Bloggang.com : Peakroong : :::ลอยเรือ...ให้เหลือรอย:::

:::ลอยเรือ...ให้เหลือรอย:::

หลายเสียงที่ยับยั้งการตัดช่องน้อยแต่พอตัวเมื่อคืดจะดีดตัวเองออกนอกชีวิตราชการ
"คิดว่าคนอื่นจะทำได้ดีเท่าเราไหม"คำถามจี้ใจดำจากนางแก้วของพี่รอง
วันนั้นยังงงกับ"รู้ได้งัย" ฉันไม่ได้ปริบากบอกเธอสักหน่อย
ได้ความทีหลังว่าอดีต PM คนแสนดีที่ดังแล้วแยกวงยื่นโนติ๊ด
วันนั้นฉันไม่มีคำตอบแต่คิดหนัก

คุณครูที่เคยสอนมาตั้งแต่ครั้งวัยประถมฝากบอสมาบอกให้ทบทวนการตัดสินใจใหม่
รู้ดีว่าท่านเฝ้ามองการทำงานของฉันมาตลอด
จังหวะเดียวกับผลสอบโอเน็ทฉบับปราบเซียนหวดตูมลงมา
ฉันต้องอยู่เพื่อกู้เกียรติภูมิครูที่สร้างมาทั้งชีวิต
เห็นใจเพื่อนร่วมวิชาชีพพูดไม่ออก มองเห็นปัญหาชัดเจน
เพื่อนเอ๋ย..อย่าเพิ่งท้อไปเสียก่อนนะ..

คิดจะใช้นามแผง"ไม้แผกป่า" เขียน "วันชนะของคนพ่าย"ลงสนามแข่งขันชิงรางวัลอีกครั้ง
ฉันตั้งใจเขียนอย่างประณีต มันจบด้วยชีวิตและน้ำตา..กลิ่นน้ำเน่าคลุ้งกระจาย
มันเป็นเรื่องจริง..แต่จะยอมรับกันได้ไหม..ชีวิตที่เหลืออยู่ยังอีกยาวไกล..
ตัดสินใจจับยัดไว้ในแฟ้มสีน้ำเงินแฟ้มเดิมที่รวมเรื่องราวไว้มากมาย
ให้จันทร์ค้างฟ้าที่เสียบยอดแหลมของเสาสูงโทรศัพท์เช้าตรู่วันนั้นเป็นพยาน

ชีวิตก้าวสู่สนามประลองครั้งใหญ่หลังตัดสินใจเฉียบพลัน
"ไม่อยากเป็นไก่ชนในสุ่ม" และหมายความตามนั้น..
ได้รู้ว่าผู้จัดการชีวิตของฉันอยู่รอบตัวนี่เอง
วันคืนที่เสาะแสวงหาเส้นทางใหม่ในจุดหมายเดิม
มือทีมองไม่เห็นยื่นส่งมาแล้ว ฉันไม่รีรอที่จะคว้าโอกาสนั้นไว้
ฉันคว้าโอกาสนั้นไว้ได้แล้วอย่างไม่ทันตั้งตัวแต่มั่นใจ
สิ่งที่ฉันคว้าย่อมไม่ปล่อยให้หลุดมือ ก็ฉันคนแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง

ก่อนถึงวันเส้นตายยื่นความจำนงเกษียณก่อนอายุ ฉันดิ่งเข้าคุรุสภา
คุณสมบัติมีครบถ้วนตามที่จะขอใบประกอบวิชาชีพศึกษานิเทศก์ได้
เช้ามืดวันนั้นฉันพบคนหัวเกรียนที่ทำให้หงุดหงิดที่ลานจอดรถหน้าตึก
ก็คงเป็นได้แค่รปภ.ประจำลานจอดรถ สามหาวอย่างนั้น
ทำไมหน่วยงานราชการไม่มีสติกเกอร์"พนักงานไม่สุภาพโปรดแจ้ง..."
ได้รู้ว่าเช้ามืดวันนั้นมีคนไปนั่งรอก่อนหน้าฉันเป็นร้อย
หมอนั่นถ้าจะทำงานหนักก่อนออกกะเช้าเลยเบรคแตก
นะ..อโหสิให้..วันหนึ่งฉันขึ้นเป็นนักการเมืองจะยังจำกันได้ไหม..

