ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 191 "สงครามแห่งความหวาดกลัว"

โจทย์ครั้งนี้ คุณ กะว่าก๋า เป็นคนกำหนด ไม่จำกัดรูปแบบงานเขียน

************************************************

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ หัวข้อ "สงครามแห่งความหวาดกลัว " ตรงใจ จขบ.เลยค่ะ เพราะเคยคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากเอาเรื่องนี้มาเขียนลงบล็อกดีมั๊ยและจะมีใครเป็นเหมือนจขบ.บ้างมั๊ย เพราะเรื่องนี้เกิดขึ้นกับ จขบ.สมัยเป็นเด็กๆแล้วค่ะ และเป็นมาตลอดจน จขบ.ย่างเข้าสู่วัยรุ่น 

เรื่องมีอยู่ว่า  ตอนที่ จขบ.เป็นเด็กๆกำลังเรียนอยู่ชั้น ประถมปีที่ 6 เวลาเข้านอนกลางคืน จขบ.จะชอบฝันไปในที่ต่างๆแล้วก็จะเจอผีหลอกตลอด 555 และในฝันนั้น จขบ.ก็จะเกิความกลัวมากๆพอฝันเห็นผีทีไรจขบ.ก็จะเกิดอาการกลัวแล้วจะดิ้นไม่ได้ได้แต่นอนตัวแข็งและเหมือนกับมีอะไรมากดทับบนอกจขบ.พยายามร้องก็ร้องไม่ออกไม่มีเสียงเลยเรียกแม่เรียกใครก็ไม่มีใครได้ยินเลย จขบ.จะอึดอัดมากหายใจไม่ออก พยายามดิ้นฮึดสลัดให้สิ่งที่ทับบนอกหายไปแต่ก็ทำไม่ได้ในความรู้สึกยามหลับนั้นน่ากลัวมากเหมือนกับตัวเองกำลังจะหมดแรงจนมีใครมาถูกตัวหรือมาเรียกก็จะหลุดไป จขบ.ก็จะเหนื่อยหอบเหมือนกับไปวิ่งมาเหนื่อยคอแห้งหิวน้ำ เหงื่อออกท่วมตัวและเกิความกลัวทุกครั้ง

จขบ.ก็จะเล่าให้แม่ฟังทุกครั้งที่เกิดอาการแบบนี้ แม่ก็จะบอกว่าจขบ.ถูกผีอำ  คนโบราณเค้าว่าไว้ ฉะนั้นเวลานอนอย่าเอามือวางบนอกเอามือวางไว้ข้างตัวเวลาหลับไปจะได้ไม่เป็น

จขบ.ก็พยายามนอนไม่เอามือวางทับบนอก พยายามเอามือวางไว้ข้างตัวแล้วแต่ก็เป็นอีก ทั้งๆที่พี่สาวก็นอนด้วยกันข้างๆเวลาจขบ.เกิดอาการพี่สาวก็ไม่รู้เรื่องพอเป็นแล้ว จขบ.ก็จะรู้สึกตัวตื่นแต่อาการไม่หายไปเลย ดิ้นไม่ได้ ร้องไม่ออก ขยับตัวไม่ได้ จขบ.กลัวมากพยายามฝืนตัวเองดิ้นให้ได้ร้องเรียกพี่สาวที่นอนอยู่ข้างๆก็ไม่มีเสียงอะไรออกไปจนพี่สาวจะรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงอึกอักจากจขบ.ก็จะลุกขึ้นมาเขย่าตัว จขบ.ก็จะหลุดจากสิ่งทั้งหลายที่ทับตัวอยู่และหายอึดอัดแต่จะหายใจอย่างเหนื่อยหอบ 

จขบ.เป็นแบบนี้ทีไรก็เกิดความกลัวจนไม่อยากนอนหลับไม่กล้านอนคนเดียว และเป็นบ่อยมากเล่าให้เพื่อนๆฟังก็ได้ยินแต่เพื่อนคนนั้นคนนี้บอกเหมือนกันหมดว่า จขบ.ถูกผีอำ

และเวลาจะเกิดอาการทีไรก็จะฝันทุกที ฝันทีไรน่ากลัวทุกทีแม่ถึงต้องเอาพระหลวงพ่อมาคล้องคอให้แต่ก็ยังเป็นอยู่บ่อยๆไม่ยอมหายจนไม่อยากให้ถึงค่ำไม่อยากเข้านอนเพราะความกลัว

ด้วยความกลัว หวาดผวาอยู่บ่อยๆทำให้พักผ่อนไม่เต็มที่ไปโรงเรียนทีไรง่วงทุกทีร่างกายก็ผอมตัวเล็กกว่าเพื่อนเกิดอาการแบบนี้จนเกิดความเคยชินพอโตเข้าสู่วัยรุ่นก็เริ่มจะห่างๆไปบ้าง

นานๆก็จะเกิดอาการครั้งหนึ่งจึงพยายามต่อสู้กับความรู้สึกนี้โดยพยายามฮึดสู้พยายามสลัดตวามกลัวออกไปบางครั้งก็ทำได้แต่บางตรั้งกว่าจะหายก็เจียนตาย เคยถามเพื่อนๆใครเป็นบ้าง เพื่อนก็บอกเคยเป็นแต่ไม่บ่อย อาการเหล่านี้มันติดตามมาโดยตลอดจนเครียดแลัวเกลียดกลัวอาการเหล่านี้มาก

จขบ.เป็นแบบนี้จนไม่กล้าไปนอนค้างที่ไหนเลยเพราะกลัวจะเกิดอาการแบบนี้ขึ้นแล้วไม่มีใครช่วยเพราะนอนที่บ้านแม่จะคอยดูเวลาที่ได้ยินเสียงอึกอักแม่จะรีบเขย่าตัวปลุก จขบ.ก็จะหายทันที

แล้วเวลาฝันทีไรฝันแต่เรื่องน่ากลัวๆทุกทีบางเรื่องฝันเห็นเหตุการณ์ของคนอื่นและไม่กี่วันเหตุการณ์นั้นก็จะเกิดขึ้นจริงๆเฮ้อ

จขบ.เกิดอาการเหล่านี้ติดตามมาจนเรียนจบและเข้าทำงานอาการเหล่านี้ก็ค่อยๆหายจนถึงปัจจุบันไม่เป็นอีกเลยไม่มีอาการเหล่านี้เกิดขึ้นให้หวาดผวาอีก จึงคิดอยู่เสมอและหาคำตอบให้คัวเองอยู่เสมอก็ยังหาคำตอบไม่ได้เลยค่ะ

เพื่อนๆใครเคยมีอาการแบบนี้บ้างคะแชร์ประสบการณ์กันบ้างนะคะ

และคงมีเพื่อนๆให้คำตอบ จขบ.ได้บ้างนะคะ ว่าอาการเหล่านี้เกิดจากอะไร.....

ขอขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจ

ขอขอบคุณโค๊ดบีจีสวยๆจากทีมงานบล็อกแกงค์

ขอขอบคุณเพลงประกอบจากยูทูบเพลงบรรเลงล้านนา

ขอขอบคุณโค๊ดเพลงจากคุณข้ามขอบฟ้าเพื่อนบล็อก

พบกันใหม่บล็อกหน้า

สวัสดีค่ะ