Bloggang.com : Peakroong : :::ใต้ฟ้าตะวันเดียว:::

:::ใต้ฟ้าตะวันเดียว:::

ไม่ใช่เพราะสงสารผู้ดูผู้ชม (ก็คนอะไรจะละเมียดละมัยขนาดนั้น)
แต่สงสารรัฐบาลไทยมากกว่า กลัวประชากรจะด้อยคุณภาพ ฉันได้ออกกำลังกายทุกวัน
ก็ลงทุนมามากมายเพื่อโครงการสุขภาพอนามัย
วันนี้อุตส่าห์เจียดงบประมาณอีกก้อนใหญ่จัดสร้างมุมสุขภาพให้องค์กร
มันก็เป็นเรื่องดีมากสำหรับฉันอยู่แล้ว บริการสุขภาพมาเทียบรอเลย
อยู่ที่ฉันจะขยันแค่ไหน มนุษย์เงินเดือน ทำงานงกๆ หน้ามันแพล็บทุกวัน
มีฟิตเน็ทคุณภาพไม่ต่ำกว่าในห้องหรูตามโรงแรมใหญ่ๆให้ได้ออกกำลังกาย

ฉันมีเวลาให้ตัวเองออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอหลังเลิกงาน
ใครจะมาหรูเท่าฉันอีกเป็นไม่มี (น่าอิจฉาเจ้าหล่อนเสียนี่กระไร)
ไม่มีใครมารบกวนด้วย เหมือนฉันเป็นเจ้าของพื้นที่ไงไม่รู้
ก็คนนอกพื้นที่หลงเข้ามาทีไร "คนใน" ออกอาการยักษ์วัดแจ้งทุกที (ฮา)
คิดไปก็ขำจะกลิ้ง หวงไปทำไมไม่รู้ ตัวเองก็ไม่เห็นจะมาใช้บริการสักกี่ครั้ง
มีก็ฉันคนเฝ้าพื้นที่ แหม..เดี๋ยวก็สวยคนเดียวเสียให้เข็ดเลย..

หลังจากการประเมินโรงเรียนในฝันผ่านไปเหมือนจะมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น
เหมือนฉันถอดพันธนาการให้ตัวเองอย่างไรอยู่ ชีวิตช่วงนี้เป็นสุขขึ้นแยะ
ฉันคนไม่มีภาระ (น่าอิจฉาใช่มั้ย) ฉันปลดแอกแล้ว มีแอกด้วยเหรอ?
เมื่อไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น ฉันก็ปลดแอกตัวเองได้แล้ว !!
ฉันให้แอกแทนพันธนาการของการรอคอยมาอย่างนั้นละมัง วันนี้ฉันไม่รอ ไม่คอยใช่มั้ย?
ไม่รู้ซี..เหมือนควันบางบางในชีวิตมันหายไป อยู่ได้งัยตั้งนานในหมอกควัน แปลกแห่ะ
(อ่านะ ..แซวตัวเองก็ได้ ในวันที่ไม่มีใครมาให้แซว ) รู้แค่วันนี้ฉันอยู่สบายๆในความเป็นตัวเอง

ไม่ได้เข้ามาเขียนนั่นนี่เกือบสามอาทิตย์ ทั้งๆที่งานเบาลง เพลินกับแต่งบ้านใหม่เหรอ..เปล่า..
บ้านใหม่ของฉันสบายๆตามสไตล์เรียบง่าย ไม่ต้องอะไรมาก มีสวนสวยเพลงเพราะก็พอใจ
แต่น่าแปลกใจที่สุดก็สะพานที่สร้างกลับเป็นผลดีสำหรับเว็บไซต์ของฉัน
วันนี้มีคนเข้าเยี่ยมชมเว็บไซต์เฉลี่ยวันละสองพัน โห..เจ้ายอดทอดกล้วย ฉันชักเกรงใจผู้ชม
บ้านใหม่หลังเล็กที่ลิงค์มาบ้านหลังใหญ่ยังไม่สวยเท่าใจ
แต่กลับมีเพื่อนๆจากอีกมุมโลกเข้ามาไม่ขาดสาย แม้ในยามฉันหลับ!
ในเวลาที่ฉันหลับสนิท มีใครอีกมากมายจากทั่วโลกเข้ามานั่งอ่านข้อคิดคำเขียน
ช่างน่าตื่นเต้นจริง เขาเหล่านั้นโหยหาบ้านเกิดเมืองนอนหรือแค่อยากรู้ความเป็นไป
ได้..สัญญา..ฉันจะตั้งใจเขียนถึงมุมที่เธออยากให้เป็น
อยากให้เห็นมุมเล็กๆในเมืองไทยที่ยังสงบสวยงาม

