แม้ว่าผมได้กินอาหารอร่อยทุกมื้อ ได้นอนในที่อุ่นนุ่ม
และมีคนลูบหัวลูบหางตลอดเวลา
แต่อาการไข้ของผมก็ยังไม่สร่าง ยังไอ และมีน้ำมูกไหลอยู่ตลอด





ผมถูกนำตัวไปหาลุงหมอ(หมอเดียวกับพี่หวูด)
ลุงหมอส่องดูหู ง้างปากดู และใช้ผ้าชุปน้ำหมาดๆเช็ดที่จมูก
ผมรู้สึกหายใจสะดวกขึ้น ลุงหมอบอกว่าผมอายุได้สักประมาณสองเดือนกว่าๆ
และบอกแม่ว่า "ตัวผู้ครับคุณผู้หญิง"
...แม่ผิดหวัง ผมรู้ เพราะเธอเรียกผม she & her มาตลอด
และก็ว่าหน้าตาผมน่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า
พ่อคงจะเดาออกเลยบอกแม่ว่า
"เอาน่า แมวก็คือแมว จะตัวผู้หรือตัวเมียก็ดูไม่ออกหรอก
ใครถามก็บอกว่าเป็นตัวเมียก็ได้นี่ ไม่มีใครขอดูตรงนั้นอยู่แล้ว..."





ก่อนกลับ ลุงหมอให้ยามากินที่บ้านด้วย ยาเป็นน้ำๆสีชมพู
เหมือนยาหยอดหูยาหยอดตา ผมไม่ชอบมันเลย
ผมโดนแม่กรอกยานี้วันละสองเวลา
บางครั้งมีลืม กรอกเกินที่หมอสั่งไว้ก็มี
แต่...ผมก็รอดมาได้ (เพราะกินยาเกินขนาดแน่เลย)





...ผมรู้สึกดีขึ้นสามวันต่อมา ไม่กินและก็นอนแล้ว
ผมเริ่มสำรวจในบ้าน เข้าไปทักทายพี่แมวๆทั้งหลาย
แต่ทุกครั้งที่ผมไปหา เขาเดินหนี แต่ก็ยังแอบดูผมอยู่ห่างๆ





บางครั้งพวกเขานั่งนอนกอดกันเป็นกลุ่ม
แล้วจู่ๆผมก็เดินเข้าไปนั่งตรงกลางเฉยเลย
พี่แมวทั้งหลายกระโดดหนีกันไปคนละทิศคนละทาง
แม่เห็นแล้วหัวเราะ...
ทำงัยได้ล่ะ ก็ผมอยากมีเพื่อนนี่ อยากมีใครเลียขนให้
แต่ไม่ว่าผมจะทำอะไรน่ะ พวกเขาจะคอยแอบดู(โดยเฉพาะเวลาผมไปฉี่หรืออึ)
แม่พยามบอกให้พี่แมวเสือเหล่านั้นช่วยกันเลียผมหน่อย
แต่ไม่มีตัวไหนทำตาม...ผมคงสกปรกเกินไป...








ตอนที่แล้วค่ะ Will you be my...?

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 6 ธันวาคม 2550 23:23:05 น.		23 comments
Counter : 1075 Pageviews.
Share Tweet