Bloggang.com : weblog for you and your gang
ลมหายใจของใบไม้
Group Blog
ลานอโศก
ห้องบริหารจิต
รอยอินทร์
ศิลปวัฒนธรรมไทย
วิ่งตามนาย
ข้อคิดคำเขียน
มองผ่านเลนส์
เพลงภูต
ร่ำไปในใบเรียว
ปลายทางที่โค้งฟ้า..ฯ
เรื่องสั้นหลายวันจบ
มีสุขร่วมเสพ..ฯ
เก็บรักมาเก็บไว้ที่ในรัก
อโรคยาปรมาลาภา
คลีนิคกายภาพ
วิทยายุทธ
แสนรักษ์
เพลงเพื่อแผ่นดิน
Music Box
เพลงเพื่อคุณ
MV Romance XL
MV น่ารัก
เพลงประกอบ
ฟังเพลงออนไลน์
รวมเพลงขิม
รวมเพลงขลุ่ย
เพลงลูกทุ่งไทย
ห้องภาพ
คนแถวหน้า
แดนสนธยา
มุมเตือนภัย
ถนนดวงดาว
บ้านและสวน
ตกแต่งสวน
ท่องไปในโลกกว้าง
คู่สร้าง-คู่สม
มุมซ่อมสวย
หยุดก่อนโลก..ฉันจะลง
ทัศนา-จร
เวทีดาว
ตลาดนัดงาน
เก็บออมรอมจ่าย
ซ่อมได้
ครัวไทย
ไทยน้ำทิพย์
บ้านเล็กในป่าใหญ่
ย่อโลก
หน้าต่างโลก
แฟชั่น
ชีวิตต้องสู้
คนรักรถ
กระฉ่อนเว็บ
งานสร้าง
กฏ+หมาย
สินทรัพย์
ศาสตร์แห่งตัวเลข
สมุนไพรไทย
อัญมณี
เทคนิคการถ่ายภาพ
รวมโค้ดแต่งบล็อก
มุมกีฬา
เรือนจำกลาง
สาวเอยจะบอกให้
ระเบียงรุ้ง
Lab
<<
ตุลาคม 2554
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
22 ตุลาคม 2554
:::ดั่งน้ำเซาะทราย:::
All Blogs
:::ดอกไม้ในรอยเท้า..ที่ก้าวย่ำ:::
:::สายหมอก ดอกไม้บาน:::
:::ความหวังเจ้าโล้เลื่อน:::
:::คลื่นทะเล..ยังเห่ห้อม:::
:::ผืนทราย..ถึงปลายฟ้า:::
:::ดั่งน้ำเซาะทราย:::
:::ผลิ-หล่น..ร้อน-ฝน-หนาว:::
:::รอยอาลัย..สั่งโลกให้รั้งรอ:::
:::เทียนหนึ่ง:::
:::ร้อยดวงเป็นรวงดาว:::
:::เปลี่ยนทางไม่เปลี่ยนทิศ:::
:::ลอยเรือ...ให้เหลือรอย:::
:::อ้อมละมุน..นั้นอุ่นเอื้อ:::
:::อุ่นใจไว้บ่มรัก:::
:::ที่สุดของหัวใจ..คือเธอ:::
:::คือนิลนัยนา..หาดาย:::
:::ตามองดาว เท้าติดดิน :::
:::ดอกไม้ในใจเธอ:::
:::ทางสายใหม่:::
:::ภวังค์ไหว:::
:::ใต้ฟ้าตะวันเดียว:::
:::ลมหายใจใต้ตะวัน:::
:::ดาวดวงสุดท้ายที่ปลายฟ้า:::
:::หมื่นไมล์..แค่ใจเอื้อม:::
:::ลมหายใจและสายตา:::
::: ลมหนาวและดาวเดือน:::
ถนนสายนี้กลับบ้าน
ความนัย(ใจ)
อันเป็นรักนิรันดร
ปางบุญ(ก่อนจะเหลือนกเงือกตัวสุดท้าย)
