โครงการตะพาบที่ 59 ความฝัน
โครงการตะพาบที่ 59 เรื่องความฝัน โจทย์โดย น้องรินซ่า โยโย่ลีัพ
ความฝัน บางครั้งเราก็เชื่อว่าอาจจะมีเรื่องเกิดขึ้นตามความฝันจริงๆ บางครั้งก็อาจจะเป็นเพราะธาตุอาหารไม่ย่อยทำให้ฝันเป็นตุเป็นตะน่ากลัวมั่ง บางครั้งนอนหลับด้วยความเพลียและหิวก็มักจะฝันว่าได้กินข้าวกับอาหารอันเอร็ดอร่อย และบางครั้งฝันน่ากลัวมาก
แต่โบราณว่าไว้ว่า ความฝันที่มักเป็นจริงเสมอๆนั่นคือ ฝันประมาณ ตี1-ตี 4 นะคะ เพราะอาจจะมีลางบอกเหตุหรือ เทวดามานิมิตให้เห็นภาพเพื่อเตือนผู้ฝันถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
แล้วคุณเล่าคะ เคยฝันในระยะเวลา ตี 1-ตี 4 บ้างหรือเปล่าคะ บางคนฝันเห็นเป็นตัวเลขมาแทงหวยก็มี 555ถูกมั่ง หรือถูกกินมั่ง แล้วแต่โชคค่ะ
แต่ความฝันที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่อง จขบ.เองค่ะ เคยฝันนานแล้วแต่ไม่เคยลืมเลยฝังใจมาตลอด กลัวมากมาย ไม่รู้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในฝันนั้น เป็นเรื่องของจิตเราที่ล่องลอยไปตอนหลับหรือไม่เพราะพระท่านบอกว่า เมื่อเราหลับสภาพร่างกายของเราก็เหมือนคนที่ตายแล้ว เพราะจิตของเราจะท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆทำให้เราเกิดภาพต่างๆในมโนภาพบางครั้งเมื่อเราตื่นขึ้นมาเราอาจจะจำได้หรือจำไม่ได้ถ้าจำได้เราก็มักจะคิดว่าเราฝันไป
**********************************************************
ฉันเดินออกมายืนตรงทางสามแพร่งซึ่งมีลักษณะเป็นดินลูกรังอัดแน่นเรียบสีแดงตัดกันเป็นทางแยกสามทาง ฉันเหลียวมองรอบตัวอย่างงงๆ เอ๊ะเราอยู่ที่ไหนกัน ไม่เคยรู้จักเลย มองไปสองข้างทางเป็นป่าทึบทั้งหมด และดูเหมือนลึกเข้าไปจะเป็นเหมือนดอยสูงๆล้อมรอบทางเดินนั้น ฉันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เพราะเปลี่ยวและวังเวงสิ้นดี แถมมีความรู้สึกว่ากำลังจะมืดแล้วด้วย นี่ฉันจะกลับบ้านได้อย่างไรกัน เพราะไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหน ฉันจะไปทางไหนถูก ทางมีสามทางแต่เงียบกริบไม่มีผู้คน ไม่รถราวิ่งเลย แม้แต่สิ่งมีชีวิตใดๆก็ไม่มี ฉันกลัวมาก พยายามตั้งสตินึกๆๆๆๆๆว่าฉันมายืนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
"พี่กิ่ง มาทำไมที่นี่ มาได้ยังไงคะ..".......เสียงนั้นดังมาจากข้างหลัง ฉันหันหลังขวับ โอ้ ใจชื้นมามากมาย
" น้องนิด พี่ดีใจมากนะเนี่ย พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่มาได้ยังไง และนี่มันที่ไหนคะ และน้องนิดจะไปไหนคะ"
" พอดีนิดผ่านมาค่ะพี่ รินทองก็มานะคะ "
ฉับพลันฉันก็เห็นรินทองเพื่อนรุ่นน้องอีกคนเดินมาสมทบกับน้องนิด ฉันตื่นเต้นดีใจมากมายที่พบน้องทั้งสองเราไม่ได้พบกันนานแล้ว เราถามถึงทุกข์สุขกันจนฉันแทบลืมไปเลยว่า ที่นี่ที่ไหนและจะกลับได้อย่างไร มานึกได้อีกทีเมื่อน้องทั้งสองบอกว่า
"พี่กิ่ง นิดกะรินทองต้องไปแล้วนะคะ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ" ฉันอ้าปากค้างกำลังจะถามทางแต่ก็ต้องชะงักไว้พูดไม่ออกเพราะน้องทั้งสองหายไปแล้วเร็วมาก
