เราลืมได้ หรือ เราแค่หลอกตัวเองไปวันๆ “เราลืมได้ หรือ เราแค่หลอกตัวเองไปวันๆ” ประโยคซ้ำๆที่วนเวียนอยู่ในใจ ในขณะมองจ้องไปข้างหน้าดูเสื้อผ้าที่กำลังปั่นหมุนไปตามแกนมอเตอร์ของเครื่องอบผ้า เมื่อเช้าสะดุ้งตื่นมาอีกที พร้อมกับความแปลกใจ เมื่อเอามือลูบไปที่แก้ม มีน้ำตาไหลนองอาบลงมา เอามือลูบไปที่หมอนก็เปียกชุ่มไปด้วยรอบน้ำตา นี่เราฝันไปจนกระทั่งร้องไห้ตามไปด้วยหรือ ความฝันที่มีเค้าโครงถึงการเดินทางกลับไปเชียงใหม่อีกครั้งพร้อมกับฝ้าย นั่งรถไฟออกจากหัวลำโพงด้วยกัน เหม่อมองสองข้างทางจากท้องทุ่งนาค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นภูเขาสูง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ พร้อมเรื่องราวที่คุ้นเคยถูกบอกเล่าให้ฟังอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย “ถ้าวีซ่าผ่าน ฝ้ายไปก่อนนะ แล้วพี่จะตามไป อย่าลืมส่งค่าตั๋วเครื่องบินมาให้ด้วยนะ” “ได้ครับ” “ถ้าฝ้ายเรียนจบไปเรียนต่อที่นิวยอร์คด้วยกันนะ อยากอยู่กับฝ้าย” “ลองดูที่บ้านก่อนนะพี่ ถ้าใกล้ๆแล้วคงบอกได้” “คิดถึงแม่ฮ่องสอนนะ อยากกลับไปอีก” “เอาไว้สักวันข้างหน้า เราค่อยไปด้วยกันนะครับพี่” เมื่อลงจากรถไฟสัมผัสได้ถึงกลิ่นของลมหนาวที่พัดผ่านมา พร้อมกับสายหมอกที่ลงปกคลุมดอยสุเทพ ความทรงจำเริ่มเลือนรางเมื่อเราสองคนก้าวเข้าไปบ้านหลังเดิม พร้อมกับซากปรักหักพังที่กองอยู่เบื้องหน้า “ทำไมบ้านพังแล้ว” ฉันถามฝ้ายซ้ำๆ แต่ฝ้ายก็ไม่มีคำตอบใดๆ บ้านกลางป่าที่เคยอยู่กับน้องหมาน้องแมวตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าและหลังคาพังทลายลงมา “แล้วฝ้ายมาเชียงใหม่กับพี่ได้ไง ฝ้ายบอกเลิกกับพี่แล้วไม่ใช่หรือ” ฝ้ายยังคงเงียบแล้วก้าวเดินออกไป ฉันทรุดตัวลงนั่งแล้วร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ร้อง ร้อง จนกระทั่งสะดุ้งตื่นขึ้นมา ความทรมานไม่จบลงแค่จากหลุดออกมาจากโลกของความฝันเท่านั้น เพราะต่อจากนั้น ฉันก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ เปิดย้อนไดอารี่เล่มเก่าที่เคยได้เขียนเรื่องราวไว้ หยิบขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ทำไมหนอ ทำไมถึงกลับมาคิด ถึงขั้นมาฝันถึงแฟนที่เลิกกันไปแล้วอีกครั้ง จนเกือบเที่ยง รอเวลาจนก้อบออกไปทำงาน จึงเข้ามาในห้องก้อบเปิดMSNออนไลน์ แต่ก็ไม่เจอฝ้ายออน เกือบจะกดเบอร์โทรไปหาแล้ว แต่คิดได้ว่า ลองดูจากชื่อเอ็มที่ฝ้ายเขียนก่อนน่าจะรู้อะไรบ้าง ในชื่อนั้นแทรกถึงความขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน พร้อมกับบอกว่า ไปผ่าตัดมา ฉันได้แต่นิ่งแล้วใจก็บอกว่าคงไม่ต้องทำอะไรแล้ว หยุดเสียเถอะ แค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว “กล ฝ้ายเป็นไงมั่ง” “ไม่รู้ ไม่ได้คุย” “บ้านที่เชียงใหม่เป็นไงมั่ง แกเคยเข้าไปดูมั่งไหม” “เคย หลังคาพังหมดแล้ว ไม่มีคนอยู่ ตอนนี้หญ้าท่วมหมดแล้ว” จบบทสนทนากับเพื่อนยากที่อยู่เชียงใหม่แล้ว เหมือนช่วยระบายความรู้สึกอัดอั้นที่มันสะสมอยู่ในใจ ภาพบ้านเก่าที่เคยอยู่เกือบ 4 ปี ภาพต่างๆที่เราคุ้นเคยมันไม่ได้จากเราไปไหน เราไม่เคยลืมมันไปได้เลย แต่มันถูกเก็บอยู่ส่วนลึกที่สุดของหัวใจเราต่างหาก รอเวลาที่ความทรงจำมันจะรื้อฟื้นบอกผ่านออกมาบ้าง ถ้าหากมันจะเป็นเพียงแค่ความฝันก็คงดี ตื่นขึ้นมาก็แค่บอกว่าฝันร้ายไป แล้วทุกอย่างก็จบ แล้ว ฝ้าย ก็ยังคงจะบินตามมาเมื่อเรียนจบ แต่นี่มันไม่ใช่แค่ความฝัน แต่มันคือความจริงที่ใจพยายามบอก พยายามเล่า เตือนสติของตัวเองอยู่ตลอดเวลา เครื่องปั่นผ้านิ่งสงบลงไปนานแล้ว ค่อยๆลุกเข้าไปดึงๆเสื้อผ้าออกมาจากเครื่อง ก่อนเอาเข้าไปอบต่อ เมื่อหยอดเหรียญลง เครื่องก็หมุนอีกครั้ง ตั้งเวลาไว้ที่ 40 นาที “เราลืมได้ หรือ เราแค่หลอกตัวเองไปวันๆ” ประโยคซ้ำๆที่วนเวียนอยู่ในใจ มองจ้องไปข้างหน้าดูเสื้อผ้าที่กำลังปั่นหมุนไปตามแกนมอเตอร์ของเครื่องอบผ้า “จริงๆแล้ว เราไม่มีวันลืมฝ้ายได้หรอก เราแค่เก็บฝ้ายอยู่ในความทรงจำลึกๆส่วนที่มีค่ามากที่สุดเท่านั้นเอง”   Create Date : 25 สิงหาคม 2550 14 comments Last Update : 25 สิงหาคม 2550 9:54:00 น. Counter : 964 Pageviews. Share Tweet