โลกข้างนอกไว โลกข้างในช้า
พลังใจ พลังจิต พลังชีวิต พลังโลก
หาจนเจอยังหาไม่เจอ
กล้วยไม้ ก้อนหิน ดินหอม โคลน
บ่วงกรรมมมมมม
เชิงชาย ลายสิงห์ จิ้งจอก เต่าถุย
คนติดแบนด์
ต้นไม้ในหัวใจคน
พินัยกรรมรัก
ตามหาละม่อม
บ้านเรา
แค่คิดถึงคุณก็..อุ่นใจ
ขวัญเอยขวัญอ่อน..จะซ้อนขวัญ
โลกาวิวิ้ว.ว.ว.ว.ว.ว.ว.ว.ว.ว
เสียงเรียกที่ไม่ได้ยิน
อหังการ์ไส้เมี่ยง
รอยบุญ
ไม้ใกล้ฝั่ง
เถิดเทิงทัวร์
วันว่างที่ไม่ว่าง
ปลายทางที่สุดทาง
ภวังค์ไหว
:::ดั่งน้ำเซาะทราย:::
จากวันนั้น..ถึงวันนี้
ตุลาคมมาถึงอีกแล้วปลายฝนหรือเปล่า?
ฉันกำลังย้อนอดีตถึงเหตุการณ์น้ำท่วมเฉียบพลันที่ช็อคเพื่อนร่วมแผ่นดิน
หลายปีก่อน..ความผันผวนของอุบัติภัยครั้งนั้น กระตุกจิตสำนึกฉันรุนแรง
เป็นสัญชาตญานของมนุษย์ละมังที่รักถิ่นฐานบ้านเกิด
หากจะต้องดับขันธ์ลงในสักวัน ขอพื้นที่สุดท้ายเป็นบ้านของตัวเอง
ขอให้เฮือกสุดท้ายของชีวิต เป็นลมหายใจกลิ่นของอ้อมกอดมาตุภูมิ
ฉันไม่ห่วงบ้านเกิดเท่าไหร่เพราะรู้ดีว่าปลอดภัย
"พ่อนกแม่นก"ของฉันหารังที่ปลอดภัยที่สุดไว้ให้ลูกเล็กเล็กแล้ว
แต่ฉันเหนื่อยใจที่ติดต่อคนติดเกาะนั่นไม่ได้เลย
เกือบยี่สิบห้าชั่วโมงที่กระวนกระวายอยู่ ฉันจะสติแตก
มองไปทางไหน คนคุ้นเคยเหลือแค่ความเคยคุ้น
มีแต่เสียงปลอบใจตัวเองเล็ดลอดมาให้ประทังความโหยหา
"บัณฑิตย่อมต้องมั่นคงดั่งภูผา"ภูผานั่นไงล่ะ ที่ถล่มลงมาเพราะฝนที่เคยฉ่ำเย็น
ฝน..น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน
เขาทั้งลูกยังสไลด์ลงมาได้ในพริบตาเดียว !
ฉันไม่ใช่หินผา หรือว่าใช่.. ไม่รู้ซิ..รู้แต่กำลังจะเป็นเทียนละลายแท่ง..
วันนี้ฉันเป็นเทียนใกล้มอดดับแล้วหรือยัง
วันนั้นเสียงจากทางไกลติดต่อมาหลายทิศทาง
แต่ฉันให้คำตอบอะไรไม่ได้สักอย่าง
เทคโนโลยีที่ชื่นชมกันนักหนา..ถึงเวลาเข้าจริงจริง..ล่มหมดเลย..
เหมือนฉันในวันนี้ ความรู้ท่วมหัว จะเอาตัวไม่รอด
เช้าวันนั้นที่ติดต่อได้ เหมือนยกภูเขาออกจากอก
เวลาทุกข์ฉันคิดถึงบ้านจับใจวันนั้นแทบจะทนรอให้น้ำลดไม่ไหว
ต้องลุกออกไปเยี่ยมเยียนผู้ประสบภัยที่อยู่ใกล้ตัว
สายสายวันนั้นฉันดิ่งกลับบ้าน..