มารู้สึกตัวอีกทีก็ต้องงงไปใหญ่เมื่อไม่มีใครอีกแล้ว ฉันต้องยืนคนเดียวอีกแล้ว ฉันเหลียวไปรอบๆกายอีกครั้ง ความเงียบเข้าครอบคลุมและความมืดเริ่มเข้ามาแล้วแสงสว่างเริ่มรางเลือน ฉันกลัวมากร้องเรียกแม่อยู่ในใจขอให้แม่ช่วยด้วย ขอให้หาทางกลับได้ด้วย ฉันกลัวหลงป่า กลัวผู้ร้าย กลัวไปหมด ขอให้ใครผ่านมาสักคนทีเถอะ ฉันกระสับกระส่าย กลัวก็กลัว ตัวเย็นเยียบไปหมด ฉับพลันฉันก็เห็นย่า มายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
" ย่าขา ช่วยด้วย " ฉันร้องออกมาด้วยความดีใจพร้อมร้องไห้โผเข้าหาย่า ฉันไม่รู้เลยว่าคุยอะไรกับย่า รู้แต่ว่าพอคุยกันเสร็จแล้วย่าก็ขี้ทางให้ว่าไปทางขวานะเดินไปเรื่อยเดี๋ยวก็ถึงบ้านเอง แล้วย่าก็จากไปอีก ฉันจึงเริ่มออกเดินไปทางขวาตามที่ย่าบอกสักพักฉันก็รู้สึกตัวว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นอนที่ห้อง เอ๊า ฝันไปนี่นา ฉันตื่นขึ้นมา โห..เหงื่อ ออกเปียกชื้นไปหมดทั้งที่อากาศเย็น ตื่นขึ้นมาก็มานั่งลำดับถึงความฝันของตัวเอง ว่าฝันไปที่ไหนและทำไมถึงเจอน้องนิดและรินทอง
ฉับพลันก็ต้องนั่งตัวแข็งขนลุกเยือกขึ้นมาทันที ก็เพราะน้องนิดและรินทองได้ตายไปแล้วทั้งคู่ น้องนิดผูกคอตายไปก่อน ส่วนรินทอง เกิดอุบัติเหตุรถชนตายตามไปในเวลาอีก 2 ปี และทั้งคู่ตายไปหลายปีแล้ว
และ ขนลุกขึ้นมาอีกคำรบสอง เมื่อนึกขึ้นได้ว่า คุณย่าได้ตายไปตั้งหลายปีแล้ว
ฉันรีบลุกจากที่นอนอาบน้ำแต่งตัวไปใส่บาตรที่ตลาดทันทีเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับน้องทั้งสองและคุณย่า
จากนั้นฉันก็ไม่ฝันอีกเลย และไม่เคยลืมเลยว่า เคยฝันอะไรที่น่ากลัวแบบนี้
คุณเล่าคะ เคยฝันแบบนี้บ้างมั๊ยคะ ...........................
******************************************************
ขอขอบคุณโค๊ดหัวบล็อกจากคุณพันคมและคุณญามี่
ขอขอบคุณโค๊ดบีจีสวยๆจากคุณญามี่
ขอขอบคุณเพลงประกอบจากยูทูบเพลง ฝันสลาย ของคุณนันทิดา อัศวเหม
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและเม้นท์ให้กำลังใจ
ขอขคุณทุกคะแนนโหวตค่ะ
ขอขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
| Create Date : 03 กรกฎาคม 2555 |
| Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2556 23:13:31 น. |
|
79 comments
|
| Counter : 2927 Pageviews. |
 |
|
..HappY BrightDaY.. 
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 34 คน [
อมิตฺตวสมนฺเวติ ปจฺฉาว อนุตปฺปติ
ผู้ใดไม่รู้เท่าทันเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้โดยฉับพลัน
ผู้นั้นจะหลงเข้าไปในอำนาจของศัตรู และจะเดือดร้อนภายหลัง
ดำรงสติเพื่อความสุขสถาพรในชีวิต ตลอดไป...นะคะ
ปอป้าหายหน้าไปจากบล๊อกเสียหลายวัน
เนื่องด้วยภารกิจการงาน และภารกิจทะเลาะกะคุณป่วน
ณ เวลานี้ สุขภาพร่างกายยังไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไร
แต่ก็จะพยายามกลับมาประจำบล๊อกด้วยความคิดถึง...ค่ะ