หลายวัน หลายคืนที่หวนสู่ชีวิตคนเรียนอีกครั้ง
รู้ว่าต้องแข่งกับตัวเอง ฉันกลับมาขลุกกับตำรา
อีกครั้ง..ตำรา..ยาหม้อใหญ่สำหรับฉัน..
ความรู้ความสามารถในหน้าที่ 100 คะแนน
ความรู้ความเข้าใจด้านกฏหมายและระเบียบที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงาน 50 คะแนน
ความรอบรู้ทั่วไป 50 คะแนน
การประเมินความเหมาะสมกับตำแหน่ง 100 คะแนน
รวม 300 คะแนน ทุกหมวดต้องผ่าน 60% ฉันคนไม่เอาไหนจะทำได้ไหม
ต้องทำให้ได้สิ วิถีใหม่ที่ฉันจะกอบกู้จิตวิญญานตัวเอง
"เสียดายความรู้ความสามารถ" ภาพลักษณ์นี้สร้างกำลังใจให้เป็นที่ยิ่ง
ได้..ฉันจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ปั้นความรู้ความสามารถนั่นอีกครั้ง
ฉันมีเดิมพันเป็นนามธรรม แต่ใครจะรู้เล่า..นามธรรมสร้างวีรบุรุษในอดีตมามากมาย..

น้องๆหลานๆในองค์กรวิ่งหาสารพัดหนังสือมาให้
บางคนอนุเคราะห์เสียง (ก็อ่านอย่างเดียวมันไม่เข้าหัวหนิ)
คนแสนดีส่งเมล์มาถึง" หลักสูตรพัฒนาฯ ก่อนการแต่งตั้ง"
จ๊ากก..อะไรจะมั่นขนาดนั้น..ฉันเอาหนังสือหนุนหัวหลับสบาย..

ใกล้เวลาสอบเข้ามาเต็มที
ฉันยังไม่มีความเหมาะสมสำหรับตำแหน่งในสต็อค
ในความคิดไม่ว่าอย่างไรฉันต้องเดินหน้า
แต่ฉันอ่านหนังสือแบบยัดทะนานไม่เป็น
ไม่กลัวว่าจะสอบไม่ได้ ก็งานที่ทำอยู่ก็รักมาก ยังไม่ตัดใจ
แต่กลัวไม่ผ่านเกณฑ์ให้ซ้ำเติมตัวเองต่างหาก
ริจะทำงานใหญ่ จะจับเสือมือเปล่าก็ออกจะเกินไปแล้ว
แต่ฉันต้องทำอย่างไรกับอาการอ่านหนังสือทีไรปวดหัวตัวร้อนทุกที
ฉันกำลังล้อเล่นกับขีดจำกัดเฉพาะตัวที่พึงมีพึงเป็นหรือเปล่า

..ฉันคนไม่อ่านหนังสือ....ไม่ชอบทำตามความคิดคนอื่น
สมองนี้มีไว้สร้างงานไม่ซ้ำแบบ นั่นไม่ใช่ นี่ไม่ถูก
แล้วกฏหมาย พรบ.ต่างๆ ที่แก้แล้วแก้อีกมันจะเข้าหัวไหม
พลวัตทางสังคม เศรษฐกิจ และการเมืองเล่า
ฉันตื่นตูมกับนโยบายรัฐบาล แผนบริหารราชการแผ่นดิน
แผนปฏิบัติราชการของกระทรวงทบวงกรมราวกับจะเดินเข้าสภา
แต่สุดท้าย..ไม่มีอะไรเป็นความรอบรู้ยั่งยืนเลยสักอย่าง