ถนนโคลนบนทางผ่านทิ้งร่องรอยภัยธรรมชาติให้เห็น
วันนี้ร่องรอยนั้นไม่มีให้เห็นแล้ว แต่ทำไมฉันเหมือนเรือติดโคลน
วันนั้นสงสารผู้ประสบภัย ภัยเงียบนั่นคืบคลานมาในความมืด
ในขณะที่ทุกคนหลับสบาย วันนี้ฉันสงสารตัวเอง
แม้ยามหลับยังผวาตื่นมองหาอะไรที่ใกล้เหมือนแค่เอื้อม แต่เอื้อมไม่ถึง
วันนั้นฉันเดินเข้าบ้าน
จุดธูปบอกขอบคุณพ่อนกแม่นกที่เตรียมรังที่ปลอดภัยที่สุดไว้ให้สำหรับลูกลูก
ไม่ลืมที่จะอธิษฐานขอให้ฉันประสบความสำเร็จในชีวิตการทำงาน
อธิษฐานให้ได้กลับมาปฏิบัติงานใกล้บ้านเสียที
ฉันไม่อยากใช้ชีวิตตามลำพังแล้ว มันไม่เหมาะกับฉันเลย
วันนี้ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว.. ฉันล้ากับการต่อสู้ท่ามกลางคนแปลกหน้า
ในความเงียบครั้งนั้น ความคิดวุ่นวายสับสนไม่เป็นอันทำงาน
ทรมานกับความคิดพลุ่งพล่าน ฉันหาเส้นทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้
ฉันหาทางกลับบ้านวนเวียน แล้วจะเอาจิตใจที่ไหนมาทำงานตรงหน้าให้ได้ดี
เส้นทางวันนี้เหมือนมืดมนกว่า ไม่มีแม้ป้ายบอกทาง ฉันวนเวียนหาทางออก
ข้อคิด
ความรักไม่มีวันละลาย
เหมือนเพิ่งผ่านออกไปชั่วกระพริบตา
เส้นทางที่เลือกเดินเหมือนทรยศตัวเอง ฉันทรยศตัวเองหรือเปล่า?
เปล่าเลย..ฉันแค่ต่อสู้เพื่อตัวเองตามสัญชาตญานเอาตัวรอดของมนุษย์หนึ่ง
ฉันเคย
ตามหาละม่อม
ในวันที่เหลียวหาบางใคร
บางใครที่เป็นผู้จัดการชีวิตฉัน
บางใครที่มีความจริงใจ
บางใครที่ไม่ตระบัตสัตย์
บางใครที่รักษาคำพูดเสมอ
บางใครที่รู้จักวิเคราะห์แหล่งข่าว
บางใครที่วิเคราะห์ได้ทั้งผู้อื่นและตัวเอง
ฉันเขียน
คนติดแบนด์
ในวันฝ่าฟันอุปสรรคแรกบนเส้นทางวิชาชีพ
วันที่เดียวดายอยู่ท่ามมรสุม สารพันอุปสรรค สารพันปัญหา ทั้งศึกนอกศึกใน
แต่ในทุกครั้งฉันพยายามสะสางหาต้นสายปลายเหตุและต้นตอพบได้ด้วยตัวเอง
ฉันตอบโต้ทันที-ทันควันและเคลียร์ทุกอย่างกระจ่างเสมอ
ก็ไม่ได้เกิดมาให้ใครรังแก ชีวิตวนเวียนอยู่กับ
กล้วยไม้ ก้อนหิน ดินหอม โคลน
หลายวันที่จ่อมจมอยู่กับปัญหาจากแมงป่องในถุงเท้า
สาเหตุของเรื่องราวมากมาย ฉันนึกต้นตอวุ่นวายจากจุดนั้น จุดนี้
มองด้วย
ลมหายใจและสายตา
หลายคืนที่ควานสาเหตุความระส่ำระสายอย่างชัดเจนในช่วงเวลาหลายปี
คนรอบนอกพยายามให้กำลังใจและเตือนสติ
กว่าจะเข้าใจกระจ่างก็เกือบลืมโลกภายนอก ได้รู้ว่าทุกเส้นทาง
แค่ใจเอื้อม
ในความนิ่งนิ่งของฉันก็ถูกหลายมือคว้าเอาไปเป็นเกราะป้องกันตัวเอง
หลายกรณีที่ต้องเป็นหนังหน้าไฟ ก็แค่อุบัติเหตุบนเส้นทางวิชาชีพ
ในภาวะการแข่งขัน ในสภาพแวดล้อมตัวกูของกู..มันก็เป็นเช่นนั้นเอง...
