|
|
ตอน 10 ย้ายรังใหม่วัดใจแม่ผีนักวิ่ง
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ขาที่เจ็บก็เริ่มหาย แขนที่เคยยกจานจนปวดก็เริ่มเป็นที่สะสมของกล้ามเนื้อเป็นมัดๆฉันกำลังจะมีกล้ามปูไว้
อวดหนุ่มๆตอนกลับเมืองไทยแล้ว พอใกล้สิ้นเดือน ลูลู่ เพื่อนร่วมงานมาบอกว่ามีบ้านของคุณอาว่าง สนใจไปเช่าไหม เดือนล่ะ 350 บาท จ่ายล่วงหน้าอีก 1 เดือน รวม 700 บาท ฉันจึงไม่รอรีที่จะตอบตกลงทันที
ห้องแคบดีจัง
นี่...ใหญ่กว่าห้องแกอีก
มีฟูกให้ตั้ง 1 ลูก
ดีนะ แต่ทำไมต้องมีตู้เก่าๆนี้ด้วยนะ น่ากลัวจัง
ตู้ซ่อนผีหรือเปล่า อิอิ
เอ๊ะ...อย่ามา คนยิ่งกลัวๆอยู่ด้วย
ฉันกับก้อบกำลังช่วยกันจัดห้องใหม่ของฉัน ห้องขนาดความกว้างราว 2 เมตร ยาวน่าจะ 3 เมตร พอเอาฟูก 1 ลูกวางพาดก็ชนกับประตูพอดี ฉันต้องแง้มบานประตูเข้าออกหรือนี่
อยู่ๆไปเถอะ ถือซะว่าเอาไว้ซุกหัวนอน ปกติวันๆก็อยู่แต่ที่ร้าน
ก็ว่างั้นล่ะ หาที่ถูกกว่านี้ไม่ได้แล้วนิ เสื่อผืนหมอนไม่มี ทำไงดี
เอางี้ก่อน พรุ่งนี้ฉันจะแบ่งมาให้ 1 ใบ คืนนี้แกก็เอาเสื้อมายัดๆแล้วหนุนไปก่อนนะ
เกือบเที่ยง ฉันไปถึงร้านด้วยอาการสะลึมสะลือ วันนี้ฉันต้องมาเป็นบัสบอย น้องพีทเป็นรันเนอร์ และมีออย เพื่อนร่วมงานอีกคนเป็นเวท
สมิง มาก็ดีแล้ว น้องพีทไม่มาทำงาน ติดต่อไม่ได้
ฉันพุ่งเข้าไปในครัว ตอนนี้ป้าน้อย แม่ครัวใหญ่วิ่งพล่านไปทั่ว เพราะร้านจะเปิดแล้ว แต่ยังเตรียมของทั้งในครัวและของแต่งจานงานรันเนอร์ไม่เสร็จ มวยแทนอย่างฉันจึงต้องชกอย่างไม่มีเงื่อนไข ทั้งร้านทำกันอยู่ 2 คน กว่าจะผ่านวันนั้นมาได้ ฉันก็แทบน็อก
น้องสมิงช่วยมาทำงานทุกวันได้ไหมคะ
ทุกวันเลยหรือครับ เออ...
ตอนนี้ พีทถูกไล่ออก อีกคนก็ลาพักร้อน ไม่มีใครเป็นรันเนอร์เลย ช่วยร้านไปก่อนนะคะ
ไล่ออกเลยหรือครับ
ใช่ ที่นี่เขาทำงานกันอย่างมืออาชีพ
ครับ
ฉันรับปากด้วยจำยอม พลางนึกเสียดายน้องพีท ไม่สิ อดห่วงน้องพีทไม่ได้ ไม่รู้หายไปไหน แล้วต่อไปฉันต้องทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์เลยหรือนี่ หมายความว่าฉัน
ไม่มีวันพักเลยสิ แค่คิดฉันก็เริ่มเหนื่อยแล้ว แต่ทำไงได้ ท่องไว้ เพื่อเงิน เพื่อเงิน และเพื่อเงิน ปล.แบ่งเงินทิปมวยแทนอย่างฉันทั้งวันได้ 156 บาท ขนหัวลุกเลยตอนนับเงิน
หลังจากตะบี้ตะบันทำงานทุกวันมาเกือบครึ่งเดือน ฉันก็พบว่าสภาพร่างกายของตัวเองเริ่มบอบช้ำ นิ้ว
ก้อยที่เคยเรียวยาวเหมือนปลายเทียน ตอนนี้บวมเป่งออกมาปูดโปน พอยกคีบสามออกไปเสริ์ฟลูกค้าทีไรก็ปวดจนแทบน้ำตาไหล(ตอนนี้ยก 4 จานได้แล้วล่ะ อุอุ)
กลับมาจากทำงาน ฉันรีบหาน้ำอุ่นมาแช่นิ้วมือนิ้วเท้า คงพอช่วยให้ผ่อนคลาย แล้วจากนั้นก็นำเงินทั้งหมดออกมานับ ตอนนี้รายได้ของฉันเฉลี่ยอาทิตย์ล่ะเกือบ 800 เหรียญแล้ว
เกือบตี 3 แล้ว บรรยากาศในบ้านเงียบสงัด เพราะทุกห้องต่างกลับมาจากทำงานและคงเข้านอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันกำลังรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีอยู่ ทำบัญชีรายรับ-รายจ่าย ตลอดจนคาดการณ์เงินที่จะได้ นี่ถ้าฉันทำงาน 7 วันต่อไปอีก 2 สัปดาห์ ฉันคงมีเงินแสนส่งให้ที่บ้านแล้ว
