:::คลื่นทะเล..ยังเห่ห้อม::: หลายวันที่ตระเวรลัดเลาะพาคนหน้าใหม่ออกสำรวจพื้นที่ สัมผัสกับอีกชีวิตสุข ก็คนไม่ชอบอยู่กับที่ ฉันให้การเดินทางเป็นลมหายใจและสายตา ต่างแต่เป้าหมายเปลี่ยนไปไม่ไช่การเดินทางตามอำเภอใจอย่างเคย เพราะเป็นเจ้าของพื้นที่จากเหตุผลที่อยู่มานานมีโอกาสได้นำทางในหลายกิจกรรม สัมมนาวิชาการ สำรวจพื้นที่เพื่อสร้างค่าย แนะนำเครือข่ายการนิเทศ ชอบจัง ได้รับเชิญชวนไปสำรวจพื้นที่รอบนอก แต่คนขับพอใจใช้เนวิเกเตอร์ดิจิตอล เมื่อถูกปฏิเสธทางแยกแรกตามเทคโนโลยีของอาคันตุกะวัยกวน ก็อึ้งกิมกี่ พื้นที่ในทุกตารางนั้นเคยอยู่ในความรับผิดชอบแทบจะหลับตาเดินได้ เคยทำหน้าที่วิชาการกลุ่มออกตรวจเยี่ยมโรงเรียน เคยเป็นกรรมการกีฬา เป็นวิทยากรพี่เลี้ยงให้ลูกเสือชาวบ้าน เป็น"มือหนึ่ง" มาก็หลายกิจกรรม เคยมีโค้ชตะกร้อเป็นของตัวเอง ได้รางวัลชนะเลิศตะกร้อทั้งที่ในองค์กรเป็นหญิงล้วน ลุ้นฟุตบอลล้มช้างมาก็เคย ก็รับผิดชอบโค้ชทีมที่สะสมการฝึกซ้อมมานาน รวมถึงครูแสนดี ครูสอนดีก็จากพื้นที่นั้น รู้ว่าทุกซอกซอยต่างทะลุถึงกัน แต่หากไม่คุ้นเคยก็อาจตกโลกได้ อยากให้ GPS สอนคนดื้อ ขวาไม่ได้ ซ้ายไม่ได้ดั่งใจ รู้ว่าแยกไหนลัดเข้าหากันได้ แต่เมื่อเธอเชื่อเส้นแดงและเสียงดิจิตอล ก็นั่งนิ่งๆดูความเปลี่ยนแปลงของการปกครองท้องถิ่นดีกว่า ไม่เป็นไรนะขออนุญาตลงพื้นที่แล้วก็ใช้สิทธิ์ให้เต็มวัน แต่ถนนหนทางในความรับผิดชอบขององค์กรท้องถิ่นกลับอัพเดทไม่ทั้งหมด ความตีบตื้อล้นมาถึงคอหอย รู้สึกเหมือนเป็นปูทะเลถูกมัดขา สบโอกาสเลยก็เมื่อถึงถนนวัวเดิน แต่คนถิ่นน้ำใจดีโบกมือถาม "จะไปไหน..." ฉันชี้เป้าหมายที่มองเห็นแค่เอื้อม คำตอบคือ "ไปไม่ได้ ทางไม่ดี" ทางดีสำหรับเกวียนและล้อต่างลา ฉันเถียงในใจ หันไปบอกคนต่างถิ่นจอมดื้อ "กลับทางเดิมเถอะ สงสารรถ" และบอกจะพาชมวิวและทานข้าวกลางวัน เธอไม่อิดออด คงหิว ก็อยู่บนทางวนเวียนหลายชั่วโมง เมื่อเข้าเส้นทางฉันชี้ให้ดูทางตรงที่ไปถึงได้ในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที เธองึมงำ "GPS ไม่อัพเดท" ฉันบอกดาวเทียมไม่รู้จักถนนสีฝุ่นต่างหาก เธอเงียบกริบ..เก็บ GPS..หนทางพิสูจน์ม้าอย่างเดียวซะที่ไหนกันเล่า! หลังจากทำพิธีถวายสัตย์ปฎิญานเป็นข้าราชการที่ดีอีกครั้งเหมือนได้เติมฟืนเติมไฟ วันเวลาตอกย้ำให้รู้ว่าอยู่แห่งหนไหนเราก็ยังคงเป็นตัวเราได้เสมอ งานใหม่ยังไม่เข้าที่เข้าทางดี ความสับสนยังไม่เจื่อนจาง แต่ฉันกลับพบชีวิตสุขบนเส้นทางที่เหมือนรางรถไฟเลียบชายทะเล! หลายงานคล้ายมีบล็อกเป็นตัวกำหนด ทำตามบล็อก แต่ฉันมองเห็นทางเลือกอื่นที่มาจากอำนาจการตัดสินใจ ฉันสามารถแปลนงานได้ตามความคิด ความคิดฉันเป็นอิสระจริงไหม ? โอ้..มันจะดีแค่ไหนหากการตัดสินใจของฉันออกแบบเองได้อย่างเสรี.. งานนิเทศแรกของฉันอยู่สุดขอบแผนที่ประเทศไทย จากการเชื้อเชิญแบบพิสูจน์ฝีมือ ไม่รู้สึกทุกข์เลยสักนิด ฉันมีสุดยอดทีมงาน ลุยไหนลุยนั่น..