๒

เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นั่น ทำไมฉันมองเห็นตัวเองชัดเจนนัก
หรือเพราะทองหลางด่าง..ปาริชาติที่กล่าวกันว่าใครได้กลิ่นก็จะระลึกชาติ ..
ฉันพยายามระลึกชาติ..ใครอีกคนที่ปล่อยให้รอนานนักหนานั้นเล่าอยู่ไหนกัน..
ฉันมองทะลุสำนักหอสมุดที่มีป้าแก่ๆผมขาวโพลนเดินเข็ญรถจัดเก็บหนังสือ
ป้าคนที่บอก"ไม่ต้องอายหรอกหนู ป้าหกล้มกลางตลาดป้ายังไม่อายเลย"
วันที่ฉันทำหนังสือเล่มใหญ่ร่วงจากชั้นเสียงดังโครมคราม..
เข้าใจแล้วค่ะ..หลายวันต่อมาคนสวยทำโก๊ะได้แบบไม่อายออกจะบ่อยไป..

เวลานั้นยิมนาสติคมาแรงมาก แต่คงไม่มีใครใช้ท่าร่างได้งดงามเท่าฉัน..
วันที่ถลาร่วงจากฟุตปาทเพราะเหยียบขวดกลมกลิ้งบนพื้น
แรงโน้มถ่วงของโลกในระติจูดนั้นเล่นเอาคนสวยหน้าคะมำเลย
มองซ้ายมองขวาไม่มีใคร ค่อยยังชั่ว..ใครว่าความลับไม่มีในโลก..
หลังจากวันนั้นฉันเลิกใช้รองเท้าส้นตึก หันมาใช้รองเท้าส้นแหลม!

แล้ววันดีคืนดีระหว่างเดินลงบันได ส้นแหลมนั่นก็มีอันแหย่พรวดเข้าชายกระโปรงบานพริ้ว
หากคว้าราวบันไดไม่ทันฉันคงบินลงมาสบายๆเลยห้าขั้นรวด ไม่เจ็บ! แต่เกรงใจน้องคนนั้นจัง..
เธอต้องวิ่งเก็บลูกเทนนิสสำรองที่ร่วงจากกระเป๋าแล้วเด้งดึ๋ง..ดึ๋ง..ไปบนพื้นเกือบลงคู..
แล้วยังต้องรีบมาดูฉันที่นั่งพับเพียบแปร้บนพื้น แกะส้นรองเท้าออกจากชายกระโปรงที่พันม้วน
"เป็นอะไรมั้ยครับ?" อ๊อย ..อยากเป็นนินจา..

วันนั้นเหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นาน กลิ่นความหลังยังกรุ่นอยู่ทุกหนแห่ง..
ที่ต่างไปจากเดิมนอกจากอาคารสถานที่ สภาพแวดล้อมสวยงาม ความสงบเงียบเรียบง่ายหายไป
ครูบาอาจารย์เปลี่ยนชุดไปเกือบหมด บางท่านที่ยังเดินสวนอยู่ก็พร้อมจะเกษียณตัวเอง
อาจารย์บางท่านเหมือนจะแก่กว่าฉันไม่กี่ปี ก็ได้เวลาปลดประจำการแล้ว
ฉันคงต้องใช้ประโยคเดิมๆที่เคยฟังมาตลอดชีวิต"เวลาผ่านไปเร็วจัง"
บุคลากรคุณภาพกลุ่มนี้มีผลงาน เกียรติประวัติมากมาย สร้างทรัพยากรบุคคลมารุ่นแล้วรุ่นเล่า
มาถึงวันหนึ่งก็จะได้เวลาหยุดทุกอย่าง(หรือเปล่า)