วันที่ภาพลักษณ์ของฉัน "ทำตัวสำคัญ" ฉันเลือกที่จะไม่ปฏิเสธ..
ถ้าเราไม่ศรัทธาในตัวเองแล้วจะหวังให้ใครมาเชื่อถือศรัทธา
เพียงแต่ฉันยังรู้จักให้เกียรติคนอื่น รู้ว่าเมื่อไรควรรับเมื่อไรควรให้
ในชีวิต ฉันไม่เคยเอาเปรียบคนอื่น ไม่เอาผลงานคนอื่นมาเป็นผลงานตัวเอง
ในขณะเดียวกันผลงานของฉันย่อมไม่ปล่อยให้ใครช่วงชิงโดยง่าย
ฉันรู้หลายคนอยากได้
งานของฉัน
แต่เขาลืมคิดไปว่ากว่าฉันจะมาถึงตรงนี้ได้ ต้องผ่านกระบวนการอะไร
จุดที่ฉันเคยยืนใช่ว่าใครใครก็เข้ามาได้ที่ไหนกัน
มันหมายถึงเครดิตการทำงานของฉัน ประสบการณ์ทั้งชีวิตของฉัน
The good shine from far away
Just as the Himalayan peaks.
The wicked are not seen, though near,
Just as an arrow shot at night
คนดี ย่อมปรากฎเด่น เหมือนภูเขาหิมพานต์
คนไม่ดี ถึงอยู่ใกล้ ก็ไม่ปรากฎ
เหมือนลูกศรที่เขายิงไปในราตรี
ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ใกล้ไกลเพียงไร
ชื่อเสียงของฉันเป็นที่ปรากฏ ผลงานเป็นที่ประจักษ์มาเสมอ
วันที่ความคิดสื่อออกเป็นพลังเงียบ เข้าสายตาผู้ใหญ่
หลายคนพูดทั้งต่อหน้าและลับหลัง คนจะดังอยู่ที่ไหนก็ดัง
"คนดีอยู่ที่ไหนก็ดี" " คนเก่งอยู่ที่ไหนก็เก่ง"
ฉันน่าจะได้อยู่อย่างคนเก่ง ดี มีสุข
ควรพอใจกับการได้
ทำงานที่ใจรัก
เหมือนบันทึกไว้ใน
ถนนสายปรารถนา
แต่อะไรเล่าผลักดันฉันก้าวออกสู่ทะเล..
ใช่..ฉันกำลัง
ออกทะเล
..
หลายวันคืนที่จ่อมจมอยู่กับความคิดวกวน
หาคำตอบที่ดีที่สุดให้ตัวเอง ขอบคุณข้อคิดที่ผ่านมาบน
ทางแยก
"เราเหมือนปลาในลำคลอง วันหนึ่งก็ต้องหาทางออกสู่แม่น้ำ"
ฉันพบไฟเขียว ผิดไปนิดเดียวก็แอบแย้งในใจ
ฉันคือปลาในแม่น้ำ กำลังออกสู่ทะเลต่างหาก..
