
ลูกสะใภ้บ้านไหน จะงดงามอย่างไรก็ช่างเขาเถอะ แต่ไม่ใช่สะใภ้บ้านนี้
อย่างแน่นอน

Create Date : 14 มกราคม 2551		3 comments
Last Update : 14 มกราคม 2551 4:17:45 น.
Counter : 612 Pageviews.
Share Tweet