ห่างหายจากการแบกจานไปสำเริงสำราญที่เมืองไทยอยู่พักใหญ่ พอเสนอหน้าหวานๆกลับมาที่ร้านช้างน้อยอีกครั้ง พนักงานก็ล้นทะลักจนแทบจะเหยียบกันตายในร้านโอ้....น้องๆหน้าใหม่เข้ามาเพี๊ยบ ตรงกันข้ามกับเวทหน้าแก่ เหี่ยว เขี้ยวรากดิน ถูกถอดรากถอนโคนกันออกไปหลายคน โอย...อยากจะดีใจเหมือนกัน แต่พอมาคิดอีกที เจ๊ๆพี่ๆไปอยู่ร้านไหนกันหมดแล้วนี่น้าน้ำตาล "แหม ทำไมยูมาช่วงนี้เนี๊ยะ น้าไม่นี๊ดคนเลย"สหมิว "ขอตารางงานวันไหนก็ได้ครับ (แมนม๊ากๆ) ทำได้ทุกอย่างเลยครับ"น้าน้ำตาล "เอาไป 2 วันก่อนล่ะกัน ถ้ามีตารางเพิ่มจะให้อีกนะ"นี่ล่ะจ้า อุปสรรคของการหางานทำในนิวยอร์ค ตอนนี้ซัมเมอร์ นักเรียนต่างปิดเทอมกัน แต่ละคนแย่งตารางงานกัน หวงยิ่งกว่าแม่จงอาง อย่าได้เลยนะ อย่าได้คิดมาแย่งตารางชั้น ไม่งั้นชีวิตพวกหล่อนๆจะหาความสงบสุขเป็นไม่ได้2 วัน กรีซซซซซซซซซซซซซซ จะพอกินหรือนี่ แต่ยังไงก็ต้องทนทำไปก่อน วันแรก ตื่นแต่เช้า 9 โมง อาบน้ำแต่งตัว นั่งรถไฟฟ้าอย่างเริงร่าไปถึงร้านตอนเกือบ 11 โมง รอแม่ครัวมาเปิดร้าน บรรยากาศเดิมๆกลับมาอีกครั้ง ยกหม้อข้าว ตั้งกะทะต้มไข่ ซอยผัก หั่นหอม อุ่นข้าวเหนียว เติมน้ำจิ้ม ปีนต้นงิ้ว อิอิ ไม่ใช่ ปีนขึ้นบนเพดานร้านเอาถุง แบบว่าร้านมันแคบมาก ของแต่ละอย่างเก็บอยู่ในสถานที่พิสดาร คาดว่าถ้าทำงานที่นี่ไปเรื่อยๆ กลับเมืองไทยไป อิชีั้นคงไปเข้าคณะกายกรรมจางเจาต่อพอเตรียมของเสร็จลูกค้าเริ่มเข้าร้าน งานผัดของแม่ครัวเริ่ม เสียงฉ่าๆๆๆๆ ฉาดๆๆๆฉอดๆๆ ปั้งๆๆๆๆทั้งกลิ่น ทั้งตะหลิว แกง พะแนง เนื้อวัว เป็ดไก่ สารพัดสัตว์ ก็ตลบอบอวลไปทั่วครัว น้ำหอมที่ฉีดมาแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเดินยกสลัดไปเสริ์ฟลูกค้าทีก็ต้องเช็คกลิ่นกาย ก็รองพื้นหน้ามาอย่างผ่องไว้สะกดจิตลูกค้าขอทิปเต็มที่ แต่ถ้าเนื้อตัวดันมีฟีโรโมนกระเทียมตามมาด้วย แทนที่จะได้ทิปจะถูกลูกค้าถีบกลับมายกอาหารไปลงพลางแอบปลื้มที่มีลูกค้าถามไถ่ ว่ายูหายไปไหนมา ไอคิดถึ้งๆๆๆคิดถึงม๊ากๆๆๆ ฝรั่งนี่นะ เวลา แสดงความรู้สึกต่อกันนิ เว่อร์มากๆ ถ้าคนไทยทำคงดัดจริตชัดๆแต่นี่ถือว่าจริงใจล่ะกัน อิอิแค่เริ่มต้นวันแรกก็เหมือนเป็นตัวดูุดทิป ลูกค้าเข้าร้านไม่หยุด ทิปก็ดีบ้าง โกงบ้างสลับกันไป แต่เหนื่อยสุดๆ เดินแทบขาลาก วันแรกก็ทำเต็มวัน ต้องอาศัยเวลาอีกหน่อย ถึงจะปรับสภาพร่างกายได้ แต่สิ่งที่ทำให้เหนื่อยมากผิดปกติ ต้องเป็นเพราะเจ้าจานนี้แน่ๆก็แม่ครัวใหญ่ (ทั้งตำแหน่งและขนาดตัว) น่ะสิ ไม่รู้ว่าผีธิดาช้างไปเข้าฝันเธอหรือไง เกิดอยากเปลี่ยนแปลงจานในร้าน ชีเลยสั่งจานชุดใหม่เข้ามา ยกตอนแรกนึกว่ากำลังจะแบกปูน ขนาดยังไม่มีอาหารข้อมือก็แทบทรุด พอเอาสเต็กน่องวัวเข้าไปวาง 1 ท่อน โอ้ๆๆๆๆๆโห อาชญากรรมชัดๆเห็นขนาดจานแล้วขยาดเลย แต่ทำไงได้ ถ้าจานใบนี้ออกบ่อยๆก็แสดงว่าลูกค้ากินดี สั่งแต่สเปเชี่ยวเมนู ราคาอาหารแพง ทิปก็เยอะ ยอม สู้ๆๆๆเที่ยงคืนหมดแรง หมดสภาพ หน้าเยิ่น เหงื่อย้อน มดลูกพัง แข้งขาเป็นสั่นพับๆเป็นพาคินสัน กลับบ้านนั่งนับเงิน พยายามลืมความเจ็บปวดทุกอย่าง ต้องอยู่ให้ได้ ต้องทำให้ได้ นอนหลับคืนนี้ พรุ่งนี้มีแรง กลับไปแบกจานใหม่ ใช้ชีวิตจบไปแบบวันต่อวัน ฝันดี