ถ้าคุณมองข้าม...เศษสตางค์
ถ้าคุณมองข้าม...เศษสตางค์
ตอนเป็นเด็กๆ ...
พ่อสอนให้เจียดค่าขนมมาหยอดกระปุกหมู
พอถึงวันที่ 1 เมษายน (วันออมสิน)
พ่อก็ให้อุ้มกระปุกไปทุบ
แล้วเอาเงินเข้าบัญชี ธนาคารออมสิน
แต่บางทีเราก็ใจร้อน แอบแคะกระปุก
เอาเงินไปซื้อไอติม บ่อยๆ
แหม...ก็เสียงสั่นกระดิ่ง กริ๊งๆ มันเร้าใจ
ไอติมก็หวาน เย็น อร่อย...ชื่นนนใจ
ยิ่งอากาศร้อนๆ...ใครจะอดใจได้ล่ะ
แล้วมันน่าตื่นเต้นมั้ยล่ะ
เวลาที่กัดไอติมแล้วเจอ "ไม้แดง"
โธ่...เด็กสมัยนี้จะไปรู้อะไร
ได้"ไม้แดง" เนี่ย ถือว่าโชคดี
เพราะเอาไปแลกไอติม...
มากินฟรีอีกหนึ่งแท่งเชียวนา...
พ่อจะโกรธ...ถ้ารู้ว่าลูกๆแอบแคะกระปุก
และจะโกรธมาก ถ้าลูกไม่รู้ค่าของเศษสตางค์
พ่อจะสอนให้พวกเรารู้ค่าของเงิน
ฉันยังจำได้ พ่อเคยเล่าว่า...
คนจีนที่เขาตั้งตัวได้
จากจับกัง กลายมาเป็นเถ้าแก่นั้น
เพราะเขาไม่ดูถูกเงิน
แม้กระทั่งเศษสตางค์แดงเดียวก็ไม่ทิ้งขว้าง
(สมัยก่อนสตางค์แดงนี่แทบไม่มีค่าเลย)
ถ้าบังเอิญมันหล่นหายเข้าไปใต้ตู้
เขาจะยกตู้ออก เพื่อเก็บสตางค์นั้นขึ้นมา
เหรียญ 1 สตางค์ 100 เหรียญรวมกัน
มีค่าเท่ากับ 1 บาท
ยุค 50-60 ปีก่อนโน้น
เงิน 1 บาท ก็มีค่ามากพอสมควร
แต่...มาถึงยุคนี้
เหรียญบาท 1 เหรียญ
นอกจากมีขนาดเล็กนิดเดียวแล้ว
ค่าของมันก็ยังลดลงอย่างน่าใจหาย
เพราะฉะนั้นเด็กสมัยนี้จึงไม่เหลียวแล
1 บาท ซื้ออะไรแทบไม่ได้เลย เดี๋ยวนี้
ที่บ้านฉันจึงมีเหรียญบาทวางเกลื่อนไปทุกที่
ขนาดฉันหากระปุกหยอดเศษสตางค์
วางไว้ตามจุดต่างๆของบ้าน
เด็กที่บ้านก็ไม่ใส่ใจจะหยอด
ฉันไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้จริงๆ
หรือเป็นเพราะเขาถูกเลี้ยงให้สบายเกินไป
อ้าว...โทษใครไม่ได้ ต้องโทษเราเอง
เพราะอบรมเขาไม่เก่ง
วันดีคืนดี ฉันก็เดินเก็บเหรียญบาทเสียที
รวบรวมมาได้แต่ละครั้งก็ สอง-สามร้อยบาท
บางทีได้ถึง 4-5 ร้อยบาททีเดียว
จัดแบ่งใส่ถุงพลาสติก แยกถุงละ 100 บาท
อืม...ไม่น้อยเชียว
ฉันเคยขนเอาไปธนาคาร
ขอแลกเป็นธนบัตร ธนาคารทำท่ารังเกียจ
ลูกค้ามาฝากเงินเขาเยอะ เขาคงขี้เกียจนับ
เสียเวลาเขา ...
ฉันเลยหอบไปร้านเซเว่น อีเลฟเว่น
ร้านค้าพวกนี้ชอบเหรียญบาทนักแล
เอาไว้ทอนลูกค้า
แต่ถ้าไปตอนลูกค้าเขาเยอะ เขาก็ให้เรายืนรอ
อย่ากระนั้นเลย ...
