ตอน 2

ม่านเมือง


เกือบตี 2 แล้วลูกค้าเริ่มซา แสงเทียนเล่มน้อยที่จุดมาตั้งแต่หัวค่ำ ค่อยๆเผาไหม้ลามเลียตัวเองจนเตี้ยแล้วก็ถึงคราวที่แสงสุดท้ายจะวูบดับลง คืนนี้ขนมจีนของแม่ขายดีเป็นพิเศษ เพราะใกล้ช่วงประเพณีปี๋ใหม่เมืองแล้ว ทั้งลูกค้าประจำและขาจรพวกนักท่องเที่ยวพร้อมใจกันแวะเวียนมากาดหลวงยามค่ำคืน เพื่อหาของอร่อยราคาถูกให้ได้อิ่มท้อง ก่อนกลับไปนอนหลับสบาย


“น้องม่านคะ เก็บรานแล้วช่ายม่ายค้า”
“ครับผม เก็บได้เลย”
“คืนนี้ขายดีนะคะ โสงสัยลูกค้ารู้ว่ามีบ่าวหล่อจากรุงเตบมาโชย”
“นี่...มะขิ่น ให้มันน้อยๆหน่อย แหม.....จะจีบลูกชายป้าหรือจ๊ะ”
“ป้าก้อ หนูโพดความจริงนี่คะ โหล่อเจงๆนา”
“พอแล้วพี่ ผมอายครับเล่นมาชมกันตรงๆแบบนี้ แม่ล่ะครับเหนื่อยไหม”

“ไม่เหนื่อยหรอกจ้า”
“เอาน้ำไหมครับ เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้”
“ดีจ๊ะ”


คล้อยหลังลูกชายเดินเข้าร้านสะดวกซื้อ ป้าณี อมยิ้มด้วยใจที่เปี่ยมสุข กว่า 18 ปีที่อดทนเลี้ยงลูกทั้งสองมาเพียงลำพัง จนถึงวันนี้เริ่มเห็นความงดงามของเมล็ดพันธ์ที่ได้บ่มเพาะฝูมฝักจนใกล้เติบใหญ่อย่างมีคุณภาพแล้ว ตอนแรกคลอดแม้จะได้ลูกแฝดที่มีหน้าตาคล้ายกันจนคนอื่นแทบแยกไม่ออก แต่ด้วยความเป็นแม่ เพียงแค่เห็นแววตาของลูก แม่ก็แยกออกว่าใครเป็นใคร

“คุณเมืองไปไหนเคอะ ม่ายเห็นมาช่วยรานโลย”
“เออ...นั่นสิ ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ปิดเทอมปุ๊ปออกเที่ยวทันทีเลย ทำไมนะ ทำไมไม่เป็นเหมือนพี่ ออกมาท้องเดียวกันแท้ๆ ทำไมมันถึงต่างกันได้ขนาดนี้”

“คุยอะไรกันอยู่ครับ”
“โอ๋ คุงเมืองปายไหนคะ”
“อืม...ไปเที่ยวเธค”

“ห้ามน้องบ้างนะลูก แม่ไม่อยากให้น้องไปเที่ยวกลางคืนเลย มันอันตราย กินเหล้าเมามาทีแล้วขี่รถเครื่อง แม่เป็นห่วง ยิ่งช่วงๆนี้มันมีข่าวแก๊งซามูไรออกอาละวาดทำร้ายคนยามกลางคืน แม่ยิ่งไม่อยากให้เมืองออกไปไหนเลย”
“ผมก็ได้ข่าวตอนอยู่กรุงเทพฯเหมือนกันครับ เดี๋ยวนี้เชียงใหม่เริ่มไม่น่าอยู่แล้วนะ แม่ว่าไหม”

“ปัญหามันก็มีทุกที่ล่ะลูก อยู่ที่ว่าจะช่วยกันแก้ได้ไหม แต่เด็กพวกนั้นก็เป็นตัวบอกนะว่าตอนนี้ปัญหาสังคม ปัญหาครอบครัวมันเริ่มแย่แล้ว แม่ไม่อยากให้น้องต้องเป็นแบบนั้นไปอีกคน”
“ครับแม่ เดี๋ยวผมจะเตือนให้”