ตึ๊กๆๆๆๆๆๆๆ เสียงใครก็ไม่รู้วิ่งขึ้นบันได ฉันชะงักด้วยคิดว่าหูแว่ว ก่อนรีบเข้านอน แต่ทำอย่างไรก็ข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ทำให้คืนนั้นฉันได้แต่ลืมตาเบิกโพลงอยู่ในความมืด
ตึ๊กๆๆๆๆๆๆๆ ฉันผงะลุกขึ้น คราวนี้เสียงชัดเจนมาก รีบลุกไปเปิดไฟ แล้วสงบสติอารมณ์ เพราะมือเริ่มสั่น ฉันหยิบเอาคาถาชินบัญชรที่เตรียมมาจากเมืองไทยสวดสู้ แต่เอ๊ะ...ที่นี่นิวยอร์คนะ ผีฝรั่งมันจะเข้าใจที่ฉันสวดๆไปหรือนี่
วันทั้งวัน ฉันทำงานไปด้วยสภาพเหม่อลอย ด้วยไม่ได้นอนทั้งคืน ลูกค้าสั่งผัดไทย ฉันยกผัดซีอิ้วไปส่ง ลูกค้าเพิ่งเข้ามานั่ง ฉันนึกว่ากำลังจะลุกแล้ว เดินไปเก็บแก้ว นึกแล้วก็สยองคืนนี้ฉันต้องกลับไปนอนห้องนั้นคนเดียว
ตี 2 ฉันเปิดกุญแจเข้าไปในบ้านด้วยความหวาดหวั่น หลอดไฟดวงเดียวบนเพดานสูงพอให้ฉันมองเห็นบันไดก้าวขึ้นไปบนบ้าน แต่ละห้องเงียบกริบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจเข้าออก ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนเปิดประตูห้องแล้วปิดมันลงอย่างรวดเร็ว
ตึ๊กๆๆๆว่าแล้วเชียว ฉันชะงักอยู่ที่ประตูห้อง ยังไม่ทันนอนเลย เสียงวิ่งขึ้นลงบันไดก็โผล่มาทักทายฉันเข้าเสียแล้ว ท่าทางก่อนตายจะเป็นนักวิ่ง ถึงกลายเป็นผีออกกำลังกายยามค่ำคืนแบบนี้
ชิ ฉันไม่กลัว แกหรอก ยังไงฉันก็ไม่เก่งอิ้ง(English) ถ้าแกมาหลอกฉัน ชั้นก็ไม่เข้าใจ พยายามปลอบใจตัวเองสุดฤทธิ์ น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบมันล่ะ ถอดเสื้อผ้า นอนเลยดีกว่า
ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก ก้าวดังมาช้าๆเหนื่อยล่ะสิ คราวนี้เดิน เอา สม
ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก หยุดเงียบอยู่หน้าห้อง กรี๊ด
ดดดดดดดดดดดดด อะไรกันนี่ ห้ามเข้ามาเด็ดขาดนะ อยากวิ่งก็วิ่งอยู่ข้างนอก ไม่มีมารยาทผีเอาเสียเลย
ในที่สุดแล้วฉันก็ทนไม่ไหว เป็นไงเป็นกัน รวบรวมความกล้า เปิดประตูออกไปกะด่าให้เต็มที่ คนจะหลับจะนอนกวนอยู่ได้ ทางเดินแคบๆหน้าห้องว่างเปล่า ฉันยิ่งแค้นใจปิดห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนวิ่งออกจากบ้าน ตี 3
ฉันกระหืดกระหอบไปถึงบ้านก้อบ ระหว่างทาง ผีขนุนกระเทยหน้ารถบด ยังยืนอยู่เสาไฟฟ้าต้นเดิม มองฉันด้วยความประหลาดใจ
ก้อบ ขอนอนด้วยนะ
อือๆๆ
ฉันยังเงียบไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเรื่องผีนักกีฬา ในใจได้แต่แค้น ปกติฉันเป็นคนไม่กลัวเรื่องผีสางนางไม้เท่าไหร่นัก แต่ก็ค่อนข้างเกรงใจแบบอยู่ใครอยู่มันดีกว่า แต่นังผีนี่มัน
เกินไปล่ะ คนจะหลับจะนอน ทำงานมาทั้งวันยังจะมากวนใจอีก ฉันอนุมานว่าเป็นผีชะนีเด็ก เพราะดูจากลักษณะการลงส้นเท้าเวลาวิ่ง
ฉันจะเอาอะไรไปสู้กับมันดีนี่ คาถาชินบัญชรก็ไม่ได้ผล สวดไปมันก็คงไม่เข้าใจ จะทำไงดี หรือต้องย้ายออกจากห้องนี้ ย้ายตอนก็ต้องเสียค่าประกันตั้ง 350 เหรียญ ถูกผีหลอกแล้วยังเสียเงินอีกไม่เอาแน่ๆ ยังไงฉันก็ต้องอยู่
