โครงการตะพาบครั้งที่ 41
โครงการตะพาบที่ 41
“ โปสการ์ด ที่อยู่ในหนังสือหน้า 23
“ โจทย์นี้ เบสออนอะทรูสตอรี่อีกแล้วครับ เค้าโครงจากเรื่องจริงของผมเอง วันนั้นเปิดอ่านหนังสือรวมบทกวี ของ วารี วายุ โปสการ์ดใบหนึ่งในนั้นร่วงลงมาพอดี ผมเก็บมันไว้ในหนังสือหน้า 23 คงจะใช้เป็นที่คั่นหนังสือ ตรงบทกวีที่ชอบที่สุดล่ะมั้ง ในตอนนั้น
ลงนาม เป็ดสวรรค์ วันที่ 12 เจอกันครับ" .
**************************
ห้องสมุดประชาชนวันนี้เงียบสงบ มีคนที่ชอบอ่านหนังสือเหมือนฉันเข้ามาบ้างประปราย
ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ชั้นบนของห้องสมุดเงียบๆอยู่คนเดียว มักจะเป็นทุกวันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์ฉันมักจะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุดประชาชนในเมืองเป็นประจำ
วันนี้ก็เช่นกัน พอว่างจากงานบ้านแล้วฉันก็แวะมาห้องสมุดทันที หนังสือที่อ่าน บางทีอาจจะเป็นหนังสือประกอบการสอนบ้าง เรื่องสั้นที่ชอบอ่านบ้าง เรื่องยาวส่วนมากมักจะยืมไปอ่านที่บ้าน
วันนี้ กำลังอ่านเรื่องสั้นที่ชอบเพลินๆก็ไปสะดุดเข้ากับที่คั่นกระดาษที่มีคนคั่นเอาไว้ ฉันลองพลิกไปดูหน้าที่เค้าคั่นไว้ อย่างสงสัยใครน้า อ่านไม่เสร็จแล้วมาคั่นเอาไว้แล้วคงจะมาอ่านต่อกระมัง ฉันคิด มือก็พลิกเปิดไปหน้าที่คั่นเอาไว้ หน้าที่ 23
พลัน..ฉันต้องตกใจ สะดุ้งสุดตัว นี่มันอะไรกัน ฉันขนลุกเกรียว..นี่มันที่คั่นหนังสืออะไรน่ากลัวแบบนี้
กระดาษแข็งขนาดเล็กๆกว้างยาว ขนาด 3 * 8 นิ้ว พื้นกระดาษสีขาวไม่มีลายอะไรเลยแต่ตัวอักษรและรูปภาพที่วาดบนพื้นสีขาวนั้นสิ
ทำเอาฉันตกใจขนลุกเกรียวเยือกเย็นอย่างประหลาด ตัวอักษรสีแดงสดๆเหมือนเอาเลือดแดงๆมาเขียนด้วยตัวหนังสือโย้เย้ตัวโตๆ
จากนั้นจะเป็นภาพในกระดาษนั้น...
และยังมีตัวอักษรต่อท้ายด้วยสีแดงเช่นกัน..
ฉันเหลียวมองหาใครสักคนเพื่อพอที่เขาจะมาเป็นเพื่อนในตอนนั้นให้อุ่นใจบ้าง ไม่มีเลย เงียบสงัด
ชั้นบนห้องสมุดวันนี้ไม่มีใครขึ้นมาเลย มีแต่ชั้นล่างเห็นผู้ชายอายุประมาณ 30-40 กว่าๆดูท่าทางเรียบร้อยนั่งห่างๆกันอ่านหนังสือเงียบอยู่ไม่กี่คน
นึกขึ้นได้ ฉันหยิบโทรศัพท์โทร.หาหนุ่ยทันที...
"หนุ่ยช่วยด้วย หนุ่ยมาหากิ่งที.เร็ว ด่วนเลยนะ..ที่ห้องสมุดประชาชน มาเดี๋ยวนี้เลย "
" กิ่ง..กิ่งเป็นอะไร มีอะไร..บอกมาเร็ว.."