ยืนปั่นผ้า แต่กลับโดนความทรงจำ ปั่น ป่วนซะงั้น จะโทษความทรงจำหรือโทษเครื่องซักผ้าดีนะ   โดย: pecochan 25 สิงหาคม 2550 11:50:53 น.

.....แวะมานั่งอ่านค่ะ   โดย: เพราะฉันห่างไกล 25 สิงหาคม 2550 12:28:47 น.

เวลาจะช่วยเยียวยาหัวใจ........อย่าคิดมากนะค๊า   โดย: littlecatjung 25 สิงหาคม 2550 13:18:23 น.

ขอให้เข้มแข็งค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆและขอให้มีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ ทุกๆวัน วันนี้คุณยิ้มรึยังค่ะ   โดย: แบม แบม IP: 202.5.84.131 25 สิงหาคม 2550 14:20:48 น.

- Broken heart is not the problem that hurt u but the loneliness is ! Take care kab n' nong ! มีสองวิธีแก้ปัญหาคับ 1. หาใหม่ แทนอันเก่าที่ไม่ลืมซ้ากที 2. เลิกซักผ้าตลอดชีวิต   โดย: p' aef IP: 124.120.244.27 28 สิงหาคม 2550 19:52:40 น.

ขอบคุณมากๆ เลยนะจ๊ะ สำหรับมิตรภาพ และน้ำใจอันงดงามของน้องหมิว   โดย: PoH13 30 สิงหาคม 2550 12:50:26 น.

แวะมาอ่าน นะคะ............ต่อนะ สารภาพ แวะ แอบอ่านบ่อย ไม่ได้ คอมเม้นต์ วันนี้ได้ ฤกษ์ ขอบอกว่า ชอบจัง   โดย: นาน่า นอร์เวย์ (Praparat2001 ) 30 สิงหาคม 2550 23:07:28 น.

นี่ตกลงฝ้ายนี่ผู้ชายผู้หญิงครับหม่อง เหอๆ ผมรู้คุณก็รู้   โดย: เด็กแว่น@cmu IP: 125.24.220.140 1 กันยายน 2550 1:40:05 น.

คิดเอาเอง แต่ที่แว่นคิด ถูกแล้วล่ะ กิกิ   โดย: สหมิว (Be a good guy ) 3 กันยายน 2550 7:01:32 น.

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก แต่จากที่ได้อ่าน ก็พอจะเข้าใจ วันก่อนเจอ เอก เอกบอก "ยังหวานกันดี" นั่นแปลว่า ฉันกับเอก คงรู้พอ ๆ กัน แต่ไม่เป็นไร - โทษระยะห่าง และ เวลา ละกัน ที่ครั้งนี้ฉันปลอบแกไม่ได้ เป็นคนแรก ๆ มีอะไรก็อย่าลืมฉัน 2 คน นะ ซันเดย์   โดย: WaN-r-Tit (WaN-r-Tit ) 3 กันยายน 2550 21:11:43 น.

ติดตาม ไม่อย่างเชื่อว่า อ่านทุกตอนจบ ใน สองคืน///// ทำให้ผมมีกำลัง ใจ ขึ้นมาอีกเยอะเลยครับ ขอบคุณ สำหรับตัวหนัวสือนะครับ   โดย: redPoTatO 5 กันยายน 2550 22:15:41 น.

เขียนได้ซึ้งมากเลย เพื่อน ขอบคุณนะที่มีเราในบท ยังไงเวลาจะช่วยแกเองนะ เพราะแรกๆชั้นก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ฝันหาทุกวี่ทุกวัน แต่ตอนนี้แทบจะไม่เหลือแล้ว..สู้ๆ   โดย: สกี IP: 203.151.244.32 8 กันยายน 2550 2:24:10 น.

ก็ใจมันให้ไปแล้วนี่นา   โดย: ขวัญ IP: 76.208.155.138 24 กันยายน 2550 0:31:14 น.

แวะมาอ่านค่ะ ชอบมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: crinum IP: 222.123.111.121 8 ตุลาคม 2550 22:17:49 น.