ฉันจัดการหากระป๋องเล็กๆ 1 ใบ
เทเศษสตางค์ใส่ แล้ววางทิ้งไว้ในรถ
เวลาซื้อหนังสือพิมพ์ ซื้อพวงมาลัย ตอนติดไฟแดง
ก็นับเหรียญนั่นแหละจ่าย
แวะเข้าไปซื้อน้ำดื่มตามร้านสะดวกซื้อ
ก็หอบกระป๋องเศษสตางค์นั่นไปจ่าย
คนขายชอบใจ เราเองก็ได้ระบายเศษสตางค์
ได้ประโยขน์กว่าปล่อยให้เกลื่อนบ้าน
นี่ฉันยังมีเหรียญ 25 กับ 50 สตางค์อีกเป็นร้อยๆ
ฉันเอาติดรถไว้
เวลาเจอเด็กขอทานตามสี่แยก ก็จะแจกจ่ายไป
คนละกำมือ สองกำมือ...
ได้บุญดีกว่าเก็บไว้เฉยๆ
วันนี้...ตอน 11.30 โมง
ฉันมีนัดคุยเรื่องงานสำคัญ...
ที่โรงแรมแถวสยามสแควร์
ออกจากบ้าน 10.45 น. แวะทาน Brunch
(อาหารเช้า + อาหารกลางวัน)
ที่ร้านอาหารเล็กแห่งหนึ่งระหว่างทาง
ทานเสร็จ...จะหยิบกระเป๋าสตางค์จ่ายเงิน
ใจหายวูบ !!!
เราลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่บ้าน
ละล้าละลังอยู่ว่าจะทำไงดีหนอ...
แล้วก็ฉุกนึกขึ้นมาได้ว่า...
เรายังมีเศษเหรียญบาทในรถอยู่ 200 กว่าบาท
ไปที่รถ (ซึ่งจอดเยื้องๆหน้าร้านอาหาร )
เอาเงินมาจ่ายค่าอาหาร 60 กว่าบาท
เจ้าของร้านไม่รังเกียจที่จะรับ
รอดตัวไปครั้งหนึ่ง...
ขับรถไปอีกหน่อย น้ำมันจวนจะหมด
ไฟโชว์ขึ้นมา...แดงโร่
วุ๊ย....ทำไมมันจะต้องมาหมดเอาวันนี้...
วันที่ลืมกระเป๋าสตางค์ (ฟะ)
จะกลับบ้านก็ไม่ได้ เพราะใกล้เวลานัดเต็มทีแล้ว
จะดันทุรังไปก็กลัวไปไม่รอด
ฉันมองกระป๋องใส่เหรียญบาทข้างคอนโซลรถ
ในนั้นมีเหรียญอยู่ร้อยกว่าเหรียญ
ฉันเลี้ยวปราด...เข้าปั๊มน้ำมัน
"น้อง พี่เติมน้ำมันร้อยบาท
จ่ายเป็นเหรียญได้ป่าว..."
ฉันถามเด็กปั๊ม
เด็กปั๊มมองหน้าฉันงงๆ
แล้วมองมาที่กระป๋องเศษสตางค์...
พยักหน้าหงึกๆ
ฉันจัดการนับเงินเหรียญบาทในกระป๋อง
ขณะเด็กปั๊มลงมือเติมน้ำมันลงถัง
หลังเติมน้ำมันเสร็จ เด็กปั๊มรับเศษสตางค์ไป
ถามว่า
"ครบหรือเปล่า ? "
"น้องลองเอาไปนับดูซิ"
ฉันตอบ แต่ยังไม่ออกรถไป
เด็กปั้มหายไปที่โต๊ะรับเงิน
ฉันเห็น สอง-สามคนช่วยกันนับใหญ่
สักพักก็วิ่งกลับมาบอกว่า
"พี่ๆ...ขาดไป 1 บาท"
ฉันยิ้มให้...จัดการหยิบเหรียญบาทส่งให้
ไม่ลืมทิปเพิ่มไปอีก 5 เหรียญ...
ค่าเสียเวลานับเงิน
วันนี้...ฉันไม่ผิดนัด...
รถก็ไม่น้ำมันหมดกลางทาง
แม้ว่าจะไม่มีกระเป๋าสตางค์
ฉันก็ไปทำธุระได้สำเร็จเสร็จสิ้นตามประสงค์
เพราะ...เหรียญบาทในกระป๋องนั่นแท้ๆเทียว !
ขอบคุณเหรียญบาท
ขอบพระคุณพ่อ...
ที่สอนให้ฉันรู้จัก...ค่าของเงิน
จากคุณ : Flora & Fauna
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