" เออ..กิ่งรอตรงนั้นนะอย่าไปไหน เดี๋ยวหนุ่ยไปหา..ใจเย็น รอแป๊บนะ"
หนุ่ยวางหูไปแล้ว ฉันรีบคว่ำเจ้าโปสการ์ดสำหรับคั่นหน้ากระดาษนั้นลง โอ๊ะ.. อีกด้านหนึ่งยิ่งน่ากลัวอีกแล้ววว....
.ฉันหลับตาปี๋ขว้างเจ้าโปสการ์ดแผ่นนั้นลงไปอย่างตกใจ ใจเต้นแรง ทั้งโกรธ ทั้งกลัว ใครกัน ทำอะไรบ้าๆแบบนี้ ฉันนั่งตัวสั่นใจสั่น รอหนุ่ยอย่างใจจดใจจ่อ
"กิ่ง..มาแล้ว"
"หนุ่ย..ฉันลุกขึ้นโผเข้ากอดหนุ่ย.."
หนุ่ยเข้ามาโอบไหล่ฉันปลอบใจ
" ไหนมีอะไรเหรอ.." ฉันชี้ให้หนุ่ยดู
" ว๊าย ...คนบ้าที่ไหนมันมาเขียนแบบนี้เนี่ย กิ่งอย่าไปเชื่อมัน มันบ้า คนทีเขียนแบบนี้เยอะจะตาย หนุ่ยเจอมาเยอะแล้ว บางทีมาแบบจดหมายลูกโซ่ก็มี"
" แต่ถ้ากิ่งไม่สบายใจ เราไปวัดกันไปทำบุญให้ไอ้คนที่มันบอกนี่ซะก็ได้นะ เพื่อความสบายใจ "
ไปๆ ไปกันเถอะ"
ฉันลุกตามหนุ่ยไปอย่างว่าง่าย เราพากันไปไหว้พระที่วัดพระแก้วดอนเต้ากัน และจัดสังฆทานไปถวายพระจริงๆ เพราะเพื่อทำบุญด้วยเพื่อความสบายใจด้วย
ข้างล่างนี้ คือ ข้อความในโปสการ์ดที่คั่นหนังสือนั้น
" ใครอ่านถึงหน้านี้ ตาย....ฮ่า..ฮ่า...ฮ่า..."
จากนั้นจะเป็นภาพในกระดาษนั้น...
และยังมีตัวอักษรต่อท้ายด้วยสีแดงเช่นกัน.
"ถ้าไม่อยากตาย...จงไปทำบุญทำสังฆทานให้นาย.แดง ศรีสด บ้านศาลา...ถ้าไม่ไปทำ..ต้องมีอันเป็นไปและตายภายใน..3 วัน...7 วัน ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..."
เราเอาโปสการ์ดแผ่นนั้นไปให้หลวงพ่อที่วัดจัดการให้เรียบร้อยจะได้ไม่มีใครไปพบมันอีกต่อไป
ฉันว่าใครก็ตามที่คิดอุตริแบบนี้ เค้าอาจจะทำเพื่อความสนุกสนาน เพื่อล้อใครเล่นก็ตาม แต่เค้าจะรู้หรือไม่ ถ้าคนที่มาอ่านเจอเป็นคนประสาทอ่อน เป็นโรคหัวใจ อาจจะช็อคตายก็ได้แล้วคนเขียนก็คงทำบาปโดยไม่รู้ตัว..
คุณล่ะคะ เคยเล่นอะไรแผลงๆแบบนี้บ้างไหม ถ้าเคยกรุณาหยุดความคิดแบบนี้เสียทีเถิดเพราะคุณจะทำบาปโดยไม่รู้ตัว........ "
ขอขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต ขอขอบคุณเพลงประกอบจากยูทูบ
เพลงลืมฉันเสียเถอะของพั๊นซ์ วรกาญจน์ โรจนวัชร
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชมค่ะ
Create Date : 12 ตุลาคม 2554 |
|
61 comments |
Last Update : 21 มิถุนายน 2555 10:49:14 น. |
Counter : 2318 Pageviews. |
|
|
|
|