ยิ่งกังวล วิตกจริต นั่นดีกว่าไหม นี่ดีกว่าไหม เหมือนยิ่งถูกบีบ
ถอยหลังไม่ได้เด็ดขาด เมื่อรู้สึกว่า"ไม่ไหวแล้ว" ฉันปฏิวัติตัวเอง..
ฉันมองหาโอกาสในวิกฤต..ให้บริบทรอบตัวดึงศักยภาพออกมา

ที่พักใหม่แสนสุข มีนกน้อยมาส่งเสียงหวานเรียกแต่เช้ามืดทุกวัน
สนามหญ้าเขียวขจีกว้างใหญ่รอบล้อมด้วยแมกไม้นานาพรรณ
ฉันเปลือยเท้าลุยทุ่งน้ำค้างสีเงินบนยอดหญ้าเย็นใจ
ที่ตรงนั้นสงบ ปลอดภัย อากาศใสจนสัมผัสได้
เบื่อจากเดินทอดน่องก็วิวัฒนาการเป็นว่ายบก กรรเชียงบก
ว่ายวัดวาไปในทุ่งน้ำค้าง เหนื่อยก็ลอยคอมองฟ้า
เหมือนได้ย้อนกลับเข้าอดีต ชีวิตสุขของวัยเด็ก
วันนี้ ..ตายังมองดาวเท้ายังติดดิน ..
หนึ่งสับดาห์ผ่าน..สติมา ปัญญาเกิด ฉันพบทางออก..
ฉันไม่ต้องยัดเยียดสารพัดรู้แบบยัดทะนาน

24 พฤษภาคม ฉันเดินตัวปลิวเข้าห้องสอบอย่างมั่นใจ
ความรู้ความเข้าใจตามหัวข้อที่กำหนดเสริชได้จากเน็ทไม่หนักเกินไป
-การส่งเสริมและพัฒนาระบบนิเทศการศึกษา
-การส่งเสริมการใช้หลักสูตรและกระบวนการจัดการเรียนรู้
-การส่งเสริมการระบบการประกันคุณภาพ
-การพัฒนาระบบการวัดและประเมินผล
-การพัฒนาและส่งเสริมการการใช้สื่อนวัตกรรมและเทคโนโลยีทางการศึกษา
-การพัฒนาระบบข้อมูลสารสนเทศ
-งานส่งเสริมสนับสนุนการวิจัยเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา

ทำข้อสอบไปฉันคิดว่าตัวเองกำลังแหวกว่ายทุ่งน้ำค้าง
ทำเสร็จ 100 ข้อบอกตัวเองว่า "ได้แน่นอน"

ฉบับที่ 2 เป็นความรู้ด้านระเบียบกฎหมาย
พรบ.การศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.๒๕๔๒
พรบ.การศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.๒๕๔๕
พรบ.ระเบียบบริหารราชการกระทรวงฯ พ.ศ.๒๕๔๖
พรบ.สภาครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๗
พรบ.ครู ๒๕๕๑
พรบ.คุ้มครองเด็ก พ.ศ.๒๕๔๖
พรก.วิธีการบริหารบ้านเมืองที่ดี

เวงแล้ว..ตัวเลขของมาตราต่างๆฉันไม่ได้ยัดไว้ในสมอง
ฉันพลิกไปทำข้อสอบจากข้างหลังมาข้างหน้าความรอบรู้
ค่อยยังชั่วหน่อยสังคมเศรษฐกิจ การเมือง เหตุการณ์ปัจจุบันก็เดิมๆ
นโยบาย ของรัฐบาลที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาเทคโนโลยีและสารสนเทศเพื่อการสื่อสาร
อาศัยฉันชอบยื่นจมูกไปอ่านนั่นนี่ตามเว็บบอร์ด
กฎหมายที่เกี่ยวกับการปฏิบัติราชการ ก็เป็นประสบการณ์ดั้งเดิม
ฉันทำไปคิดถึงกรรเชียงบกถอยหลังกับหญ้านุ่มๆเย็นๆและเสียงนกบนยอดไทร
เสร็จ 100 ข้อ บอกตัวเอง ไม่ได้ก็ช่างเหอะ งานที่ทำอยู่เป็นวิชาชีพชั้นสูง

เหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมง ฉันแวะไปเยี่ยมเยียนเพื่อนฝูง
พบ"คุณผู้ชาย" ฉันบอกมาสอบศึกษานิเทศก์ อยากเป็นศึกษานิเทศก์แล้ว..
เธอมองหน้าฉันเป๋อเหลอ..ไม่ตอบว่ากระไร..
เข้าห้องสอบสัมภาษณ์พบว่า "คุณผู้ชาย" เป็นหนึ่งในคณะกรรมการสัมภาษณ์ แง..
คณะกรรมการสี่ท่านเป็นกัลยาณมิตรมากฉันให้คำตอบแสดงความคิดเห็นไปตามประสา
เดินออกมาสบายใจกับ"ขอให้โชคดี" ถ่ายทอดข้อสัมภาษณ์ให้อีกหลายคนที่ยังรอคิว
เห็นบอสเดินมา งงมาก มาทำไม
ก็เพิ่งถามบอสต่างองค์กรที่ลูกน้องหนีมาสอบเหมือนกัน มาตามลูกน้องเหรอคะ? ..
รู้ทีหลังว่าเป็นกรรมการชุดตรวจสอบเอกสารประเมินการปฏิบัติงาน
โชคดีที่ฉันไม่ชอบปลอมลายเซ็นคนอื่นโดยไม่จำเป็น..

ขับรถกลับแบบลอยๆคู่แข่งเก่งๆทั้งนั้นเลย ชักปอดๆ
อ่านะ..ไม่ติดหนึ่งในสี่ก็ขอผ่านเกณฑ์ขึ้นบัญชีไว้สักสองปี ขอทำงานทิ้งทวนก่อน
ถึงที่ทำงานพบหน้าหลายๆคน ไม่มีใครกล้าถามฉันถึงผลการสอบเลยสักคน
สี่โมงเย็นโทรศัพท์แจ้ง มีผ่านเกณฑ์แค่ห้าคน..แล้วฉันจะเป็นหนึ่งในห้าไหม?
รู้ว่าหลายคนแอบรอฟังข่าว ฉันจะพ้นหน้าที่ผู้สอนและจัดการเรียนรู้หรือเปล่า
ลำดับที่สามเรียงตามลำดับคะแนนฉันแค่ประหลาดใจเล็กๆ "ทำได้ไง"
นะ..ฉันก็ฟลุ้คมาตลอดชีวิตนั่นแหล่ะ ..ย้อนประวัติการทำงานของฉันดูซี
งานเด่นหลายอย่างเก็บเกี่ยวโดยไม่เพาะหว่าน มันจริงมั้ย?

บอสบอกปฎิเสธการรับงานใหม่ก่อนเวลา ฉันเข้าใจยังมีงานหลายอย่างค้างคา
โดยเฉพาะงานถ่ายทอดวิทยายุทธกับงานตามแปลนของฉัน
กลางเดือนมิถุนายน สมศ. เข้าประเมินรอบสามฉันต้องเตรียมงานในส่วนของฉันให้ดีที่สุด
บางคนบอกองค์กรใหม่รอ"ใช้งาน"
ฉันไม่ตอบ ก็เคยชินกับสื่อความคิดหลากรูปแบบ
แล้วคนที่ออกไปจากองค์กรคุณภาพควรจะ "ใช้ได้" หรือ "ใช้ไม่ได้" ดีเล่า
ฉันไม่คิดว่างานใหม่จะสบายกว่าเดิม "จิตวิญญานครู" ยังมีปริมาณเท่าเดิม
แต่อะไรเล่าทำให้คิดเปลี่ยนสายงาน ฉันคิดอะไรกันแน่?
เธอมองเห็นไหม เธอเห็นความคิดฉันใช่ไหม?

...

ขอบคุณภาพ : ญามี่
ขอบคุณเสียง : Youtube

Create Date : 29 พฤษภาคม 2554

Last Update : 8 มิถุนายน 2554 12:51:07 น.

0 comments

Counter : 1121 Pageviews.