บทที่ ๑ วันเดินทาง
๑๔.๓๐ เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น “สวัสดีครับ” ผมพูดไป
เสียงจากทางฟากโน้นตอบกลับมา “สวัสดีครับผมบริการลิมูซีนจากบัตรไดเนอร์สครับ”
“อ้าว..” ผมตกใจอย่างแรง “ก้อผมนัดไว้ตอนบ่ายสามไม่ใช่เหรอคับ”
“ใช่ครับพี่.. พอดีผมมาถึงเร็วก้อเลยโทรมาถามพี่เผื่อว่าพี่เสร็จแล้ว”
“ฮ่าๆๆ ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยครับ คงอีกซักประมาณครึ่งชั่วโมงละครับ” ผมตอบกลับไป
“ไม่เป็นไรครับพี่เดี๋ยวผมจอดรอหน้าบ้านพี่นี่ละครับ”


ตายห่ะ ... ผมไม่ชอบเลยเวลาที่มีใครมากดดันผมแบบนี้ ผมกลัวว่าผมจะรีบๆ แล้วลีมโน่นลืมนี่ โชคดีที่ผมเก็บกระเป๋าเสร็จตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว พาสปอร์ตก้อใส่กระเป๋าถือไว้แล้ว เอาน่า..ไม่ลืมอะไรแล้วละ แล้วผมก้อรีบอาบน้ำแต่งตัว ....

๑๕.๐๐ ฝนเจ้ากรรมดันตก .... ผมว่าแล้ว .. ผมเห็นฟ้ามืดๆมาแต่เช้า แต่ไม่คิดว่าจะตกเร็วขนาดนี้ โชคดีของผมที่อีตาลิโม่มาจอดรอที่หน้าบ้าน พอสวัสดีพ่อกะแม่เสร็จก้อกระโดดขึ้นรถ เห็นแม่ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ก้อเลยโทรไปหา บอกว่านี่มาเที่ยวนะอีกไม่กี่วันก้อกลับ ไม่ได้ไปเรียนต่อเป็นปีๆเหมือนเมื่อก่อนนี้นา.. (ผมละงงแม่ผมจริงๆ ทีตอนที่ส่งผมไปเรียนต่อที่สนามบิน เร่งผมให้เข้าไปข้างในเร็วๆ บอกว่าแม่จะได้กลับบ้านค่าจอดรถที่นี่แพง .. เอ้อ..)

๑๕.๔๘ ผมมาถึงสนามบินดอนเมืองเรียบร้อย
มองหาเพื่อนผม
อ้าว... อยู่นั่นไง ...ฮ่าๆๆ ไปทำสีผมมาเป็นสีทองยิ่งกว่าฝรั่งซะอีก ผมยืนหัวเราะอยู่นานจนเพื่อผมบอกว่าถ้าไม่หยุดหัวเราะจะกลับบ้าน ไม่ไปแล้ว ผมจึงได้ กลั้นไว้ อิอิอิ
ผมมองหาคุณพอซซั่มและภรรยา ...
เห็นบอกว่าให้สังเกตุเป้สีแดง.. ไหนหว่า.... เดินผ่านไป ๑ รอบ ... ไม่มี....
เดินกลับมาอีก ๑ รอบ ... เอ.. หรือจะใช่คนนี้หว่า..ผมไม่แน่ใจ
ซักพักพี่เค้าเดินเข้ามาทัก .. ใช่จริงๆด้วย

๑๖.๓๐ Check in
ผมพยายามจะขอพี่ที่หน้าเค้าเต้อร์เช็คอินที่เดียว ๔ คน แต่พี่เค้าไม่ให้ ก้อเลยต้องให้พี่พอซซั่มกับภรรยาเช็คอินเอง
ผมใจไม่ค่อยดีตอนยกกระเป๋าขึ้นชั่ง ... ลองชั่งที่บ้านดูแล้วแค่ ๑๕ กิโลกว่า
เย้ๆๆ ... เท่ากันๆ
ผมขอที่ริมหน้าต่างทั้งสองไฟล์ทเลยนะครับ .... ค่ะ
วันนี้ไฟลท์เต็มมั๊ยครับ .....ค่อนข้างค่ะ
พี่คนสวยที่ check in Counter พยายามคีย์ข้อมูลอะไรอยู่ก้อไม่รู้
มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ....
เอ่อ.. น้องถือพาสปอร์ตกี่ใบคะ..
ใบนี้ใบเดียวแหละครับ พี่ดูดีๆนะครับ ผมเคยไปเรียนต่อ มีวีซ่าเข้าออสเตรเลียหลายใบครับ
ค่ะ. ดูใบปัจจุบันอยู่ค่ะ แต่ในวีซ่าวันเกิดน้องไม่ตรงกับในพาสปอร์ต
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวกระบาลผม ตายละวา วางแผนเที่ยวมาตั้งนานจะไม่ได้ไปง่ายๆด้วยความเลวของไอ้เจ้าหน้าที่สถานทูตเหรอฟะ
แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะครับ.... เสียงผมเริ่มเป็นกังวล
ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวพี่ลงวันที่ไปตามวีซ่าก้อแล้วกันไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะเพียงแค่ว่าถ้ามันผิดแค่ตัวเดียวเครื่องมันไม่ยอมค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะ
แหม .. ผมเริ่มเป็นกังวล.. แล้วไอ้อิมมิเกรชั่นที่เมลเบิร์นมันจะให้ผมเข้าประเทศมันมั๊ยนี่ Immigration ของ Australia ยิ่งขึ้นชื่ออยู่ด้วยว่าเข้มมากๆ แต่เอาน่าไม่ใช่ความผิดของผมนี่หว่า ถ้าไปถึงแล้วจะส่งผมกลับเมืองไทยเลยผมจะโวยให้น่าดูเชียว พอคิดว่าจะได้วีนคนผมก้อเริ่มสนุก อิอิอิ
พอผ่านพิธีการศุลการกร ผมและลูกทัวร์ (จำเป็น) ทั้งหมดก้อเดินไปรอใกล้ๆกับประตูทางออกที่ 52


18.00 Bording
18.30 เครื่องเริ่ม Taxi ไปตาม Runway
การเดินทางของผมเริ่มแล้ว