มันคือความสุขจริงเหรอ
มันคือความสุขจริงเหรอ
ช่วงที่คนเรารู้สึกว่าทำอะไรแล้วมีความสุขนั้น...
มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน...
จนบางครั้งสิ่งที่เราคิดทำยังไม่ได้ทำเลย....
จนมาถึงวันหนึ่งที่มันจากไป....
ทำให้เราคิดได้ว่า...
ทำไม....ทำไม....แล้วทำไม....เราถึงไม่ได้ทำ...
กลับมาเสียใจ...กลับมาคิด...กลับมาหวัง...
อยากพูด...อยากคุย...อยากบอก...
เคยตั้งความหวัง...เคยให้ความสำคัญ...เคยให้ความรู้สึก...
แต่มันทำไม่ทันเสียแล้ว...มันไปแล้ว...มันกำลังจะจากไปแล้ว...
มันฟุ้ง...มันเศร้า...มันเหงา...มันอ้างว้าง...มัน...มัน.....มัน......และก็มัน.....
ฉะนั้นอย่าหวัง...อย่าให้ความสำคัญกับสิ่งนั้นมาก...
มันจะรวดร้าวมาภายในจิตใจของเราเอง...
เก็บความฝันในความสุขนั้นไว้...
เก็บความทรงจำไว้นึกถึงเมื่อคำนึง...
เก็บภาพบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เคยมองดาวดวงเดียวกันเมื่อห่าง...
เก็บความประทับใจด้วยความหวานชื่น...
เก็บความไนใจที่ยอมรับความรู้สึกดีดีให้แก่กัน...
เก็บไว้...เก็บไว้...ทุกสิ่งที่คิดว่า......นึกถึงแล้วมีความสุข....มีความสุข......ก็พอ......
คนพิเศษก็ย่อมเป็นคนพิเศษ...
คือคนที่เราให้ความสำคัญและนึกถึงเสมอเมื่อยามห่าง...
คือคนที่เราให้ความสำคัญและให้ความรู้สึกที่ยิ้มได้...
.....จงกระทำให้ตัวเองรู้สึกว่ามีความสุขแม้ว่าความสุขนั้นจะปนทุกข์ก็ตาม
.....ใจเราอยากสุข....กายเราอยากสุข....แม้จะเป็นความสุขแค่ในจินตนาการ
.....แม้จะเป็นความสุขในระยะเวลาอันสั้น.......
.....เราเองเชื่อว่าเราอยากทำแม้จะเป็นแค่สิ่งเหล่านี้.....
....................ก็ตาม....................
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