โทรกลับไปปรึกษาคุณหญิงแม่ดีกว่า เพราะในหมู่บ้านของฉัน ใครๆก็ต่างร่ำลือถึงความเฮี้ยน อุ๊ย...ไม่ใช่ ความสามารถด้านการปราบผีแบบไม่เกรงกลัวของคุณหญิงแม่ จนร่ำๆจะตั้งเป็นตำหนักร่างทรงอยู่หลายครั้ง ถ้าฉันไม่เบรคเอาไว้ก่อน แต่ทำไงดีล่ะ เคยว่าแม่งมงาย ตอนนี้ฉันมาเจอซะเอง
แม่ ย้ามกลางคืน มันมีเสียงอีหยั่งกะบ่ฮู้แล่นนำบันไดเฮียน
ผีอดอยากคักๆ มันมาหยอกเล่น
หนหวย(รำคาญม๊ากๆ) บ่ได่หลับบ่ได่นอน สิเฮ่ดจั่งได่ดี
เฮ่ดบุญไปให้มันติลูก
ติ แล้วมันสิได่บ่ มันเมืองนอกเด่แม่ ผีฝรั่งเด่ บ่แม่นผีปอบบ้านเฮา
บ่เป็นหยังดอก ลองเบิ่ง บ่จั่งสั่นกะแพ่เมตตาหั่ยมัน
ได่ๆแม่ข่อยสิลองเบิ่ง
เอาคาถาบ่
บ่
น่าสิเอาปลัดขิกไป ผีแม่หงิง มันย่านเด้ อิอิ
บ่เอาดอก เดี๋ยวขั้นบ่ได่ผล สิโทรมาหาอีกเทียวเด้อแม่ครับ
คืนนั้น ก่อนเข้านอน ฉันสวดมนต์ไหว้พระแล้วตั้งใจแผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลไปให้ดวงวิญญาณแม่ผีนักวิ่ง จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนข้าเจ้าเลย
เช้านี้ฉันตื่นมาด้วยความสดชื่น พยายามนึกถึงเมื่อคืน ฉันไม่สะดุ้งตื่น หรือได้ยินเสียงอะไรเลย สงสัยคำแผ่เมตตาของฉัน คงสามารถสื่อความต้องการไปถึงน้องผีนักกีฬาได้แล้ว หล่อนถึงไม่มาวิ่งขึ้นลงบันไดให้ถูกด่าฟรี
วันนี้วันหยุดในรอบ 1 เดือน ฉันรีบชวนก้อบไปวัด ในย่าน Elmhurstนี้มีวัดไทยอยู่ใกล้ๆคือวัดพุทธไทยถาวรวนาราม ก้าวแรกที่เข้าไปในวัด แม้จะรูปร่างประหลาด เพราะโครงสร้างเป็นตึกแต่มีหลังคาเป็นวิหารแบบไทยๆ ยามไกลบ้านเช่นนี้ การได้มาไหว้พระคือความอบอุ่นใจที่อยากให้ทุกคนได้สัมผัส
ฉันกราบขอพรพระ แล้วร่วมบริจาค 2 เหรียญ ถวายเป็นค่าน้ำ ค่าไฟให้กับวัด หลวงพี่เดินมาสอบถามว่าเป็นใคร มาจากไหน มาทำอะไร สอบสวนกันอยู่พักหนึ่ง พร้อมกับให้ศีลให้พรฉัน ความรู้สึกอบอุ่นใจยามไกล
บ้านแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ฉันว่าจะขอน้ำมนต์สักขัน กะว่าถ้าคืนนี้แม่ผีนักวิ่งยังไม่หยุดรบกวน จะออกมาสาดน้ำมนต์เสียให้เข็ดหลาบ แต่หวังว่าคงไม่มีแล้วล่ะนะ ดูสิมาตั้งไกล ที่ไหนๆก็มีแต่เรื่องพวกนี้ เห้อ....กลุ้มจริงๆ
| Create Date : 26 มีนาคม 2550 |
| Last Update : 26 มีนาคม 2550 13:57:02 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 851 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: Khem IP: 69.107.131.17 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:0:25:08 น. |
|
|
|
| โดย: ญ.หยาม เจ้า IP: 66.214.161.106 วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:11:56:12 น. |
|
|
|
| โดย: อีชบา IP: 202.93.62.2 วันที่: 24 พฤษภาคม 2550 เวลา:9:49:12 น. |
|
|
|
โดย: Kurt Narris  วันที่: 28 พฤษภาคม 2550 เวลา:6:46:54 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
Cotact me ;call 707 822-0436 or e mail: Khempwk@yahoo.com.
Hope to see you.
from Khem