บิ๊กบอสอนุญาตรถยนต์พร้อมคนขับ ได้เดินทางไกลท่ามกลางแมกไม้และธรรมชาติสวยงาม เหมือนใครบางคนส่งฉันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ปฏิบัติภารกิจแรกแบบชิมลางกลับมาอย่างมีความสุข ทีมงานบอกประทับใจงานนิเทศแรกมาก ฉันรอเวลาว่างที่หายากเต็มทีมาเขียน "ฉัน" ฉันกำลังเจียดเวลาว่างกรอกบันทึกนิเทศบันเทิง.. บนขบวนรถไฟสายปราถนาที่มีเส้นทางเลียบชายฝั่งทะเล... แหวนกังหันลมวงเล็กจากฮ่องกงหมุนติ้วหลังจากหยุดหมุนอยู่นาน น่าแปลก ..เพราะอุณหภูมิภายนอกหรือภายในกายกันแน่ อูณหภมิชีวิตมั้ง.. ได้คำตอบแล้วงานใหม่ใหญ่กว่าเดิมนี้ถูกจริต.....นี่ต่างหากคือฉัน.. งานทุกงานไม่ต่างจากเป้าหมายเดิมคือ "ให้" นิยามสวยหรูที่ฝ่ายผลิตเป่าขม่อมมา "ครูของครู" "หมอของครู" ฉันอยากเป็นทั้งสองอย่าง การเรียนรู้ตลอดชีวิตอยู่ยงคงกระพัน แต่ฉันต้องเอาประสบการณ์วิชาชีพมาประกอบเป็นบัตรผ่าน! ได้รับงบประมาณพัฒนาสิ่งปลูกสร้างมาอย่างพลุ้คๆ (ก็ไม่คิดว่าจะได้) ข้อดีอีกอย่าง ฉันมีกองทุนสนับสนุนความคิดไม่ต้องควักกระเป๋าตัวเอง ถือว่านั่นเป็นประตูสู่อีกฝั่งฝัน.. งานของฉันเริ่มแล้วเงียบๆอย่างไม่กระโตกกระตาก อีกก้าวกระโดดของฉัน เจ้าสำนักเรียกประชุมเชิงปฏิบัติการ ยินดีเงียบเงียบกับเจ้าสำนักในการ"กลับคืน"อีกครั้ง" ฉันก้าวขึ้นจากฝ่ายปฏิบัติการเป็น Project Manager นี่อยางไรเล่า ความคิดฉันเป็นอิสระดั่งใจ ฉันสามารถแปลนงานได้ตามความคิดแล้ว หรือฉันติดตะเกียงวิเศษมากับชีวิตจริง? ในความเชื่อมั่นว่าคุณภาพการศึกษาในพื้นที่พัฒนาได้แน่นอนหากมีการบริหารจัดการที่ดี ประสบการณ์การเรียนการสอนกว่าสามสิบปีของฉันพร้อมเป็นยา พร้อมเป็นตะเกียงลาน ฉันเต็มใจลงพื้นที่เพื่อสนับสนุนส่งเสริมคุณครู ให้พัฒนาแนวคิดและกระบวนการจัดการเรียนรู้ เสริมศักยภาพของคุณครู และเพื่อให้กรอบโคชชิ่งสวยงามมีคุณภาพได้เท่าใจ ฉันต้องลงพื้นที่อย่างจริงจัง จริงใจ วันว่างๆเลยตัดสินใจใช้ LPG เกี่ยวอะไรกัน? ก็พื้นที่รับผิดชอบกว้างขวางกว่างบประมาณค่าตอบแทนที่กำหนดให้ การเรียกคุณครูเข้าพัฒนาตนเองแบบเดิมๆไม่ใช่นโยบายของฉัน ฉันมีโครงการนิเทศออนไลน์อยู่ แต่ก็ต้องโค้ชแบบคลีนิคเคลื่อนที่ด้วย.. ฉันกลับสู่พื้นที่อีกครั้งด้วยสำนึกสาธารณะและจิตวิญญานครู เหมือนคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง เหมือนเรือสินค้าที่กลับเข้าท่า และเหมือนอ้อมทรายกับอุ่นทะเล พอใจที่สุดกับเจ็ดโรงเรียนในความรับผิดชอบ ภูมิใจแทนผู้เรียนที่มีผู้บริหารและคณะครูแสนดี ฉันได้พบโรงเรียนขนาดเล็กในพื้นที่สวยงาม ฉันพบโรงเรียนขนาดใหญ๋แสนไกลแต่กำลังเติบโต ทุกโรงเรียนอยู่ท่ามกลางบริบทที่เคยฝันอยากเห็น ดีใจที่เห็นองค์กรต่างมีความพยายามในการบริหารจัดการ องค์กรในความรับผิดชอบของฉันเลาะเลียบเส้นทางสวยที่เคยพึงใจ ขอบคุณมิตรจิตและการต้อนรับแสนอบอุ่น ของขวัญที่มอบให้ไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับความหมายที่มอบให้กัน ขอบคุณทุกเม็ดทรายที่โอบทะเล..
![]() |
บทความทั้งหมด
|