อย่าเพิ่งจัดประเภทเหลาะแหละให้ฉันเลยที่ไม่ได้เข้ามาอัพเดทงานเขียน
เพราะฉันป่วยต่างหาก ฉันป่วยอยู่เกือบสองอาทิตย์ ..
ใช่..คนเก่งตลอดกาลในจินตนาการของตัวเองป่วย!!
คนใกล้ชิดแซว "ป่วยทางใจ" ก็ไม่เคยถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อนานขนาดนี้ให้เห็นสักที
วันที่เริ่มป่วยเป็นวันอาทิตย์ฉันไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ อิดออดที่จะไปอยู่เวร
รู้สึกปวดกระดูก ปวดกล้ามเนื้อ ปวดลูกตา บางเวลาก็มีปวดใจด้วย เฮ้อ!
ลูกสมุนตัวน้อยที่เคยมาแวดเวียนทุกวันที่ฉันอยู่เวรก็พลอยกระเจิดกระเจิงไปด้วย
เพราะฉันหงุดหงิดเมื่อรู้สึกไม่สบายตัว เคยเล่นเคยหัวก็กลายเป็นทนไม่ได้
ขอโทษนะ สมุนน้อย แล้ววันหลังจะไม่วีนให้เห็นอีกเลย
แต่รู้มั้ย จำไว้หมดทุกประโยคเลย แม้ตาจะปิด
(และอยากจะปิดหูด้วยในขณะที่นอนเหยียดยาวไปบนพื้นห้องอย่างทนไม่ไหว)

"คุณครูไม่สบายหรอ"
"...."
"คุณครูอยากพักหรอ"
"อยากนอน"
ฉันเหยียดยาวไปบนพื้นเพราะปวดกระดูก
"คุณครูหนูอยากวาดรูป"
"วาดเลยค่ะ"
ฉันลุกมาหยิบกระดาษกับสีส่งให้แล้วไปเหยียดยาวต่อ
"คุณครูไม่อยากให้คะแนนหรอ"
"....."
"คุณครูรำคาญหรอ"
"....."
"คุณครูจะไปนอนที่อื่นหรอ"
ฉันหอบหมอนพิงไปเปิดประตูรถ
"ขอนอนแป๊บนะ" เผื่อชีวิตจะดีขึ้น(ประโยคหลังอยู่ในใจ)
"คุณครูให้กระดาษนี่ไปบ้านได้หรอ" หลังเงียบกันไปพักใหญ่เจ้าแก้มป่องตามมาชะโงกหน้าดู
"คุณครู..เสร็จแล้วจะเอากระดาษนี่ไว้ที่ไหน"
"วางบนโต๊ะได้เปล่า" ฉันบอกอู้อี้ไม่ลืมตา ปัทโธ่ว้อย จะหลับอยู่แล้วเชียว
"คุณครู..จะเอากระดาษนี่ทิ้งที่ไหน"
"ทิ้งถังขยะสิคะ" ตอบทั้งยังเอาหมอนปิดหน้า
"ทิ้งถังนี้หรอ" ข้างๆมีถังอะไรอยู่บ้างก็ไม่รู้
"กลับไปเล่นที่บ้านก่อนได้เปล่าอ่ะ" เสียงคงขุ่นเต็มที
"เอากระดาษทิ้งไหน"
"ทิ้งที่ไหนก็ทิ้งไปเหอะ" จะให้สิ้นสุดแค่นี้เลย
เจ้าแก้มป่องหายเงียบไปรู้สึกดีขึ้น ของีบหน่อย ตื่นมาคงหายดีเหมือนทุกครั้ง
"คุณครู...ไปด่าหมาให้หน่อย" อ้าวแร๊วว......
คราวนี้ฉันลุกผึงไม่นอนไม่เนินมันแล้ว โกรธหมามั้ง
"ทำไมล่ะ"
"มันแย่งหนูเล่น"
ห๋า...อะไรอีกล่ะเนี่ย นึกภาพไม่ออก แต่ก็เดินตามเจ้าตัวจ้อยไปอย่างมึนๆ
โห..หมาตัวผู้เป็นฝูงตามเฝ้าตัวเมียที่บินเดี่ยวมาบนสนามทราย..ง้าก ก ก วิชานี้ยังไม่ได้เรียน
ให้ทำอะไรก็พอจะทำได้ ให้ฉันอยู่แนวหน้าเปิดศึกกับม็อบหมารัญจวนนี่ชีวิตรันทดเกินไปหรือเปล่า?
หันไปเจอเศษกระดาษที่เธอวาดไม่เป็นที่พอใจก็ขยำทิ้งกองมโหฬารเกลื่อนไปหมด

