สุขสัตน์วันพ่อนะคะ
โฮ่......ชีวิตเมืองนอกนี่ท่าทางจะเหงามากประการหนึ่งและคงดำรงชีพอยู่ลำบากมากอีกประการนึงอันนี้แบบความรู้สึกของคนที่ไม่เคยไปไหนไกลอีกอย่างนึงสำหรับผมแค่เห็นฝักโกงกางก็ตื่นเต้นนี่ถ้าไปเห็นหิมะคงตะลึงกว่าเด็กน้อยคนนั้นอีกหลายเท่าขอบคุณกับการแวะไปเยี่ยมที่บล็อกผมครับ
ปีแรกที่ชั้นเห็นหิมะ ต่างกะแกมากเลย เพราะชั้นเห็นและอยู่อย่างเหงาๆคนเดียว... ความรู้สึกหนาวจนจับขั้วหัวใจเป็นยังไง หิมะปีแรกสอนความรู้สึกนั้นให้ได้เข้าใจจิงๆ
หิมะที่กลบสีสันทุกอย่างของเมืองให้มองเห็นแต่สีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา มันกระทบเข้ามาในใจให้รู้สึกเวิ้งว้าง ว่างเปล่าจิงๆ