เดินทางไกล

เมื่อวันอังคารหลานสาวของเจ้าของบล็อกไม่สบาย นอนโรงพยาบาล 1 คืนเพราะติดเชื้อในกระเพาะอาหาร คุณหมอบอกว่ากำลังระบาดในเด็กๆ เจ้าของบล็อกเป็นคนพาไปหาหมอ ทำเรื่องแอดมิท อยู่กับหลานจนแม่ของหลานเลิกงานถึงได้กลับบ้าน

วันรุ่งขึ้นไม่ต้องรีบไปอยู่กับหลานเพราะแม่เค้าลางาน เลยบอกกับแม่หลานซึ่งเป็นน้องสาวของตัวเองว่าจะไปถึงโรงพยาบาลสายๆ เพราะตั้งใจจะไม่ขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาลไม่ใช่เพราะว่าแพงแต่เป็นเพราะว่าเจ้าของบล็อกได้ยินมาว่าแถวๆสะพานควาย (ซึ่งเป็นทางผ่านไปโรงพยาบาล) มีร้านขายชุดไทยและเครื่องประดับชุดไทยเยอะ

เด็กผู้หญิงช่วงนี้ฮิตแต่งตัวชุดไทยสวยๆ จัดเต็มเครื่องประดับ หลานสาวของเจ้าของบล็อกก็เหมือนกัน ยิ่งมีทริปที่เกิดจากไอเดียของหลานสาวของเจ้าของบล็อกเองว่าจะไปเที่ยว “สุโขทัย” ยิ่งต้องเตรียมตัวกันหน่อย หลานสาวบอกว่าอยากได้สไบเนื้อผ้าแพรสีทองกับสีชมพูสดเจ้าของบล็อกก็เลยคิดเอาไว้ว่าจะแวะสะพานควายไปดูสไบให้หลานก่อนที่จะไปโรงพยาบาล

เจ้าของบล็อกนั่งมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านมาที่หน้าปากทางหมู่บ้าน ขึ้นรถสองแถวมาลงที่สถานีรถไฟฟ้าสายสีม่วงแล้วขึ้นรถไฟฟ้ามาลงที่สถานีเตาปูน จากสถานีเตาปูนก็ขึ้นรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงินมาลงที่สถานีหมอชิต ....

ตั้งแต่เจ้าของบล็อกกลับจากไปเรียนต่อเมืองนอกก็ร้างลาการใช้บริการรถสาธารณะไปเลยไม่ใช่เพราะว่าไฮโซแต่เป็นเพราะว่าหน้าที่การงานมันบังคับให้ไปไหนต้องรีบไปรีบมา ส่วนใหญ่เจ้าของบล็อกก็จะใช้บริการแท๊กซี่เพราะเวลานั่งแท๊กซี่จะได้ทำงานไปด้วย พอลาออกจากกงานก็มีคุณชายคอยเป็นสารถีให้เพราะฉะนั้นบริการรถสาธารณะเป็นสิ่งที่ค่อนข้างไกลตัวเจ้าของบล็อกมากๆ ถ้าไปไหนมาไหนเองคนเดียวอย่างดีก็ไปห้างแถวๆบ้าน ไปรับ – ส่งหลานจากโรงเรียน ดังนั้นการเดินทางจากบ้าน - สะพานควาย – โรงพยาบาล ของเจ้าของบล็อกในวันนี้จึงถือได้ว่าเป็นการ “เดินทางไกล” แบบ oneman show มากๆ ซึ่งการเดินทางไกลแบบนี้ต้องทำแบบไม่ให้คุณชายรู้เพราะมักจะถูกดุ เช่นกันครับ .... วันนี้คุณชายไม่รู้ ... คริคริคริ

จากรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีหมอชิตเจ้าของบล็อกจะต้องเปลี่ยนมาขึ้น bts จากสถานีหมอชิตไปลงที่สถานีสะพานควาย พอลง bts ที่สถานีสะพานควายมันก็มีตัวเลือกที่จะลง 2 ฝั่งถนน ไม่รู้เจ้าของบล็อกไปจำมาจากไหนว่าแหล่งขายชุดไทยอยู่บริเวณห้างเมอร์รี่คิงส์เก่า.... เจ้าของบล็อกก็มุ่งหน้าไปทางนั้นทันที ห้างเมอร์รี่คิงส์เก่าอยู่บริเวณสี่แยกสะพานควาย ระหว่างที่เดินมุ่งหน้าไปทางสี่แยกสะพานควายก็ผ่านร้านอาหารที่ขึ้นชื่อมากมายเช่น ร้านข้าวมันไก่สีเหลืองโภชนา ร้านขนมชูถิ่น และร้านมอร์นโลเฮียงเบเกอรี่ ซึ่งเจ้าของบล็อกตั้งใจว่าจะมาเก็บให้หมดตอนขากลับมาขึ้น bts ไปโรงพยาบาล ....

ตอนที่เจ้าของบล็อกเดินผ่านห้าง Big C ซึงอยู่ฝั่งตรงกันข้ามเจ้าของบล็อกก็เห็นตรอกเล็กๆ 2 ตรอก มีร้านแขวนชุดไทยเต็มพรืด.... เจ้าของบล็อกรู้ได้ทันทีแล้วว่าเจ้าของบล็อกเดินผิดฝั่งถนน กำลังชั่งใจว่าจะเดินกลับไปสถานี bts แล้วใช้เป็นสะพานลอยีหรือว่าจะฝืนเดินต่อไปจนถึงสี่แยกดี พอดีเห็นทางม้าลายหน้าห้าง Big C เลยใช้ทางม้าลายเดินข้ามถนนมาที่ตรอกที่ขายชุดไทย ในตรอกร้อนมากครับ ไม่มีลมเลย เจ้าของบล็อกใช้เวลาอยู่พักใหญ่ในการเลือกชุดไทยให้หลานสาว 2-3 ชุด พอจ่ายเงินคว้าถุงชุดไทยได้ก็เดินลิ่วๆออกมาจากตรอกเพราะร้อนจนหายใจไม่ทัน ออกมายืนสูดอากาศอยู่หน้าห้าง Big C พอดีมีแท็กซี่คันนึงมาจอดตรงหน้าก็เลยรีบขึ้นไปโรงพยาบาล ลืมไปเสียสิ้นว่าจะเดินกลับไปชิมร้านข้าวมันไก่สีเหลืองโภชนา ร้านขนมชูถิ่น และร้านมอร์นโลเฮียงเบเกอรี่ (แต่ถ้าเจ้าของบล็อกจำได้ก็คงไม่มีแรงเดินข้ามถนนกลับไปอีกรอบหรอก)

พอเอาชุดไทยออกมาอวดหลานสาวเจ้าของบล็อกดีใจใหญ่ กระโดดกอดเจ้าของบล็อกทั้งๆที่เข็มน้ำเกลือคาอยู่ที่แขน แล้วพร่ำขอบคุณเจ้าของบล็อกเป็นการใหญ่ .....อาการนอยด์ ร้อน แอนด์เหนื่อยมากกกของเจ้าของบล็อกหายเป็นปลิดทิ้งครับ .... และรู้สึกว่า “การเดินทางไกลของเจ้าของบล็อกในวันนี้มันช่างคุ้มค่ากับรอยยิ้มจากหน้าเล็กๆของหลานสาวเสียจริง”