ขอบคุณทุกสิ่งอย่างที่หล่อหลอมให้ฉันเป็นฉันในวันนี้
ขอบคุณองค์กรที่ผลักดันให้ฉันก้าวไปข้างหน้า
ไม่มีวันลืมทุกประสบการณ์ ไม่ลืมคำพูดของตัวเองวันอำลา
ขอบคุณเรือสำเภาในกล่องผูกโบว์สีฟ้า
ระลึกไว้เสมอ เรือไม่ได้ถูกออกแบบไว้ให้จอดนิ่งอยู่ในท่า
จำได้อาขยานบทนั้น บทที่ฟังมาทั้งชีวิต
"จงตั้งเอากายเจ้าเป็นสำเภาอันโสภา
ความเพียรเป็นโยธาแขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ"
วันนี้ฉันคงเป็นแค่ส่วนประกอบที่เฝ้ามองดูเรือทุกลำ
ให้ถึงฝั่งลำเลียงทุกทรัพยากรเทียบท่าได้ทุกลำโดยสวัสดิภาพ
ไม่ใช่ประภาคาร ไม่ใช่ทราย ไม่ใช่ทะเล ขอสติเป็นหางเสือเถอะนะ
หรือเป็นได้แค่ปลาน้ำจืดที่หาญกล้าออกสู่ทะเล..
ขอเป็นปลาที่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องแหวกว่ายอยู่ในทะเล
ขอเป็นปลาตัวที่ไม่ลอยตามน้ำได้ไหม ?
นะ..ฉันเป็นปลาโลมาตัวใหญ่ที่ไม่มีวันล่มลำเรือ..!
เพลงประกอบ
:::น้ำเซาะทราย:::
Create Date : 22 ตุลาคม 2554
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2554 9:52:56 น.
0 comments
Counter : 877 Pageviews.
Share
Tweet
Peakroong
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 41 คน [
?
]
"หากต้องตัดสินใครสักคน
เริ่มจาก "ทำไม"คงจะดีกว่า"อย่างไร"
เพราะสิ่งที่มองเห็นไม่แน่ว่ามีอยู่จริง
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าไม่มี
สิ่งที่คิดว่าใช่อาจไม่ใช่
สิ่งที่ไม่คิดว่าใช่สำหรับคุณ
มันอาจใช่เลยสำหรับใครอีกคน"
"
๐ ให้ลมหายใจของใบไม้เป็นบันทึกคนกล่อง
คำเขียนของคนล้มลุกคลุกคลาน
แต่ยังมีลมหายใจเป็นของตัวเอง
แม้ไม่ใช่ทุกอย่างที่มีหากเป็นทุกอย่างที่เป็น
เก็บความว่างเปล่าไว้เติมเต็ม..
๐ ขอบคุณตัวละครทุกตัว
ทั้งที่มีอยู่จริงและที่ไม่มีตัวตน
ขอบคุณวันเวลา-ครูบา-อาจารย์
ที่สอนให้เก็บเกี่ยว ฝึกให้คิด สอนให้เขียน
๐ ขอบคุณเพื่อนเพื่อนชาวไซเบอร์
ที่กรุยทางให้สร้างสรรรค์บล็อคได้เท่าใจ
ขอบคุณทุกภาพงดงามจากบล็อกน้องญามี่
ขอบคุณ
https://www.thaipoem.com
ที่ให้เพลงประกอบเป็นอมตะนิรันดร์กาล
๐ ขอบคุณความเป็นเธอ..
ที่ส่งผ่านการ"ให้"มาเสมอฝัน
ขอบคุณความเป็นฉัน..
คนเกี่ยวประสบการณ์ระหว่างวันมาถักทอ
'ปีฆรุ้ง
27 มกราคม 2553
Friends' blogs
Peakroong
Webmaster - BlogGang
[Add Peakroong's blog to your web]
Links
ร้านค้าออนไลน์
สโมสรสร้างสรรค์ทางเลือก
ทางด่วน
Facebook
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.