ที่สอง..ชนะ
ที่สอง..ชนะ
หลายเดือนก่อนน้องคนหนึ่งส่งเทปมาให้ผม 2 ม้วน
เป็นเทปที่อัดจากการพูดคุยของศุ บุญเลี้ยง กับแฟนๆ ของเขาในงานสัมนางานหนึ่ง
ผมเปิดฟังทันทีด้วยความเพลิดเพลินในมุมมองและความคิดของชายหนุ่มที่ไฟความฝันไม่เคยมอดคนนี้
ผมรู้ว่ากิจกรรมอย่างหนึ่งในชีวิตที่ ศุ บุญเลี้ยง ชอบมากและเต็มใจที่จะทำอยู่เสมอ นั่นก็คือ
การทำค่ายไม่ว่าจะเป็นค่ายเด็ก หรือค่ายคนพิการ (หรือค่ายเด็กพิการ)
ในเทปมีคำพูดของเขาอยู่ตอนหนึ่งที่ผมฟังแล้วชอบมาก
ศุ เล่าว่าครั้งหนึ่งเขาพาเด็กไปเข้าค่าย
แล้วเขาให้เด็กวิ่งแข่งกัน แต่กติกาคือ
ใครเข้าเส้นชัยเป็นที่สอง-ชนะ ชายหนุ่มเล่าว่า
ผลที่เกิดขึ้นก็คือแทนที่จะเอาชนะกันด้วยการเป็นคนที่เร็วที่สุดที่เข้าเส้นชัย
เด็กๆ กลับวิ่งแข่งกันอย่างสนุกสนาน
มีเสียงหัวเราะเฮฮาดังขึ้นอย่างร่าเริง
ในหมู่ผู้แข่งขันที่ไม่ต้องการเป็นที่หนึ่ง
ในชีวิตที่ผ่านมา บ่อยครั้งผมคิดว่า
เราถูกปลูกฝังให้เอาชนะคะคานเพื่อขึ้นสู่การเป็นเลิศกันมาตลอด
เราอยากเรียนให้ได้คะแนนดีที่สุด
เราอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด
เราอยากเป็นคนทำงานที่เก่งที่สุด
เพื่อให้เจ้านายเห็นว่าเราเยี่ยมที่สุดในบริษัทเราอยากเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จสูงสุด ฯลฯ
และเมื่อตั้งเป้าอย่างนี้แล้วเราจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุจุดหมาย
โดยบ่อยครั้งที่เราหลงลืมหรือจงใจมองข้ามมันไปว่าเราได้ทำร้ายใครบ้างหรือเปล่า
ผมไม่ได้ว่าการแข่งขันเป็นสิ่งที่เลวร้าย
มีความดีอยู่บ้างในตัวของมันครับ
อย่างน้อยก็ทำให้เราไม่เป็นคนเอื่อยเฉื่อย
เดินหายใจไปวันๆ
ผมเพียงอยากให้ผู้เข้าแข่งขันทุกคน
ได้หยุดคิดสักนิดว่า
เราสามารถที่จะแข่งขันกันโดยไม่ต้องขัดขา ผลักหลัง
หรือแอบเหยียบเท้าฝ่ายตรงข้ามได้หรือไม่
ซึ่งคำตอบสำหรับคำถามนี้
ผมคิดว่าได้ครับ
เราสามารถช่วยกันสร้างให้เกิดการแข่งขันอันเปี่ยมไปด้วยมิตรไมตรีได้
แต่เรื่องสวยๆ อย่างนี้จะเกิดขึ้นได้
ก็เมื่อเราทุกคนคิดว่า ใครเข้าที่สอง-ชนะ
===========================================
แล้วคุณล่ะคิดอย่างไร one for all or two for everything?
ที่มา FW Mail
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
