อีแก่ที่ไม่มีใครต้องการ
อีแก่ที่ไม่มีใครต้องการ
ชีวิตในสำนักงานเอกชนมักปรากฏภาพอย่างนี้เสมอ เมื่อมีพนักงานใหม่สาวสวยมาทำงาน พนักงานชายมักเข้าไปกุลีกุจอช่วยเหลือ
“ขาดอะไรเรียกผมได้ทุกเมื่อนะครับ”
ยิ่งสวยมาก็ยิ่งเป็นแม่เหล็กดึงดูดความช่วยเหลือและความร่วมมือมากขึ้น
ข้อมูลวิเคราะห์ของฝรั่งรายงานมานานแล้วว่า คนที่มีหน้าตาดีมักก้าวหน้าในอาชีพการงานกว่าคนหน้าตาธรรมดาหรือไม่ดี
เหตุผลง่ายมาก คนทั่วไปชอบอยู่ใกล้คนสวยมากกว่าคนไม่สวย
แต่องค์กรเดินหน้าด้วยคนเก่ง ไม่ใช่คนที่ทำงานไม่เป็น
จริง... แต่ความจริงอีกข้อคือ มีคนยินดีฝึกฝนคนสวยที่ไม่เก่งมากกว่าคนไม่สวยและไม่เก่ง
ผมเคยได้ยินคนทำงานชายเอ่ยแบบขำๆ ว่า "หากเป็นหญิงสาวสวย ผมเทรนเธอได้เสมอ"
"แต่หากไม่สวย คุณไม่มีอารมณ์อยากเทรน?"
"แม่น"
"ถ้าหุ่นดีมาก จะรับเทรนถึงบ้าน?"
"คอร์เร็คท์"
"ไปรับไปส่งด้วย?"
"แน่นอน ผมเป็นโรคแพ้คนสวย ยิ่งถ้าสูง หุ่นดี ผมยอมเสียเวลาเทรนเสมอ แต่ถ้าเป็นอีแก่ โนมู้ด"
สำหรับคนที่อยู่ในวัยดึกดำบรรพ์ไม่รู้สึกขำด้วย
ก็ไม่น่าจะขำ เพราะจากสถิติ ผู้หญิงจำนวนมากพบประสบการณ์คับแค้นคล้ายๆ กัน นั่นคือเมื่ออายุกรายเข้าเลข 4 มักถูกมองเป็นหัวสิว คือต้องบีบให้ออกให้เร็วที่สุด
ผู้หญิงวัยสี่สิบขึ้นไปที่ไม่มีคุณสมบัติโดดเด่นมักออกจากงาน เพราะเงินเดือนสูงแต่ดูไม่สวยเหมือนเดิมแล้ว
ใช่ นี่เป็นภาพปกติ
ใช่ โลกไม่ยุติธรรมเลย
ความจริงจะบอกว่า ปัญหานี้เกิดขึ้นกับผู้หญิงอายุเลย 40 อย่างเดียวก็ไม่ถูกทั้งหมด ผู้ชายที่อายุเกิน 40 ก็ประสบปัญหาเช่นกัน
ความเหมือนกันในข้อนี้คือ คนที่ถูกทอดทิ้งล้วนอยู่ในกลุ่มที่เรียกว่า expendable หรือ 'เขี่ยทิ้งได้' เพียงแต่สัดส่วนของผู้หญิงที่เป็นพวก expendable สูงกว่าชายเท่านั้น
กลุ่ม expendable คือพวกที่ผู้บริหารเชื่อว่าเป็นพนักงานที่ไม่สร้างรายได้ให้องค์กร ไม่สร้างภาพพจน์ที่ดีต่อองค์กร ต้นทุนสูงเกินไป และปรับตัวไม่ได้กับโลกใหม่
คนที่ไม่ประมาทต้องรู้จักวิเคราะห์คุณสมบัติของตัวเอง (โดยไม่มีอคติ) ให้ออกว่า ตนเป็นพวก expendable หรือไม่
ความจริงคือโลกวันนี้หมุนเร็วกว่าเดิม ความรู้ทักษะที่เรียนมาจากรั้วมหาวิทยาลัยอาจล้าสมัยในเวลาเพียงไม่กี่ปี ดังนั้นหากคุณเรียนครั้งสุดท้ายเมื่อยี่สิบปีก่อน และไม่เคยขวนขวายหาความรู้ใหม่ บวกกับการแต่งกายแบบล้าสมัย คุณก็อาจเข้าไปอยู่ในข่าย 'เขี่ยทิ้งได้' ไม่ยาก
การทำงานในยุคใหม่ต้องการทั้งความรู้ ความสามารถในการนำเสนอ การสื่อสาร การแต่งกายดี และทำให้ตัวเองดูดี (โดยไม่จำเป็นต้องแพง) ก็เป็นการนำเสนออย่างหนึ่ง
ลูกค้าไม่ชอบคุยกับคนไม่สวยก็จริง แต่ลูกค้าไม่รังเกียจที่จะสนทนากับคนฉลาด ทันโลกแน่นอน
เมื่อรู้ว่าความรู้ไม่พอ ก็เรียนเพิ่ม เติมทักษะ อย่ารอจนกลายเป็น 'อีแก่' แล้วค่อยมาแก้ปัญหา
เมื่อรู้ว่าตนเองไม่มีเสน่ห์ ก็หัดเสริมบุคลิกภาพของตน เพราะถึงอายุยังน้อย แต่ไม่รู้จักดูแล ก็กลายเป็น 'อีแก่' ได้เช่นกัน
เปิดหัวใจ เปิดสมอง เรียนรู้โลกใหม่ คุณไม่มีทางรู้ว่าวันหนึ่งมันอาจเป็นคุณสมบัติพิเศษของคุณ ซึ่งนอกจากปกป้องคุณจากการเข้ากลุ่ม expendable แล้ว ยังอาจไปไกลกว่านั้นมาก
ชีวิตยังสนุกได้ แม้วัยจะพ้นเลข 4, 5, 6
เพราะถึงจะไม่ถูกคัดเข้ากลุ่ม 'เขี่ยทิ้งได้' ก็ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการทำงานไปวันๆ อย่างน่าเบื่อหน่าย และรอวันเกษียณตามกำหนด
(พิมพ์ครั้งแรก เปรียว 2548)
วินทร์ เลียววาริณ
//www.winbookclub.com
27 มกราคม 2549
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