ผมรับปากแม่ด้วยใจที่ครุ่นคิด ถ้าเป็นเมื่อตอนเด็ก ผมคงคุยกับน้องได้ทุกเรื่อง เพราะเราสองคนสนิทกันมาก แต่พอยิ่งโตมา ผมกับน้องเหมือนอยู่คนละขั้ว พี่ไปทาง น้องไปทาง จะพูดจะเตือนอะไรกันก็ลำบาก บางครั้งผมก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าทำไมน้องถึงโกรธผมมาก ถ้าหากเป็นเพราะเรื่องตอนม.ปลายนั้น ผมทำทุกอย่างลงไปก็เพราะรักและหวังดีต่อน้อง แต่น้องไม่เคยเข้าใจผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ผมมองหน้าแม่แล้วเศร้า กว่า 6 เดือนที่ไม่ได้เจอกัน แม่ดูแก่ลงไปมาก ริ้วรอยแห่งวัยเริ่มปรากฎชัด คงเป็นเพราะแม่ต้องนอนดึกทุกคืน เพื่อทำมาหาเลี้ยงลูก ภาพที่ผมคุ้นตามาตั้งแต่ยังเล็กคือแม่ต้องทำงานทั้งวัน เพื่อเตรียมขนมจีนมาขายมาขายที่กาดหลวง กว่าจะเลิกก็ตี 1 ตี 2 แทบทุกคืน แม้ 1 ปี จะมี 365 วัน มีหลายๆวันที่ทุกคนได้หยุดงาน แต่ผมไม่เคยเห็นแม่หยุดงานต่อกันเกิน 2 วันเลยสักครั้ง ผมอยากเรียนจบไวๆจะได้ช่วยแม่ ให้แม่เลิกขายขนมจีน เพื่อให้แม่ได้สบายเสียที


“แม่...ปีนี้หยุดวันไหนดี”
“คงเป็นวันพญาวันดีไหมลูก”
“วันเดียวเองหรือแม่ ขอ 2 วัน ไม่ได้หรือ”
“ไม่ดีกว่าลูก ช่วงนี้ขายดี วันเดียวก็พอ อย่างแม่ไม่ต้องไปเที่ยวที่ไหน อยู่บ้านเตรียมของขายดีกว่า เดี๋ยวเราทำบุญให้พ่อกัน”
“ดีครับ คิดถึงพ่อจังเลยนะครับ”


“อืม...พ่อไปสบายแล้ว พ่อคงไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะ ยิ่งถ้าพ่อรู้ว่าตอนนี้ลูกทั้งสองสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้แล้ว พ่อคงมีความสุขที่สุด”
“แม่อดทนหน่อยนะ อีกไม่นานผมเรียนจบแล้ว ผมจะดูแลแม่เอง”
“ขอบใจมากลูก แม่มีความสุขที่สุดแล้ว อย่าลืมน้องด้วยนะลูก น้องมันยังเด็ก หลายๆเรื่องน้องมันไม่เก่งเท่าม่าน ม่านต้องดูแลน้องด้วย”
“ครับแม่”
“แล้วมะขิ่นล่ะจะไปเที่ยวไหน”
“ปายวัดป่าเป้าเจ้า บ่าวไทยหย๋ายนัก โคนม่านโสนจายปายด้วยกันไหม”


“ไม่เป็นไร ไปเถอะ เผื่อเจอหนุ่มๆจะได้สละโสดเสียที”
“ม่ายเอาหรอก มะขิ่นชอบเป็นโฉด”

เกือบตี 3 แล้ว ผมยังนอนไม่หลับ ด้วยความอบอ้าวของหน้าร้อน พอเดินออกมานอกห้องทำให้สบายตัวมากขึ้น เพราะมีลมเย็นๆของย่ำรุ่งเริ่มพัดอ้อยอิ่งมาเป็นระยะ กลิ่นหอมของดอกจำปาต้นใหญ่ริมรั้วฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณสวน ใครหลายคนอาจไม่ชอบกลิ่นนี้มากนัก เพราะได้สัมผัสแล้วชวนให้ขนลุก หลอกหลอนไปกับเรื่องราวผีสางนางไม้ที่แต่งแต้มมาพร้อมกับความหอม แต่ผมกลับหลงใหลในไม้ชนิดนี้เป็นพิเศษ