อ๊อย..นี่ไง "ทิ้งที่ไหนก็ทิ้งไปเถอะ" ประกาศิตชุ่ยๆของฉัน
ฉันกลัวเส้นโลหิตส่วนใดส่วนหนึ่งจะระเบิด หรือเส้นใดใดจะกระตุกก่อเหตุฉันบอกเจ้าแก้มป่อง
"เก็บกระดาษให้หมด แล้วกลับบ้านเดี๋ยวหมามันเบื่อทรายมันก็ไปเองแหล่ะ"

ออกกำลังกายทุกวัน ทำไมป่วยได้ ก็อากาศเปลี่ยน ..
ใครจะบังอาจบอกความจริงเล่าว่า ฉันป่วยเพราะพักผ่อนไม่พอ! กับเผลออาบน้ำเย็นในเวลาดึก
ปกติฉันนอนเป็นเวลา ตื่นเป็นเวลา (รักษาสุภาพอนามัยไว้หน่อย จะได้ดูโลกไปอีกนานเท่าใจ )
ฉันกำลังคิดถึงใครอีกคนในมุมใดใดของฝั่งฟ้า เธอลำบากมั้ย เธอมีคนดูแลมั้ย? รักษาสุขภาพนะ
ปีนี้อากาศผันผวนหนัก ไม่ร้อนไม่หนาว แต่หายใจยากจัง ที่ที่เธอหายใจอยู่ลำบากมั้ย?
บ้านหลังใหม่ที่ฉันไปเก็บกวาด ออกแบบตกแต่งภายในนั่นทำฉันลืมเวลานอนเกือบสามอาทิตย์
วันนี้ครบรอบหนึ่งเดือนบ้านใหม่ วันดีจริง
วันนี้จะไปเวียนเทียนใต้ฟ้าสวย เธอยินดีไปกับฉันไหม?
นะ...เราไปเวียนเทียนใต้ฟ้าเดียวกัน กับพระจันทร์ดวงเดิม.

ณ.วันนี้
ละครทีวี เรือนมยุรา

ญ ดังมี สิ่งใดมาดลใจฉัน
ดังใจ โอ้เอยเฝ้าคอยเธอนั้น
นานแสนนาน จึงมาเจอกัน
คล้ายบางสิ่งผูกพันร้อยใจเราร่วมกัน

ช ดังมีสิ่งใดมาดลใจฉัน
ดวงใจโอ้เอยมีเพียงเธอนั้น
นับวันจนแรกเจอกัน
ใจฉันเพียงต้องการ แต่เธอตลอดมา

ช ฝากคำสัญญาฝากวาจา
รักเธอไม่เสื่อมคลาย
ญ หมื่นพันสัญญาร้อยวาจาหนึ่งเดียวที่เข้าใจ

ช รอคอยผ่านวันเนิ่นนานเพียงไหน
ญ คืนวัน ผ่านไปไม่มีความหมาย
พร้อม นับวันนี้เธออยู่ภายในใจ
และหวังเพียงได้ครอง
รักจนตราบนานตลอดไป

ช ฝากคำสัญญาฝากวาจา
รักเธอไม่เสื่อมคลาย
ญ หมื่นพันสัญญาร้อยวาจา หนึ่งเดียวที่เข้าใจ
ช รอคอย ผ่านวันเนิ่นนานเพียงไหน
ญ คืนวัน ผ่านไปไม่มีความหมาย
พร้อม นับวันนี้เธออยู่ภายในใจ
และหวังเพียงได้ครอง
รักจนตราบนานตลอดไป
นับวันนี้เธออยู่ภายในใจ
และหวังเพียงได้ครอง
รักจนตราบนานตลอดไป...

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2553 20:33:24 น.

0 comments

Counter : 1259 Pageviews.