แม่เล่าว่าพ่อปลูกต้นจำปาไว้ริมสวนตั้งแต่แรกที่เรามีบ้านใหม่ ใครต่อใครต่างไม่เห็นด้วย เพราะมีความเชื่อว่าเป็นไม้อัปมงคล ไม่นิยมมีไว้ในบ้าน ยิ่งทางภาคกลางถึงกับเรียกว่าต้นลั่นทม แต่พ่อก็ไม่เคยสนใจกับเรื่องเล่า พ่อยังคงยืนยันในความคิดของตนเอง ต้นไม้ก็คือต้นไม้ ประโยชน์มีอยู่ในตัวของมันเอง ไม่ใช่การสร้างเรื่องให้มันเป็นไปในแบบที่คนต้องการ พ่อมักหัวแข็งกับค่านิยมเก่าๆเสมอ จนแม่บอกว่า น้องเลียนแบบนิสัยแย่ๆของพ่อมา ส่วนผมความคิดทุกอย่างเอนเอียงมาทางแม่มากกว่า ผมเคยคิดอยากค้านแม่ เพราะจริงๆแล้ว ผมชอบดอกจำปามาก และลึกๆแล้ว ผมเห็นด้วยกับพ่อ แต่ผมไม่ทำหรอก ความคิดเหล่านี้ มักเก็บอยู่ส่วนลึกที่สุดของใจเสมอ



เสียงรถเครื่องดังมาแต่ไกล ก่อนดับลงหน้าบ้าน แล้วน้องชายตัวดีก็ค่อยๆเข็นรถเข้ามาด้วยอาการโซเซ ผมรีบเดินเข้าไปพยุงไม่ให้ทั้งคนและรถล้ม กลิ่นเหล้าปนบุหรี่คละคลุ้งไปทั่วแทนกลิ่นหอมดอกจำปา


“ปล่อย ไม่ต้องมาช่วย”
“เมาแล้วพาล เงียบเลยนะ เดี๋ยวแม่ตื่น”
“ตื่นก็ดี แม่จะได้รู้อะไรเสียมั่งว่าพี่เป็นไงตอนอยู่กรุงเทพฯ”
“เมืองทำไมแกพูดแบบนี้”
“โอย...ระวังไว้เถอะเล่นละครมากๆ จะเขียนบทไม่ทันนะพี่”
“แกพูดไรของแก”


“ไม่ต้องมายุ่ง ไปไกลเลย”
“หยุดเลยนะเมือง แกเมามากแล้ว ไปนอนเถอะ”
“จำไว้เลยนะ ที่พี่ด่าฉันมาตลอดนะ ถึงเวลาต้องสะสาง”
“ทำไมเมืองพูดกับพี่แบบนี้ พี่ไปทำไรให้”
“หึหึ พี่ทำไรกับฉันเยอะแยะเลย ฉันเกลียดพี่”


ผมได้แต่เงียบกับทุกถ้อยคำที่น้องพูดมา น้องคงเกลียดผมมากจริงๆ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เพื่อให้เราทั้งคู่กลับมาเป็นเหมือนเดิม หลายครั้งที่น้องพยายามเรียกร้องความสนใจ เพราะชอบคิดว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน นั่นมันก็นิสัยมาตั้งแต่เด็กๆ พอโตมาแล้วแทนที่ทุกอย่างจะดีขึ้นกลับยิ่งเลวร้ายลงทุกวัน


“ทำไมน้องเป็นแบบนี้ไปได้นะ แล้วผมควรทำอย่างไรดี” คำถามวนซ้ำๆก่อนที่ผมจะคล้อยหลับไป เมื่อยามแสงแรกของวันใหม่ก้าวเข้ามาเยือน

Create Date : 06 ตุลาคม 2550		1 comments
Last Update : 6 ตุลาคม 2550 0:36:20 น.
Counter : 975 Pageviews.
Share Tweet