บ้านเรา วันหนึ่งที่เข้าที่พักเร็วกว่าปกติ เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายอยากพัก จัดรถเข้าข่องจอดได้ก็เดินตัวปลิวเข้าบ้านกินยานอน ไม่ทันได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของบ้านเมือง ตื่นมาอีกทีสองทุ่ม แสงอะไรแปลกๆรอดเข้ามาทางหลืบประตู..ไม่เคยมีมาก่อน ชะโงกหน้าดู เอ่า..ใครมาตั้งซุ้มไก่ย่างห้าดาวตั้งแต่เมื่อไหร่ โอ้..อะไรมันจะอุดมสมบูรณ์ขนาดนั้น ทุกวันนี้ก็กินไก่ทอดจนจะบินได้แล้ว จะสุขจริงไหมนะถ้าฉันบินได้.. นี่ฉันก้มหน้าก้มตาทำงานไม่เงยหน้าดูประชาชนพลเมืองมานานเท่าไหร่แล้ว ปีที่สามของชีวิตคนกล่องของฉันปรับเปลี่ยนรวดเร็ว ฉันเอาเวลาไปไหนหมด ไม่มีแม้แต่เวลาให้มุมสงบของฉัน ไม่ได้โผล่หน้าไประเบียงหลังนานเท่าไหร่กันนี่ ครั้งสุดท้ายเหมือนจะตั้งแต่วันที่หลบเสียงโครมครามไปนั่งทำงานนั่นละมัง ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้.. จริงด้วยมันมีอะไรเปลี่ยนแปลงตั้งแยะ วันนั้นได้มองเห็นเศษซากความดิ้นรนของชีวิตคนทำมาหากิน มองเห็นความฉุกระหุกรีบร้อนแข่งขัน เห็นความร้อนรนหยาบกระด้างของวิถีเอาตัวรอด จนอดไม่ได้ต้องเอ่ยปากในวันหนึ่งถึงความน่าจะเป็น "จุดทิ้งขยะไม่เป็นระเบียบ" บ่นไปงั้นไม่จริงจังอะไร แต่ไม่พักให้ต้องได้รอนาน มีความเปลี่ยนแปลงขึ้นที่นี่แทบจะทันทีในรุ่งขึ้น วันนี้กับวันนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง ตลาดสดยามเช้าที่ฉันเปิดประตูไปพบวันนี้ สะอาดตาเป็นระเบียบมีไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม การวางผังจำหน่ายของสดของแห้งเป็นสัดส่วน ฉันสัมผัสได้ว่าชุมชนที่นี่เข้มแข็ง ได้รับรู้ว่าผู้หลักผู้ใหญ่มีความรับผิดชอบและเอาใจใส่ต่อพื้นที่ รับฟังความคิดเห็นของประชาชนพลเมือง ภูมิใจแทนชาวบ้านร้านถิ่นที่มีผู้นำเป็นนักพัฒนา วันนี้ที่นี่บ้านเรือนร้านค้าเป็นระเบียบ ชาวบ้านมีโอกาสพิเศษได้พบปะข้าราชการชั้นผู้ใหญ่บ่อยๆ เผลอๆก็อาจได้พบท่านผู้ว่าราชการมาท่อมๆตรวจความเรียบร้อยตอนเช้ามืด ถอยไปเปิดประตูหน้าแล้วทอดสายตายาวๆดูบ้าง โห..เกาะกลางเลนที่เคยมีแต่ดอกหญ้าระย้าย้อยนั่น วันนี้เฟื่องฟ้าสารพัดสีสะพรั่งดอกเป็นแนวยาวสุดลูกตา ถึงเวลาผลิดอกหรือใครมาเนรมิตไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โอ้ชุมชนของฉันลุคใหม่.. มีโรงเรียนมีชื่อเสียงเป็นศูนย์กลางชุมชน มีบุคลากรเก่งๆเป็นตัวอย่างเยาวชน มีระบบการปกครองท้องถิ่นระดับแนวหน้า มีแหล่งท่องเที่ยวที่ยกระดับสู่สากล มีหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนพร้อมเพรียงเรียงหน้า มีฐานเศรษฐกิจพอเพียงเลี้ยงตัวได้ทุกครัวเรือน มีความเป็นกัลยานมิตรโปรยปรายอยู่ทุกหนแห่ง ชุมชนของฉัน..ช่างวิเศษเสียนี่กระไร ออ..แล้ววัดล่ะ ฉันหวังให้มีวัดพัฒนาในชุมชนนี้ด้วยอีกสักอย่าง มีพระนักพัฒนาที่ไม่ต้องมีชื่อเสียงมาก แค่นำชุมชนได้ก็เพียงพอ ถึงวันนั้นแล้วผู้คนคงไม่ทิ้งถิ่นฐาน ทิ้งปัญหาเรื้อรังไว้เบื้องหลัง ถึงวันนั้นแล้วปัญหาเยาวชนไทยขาดจิตสาธารณะคงหมดไปได้สักทีละมัง ฉันจะมีโอกาสได้เห็นไหมหนอ เสียงอาขยานลอยมาไกลๆ "เราเกิดมาหน้าที่อารีสมาน ใจเพื่อนบ้านเพื่อนนิคมสนมสนิท บ้านเรือนแขวงตำแหน่งตนทุกคนคิด ช่วยให้เดินเจริญผิดกว่าเคยมา คอยหวังดีถ้าแม้นมีโอกาสไฉน ควรจะให้แขวงนั้นสุขหรรษา ทำไม่ไหวให้ถวิลจินตนา จะช่วยเหลือเกื้อกว่าจะหมดแรง." บ้านเรา สุเทพ วงศ์กำแหง บ้านเราแสนสุขใจ แม้จะอยู่ที่ไหนไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา คำว่าไทซึ้งใจเพราะใช่ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้าคุ้มเราร่มเย็นสุขสันต์ รุ่งทิพย์ฟ้าขลิบทองพริ้วแดดส่องสดใสงามจับใจมิใช่ฝัน ปวงสตรีสมเป็นศรีชาติเฉิดฉัน ดอกไม้ชาติไทยยึดมั่นหอมทุกวันระบือไกล บุญนำพากลับมาถึงถิ่นทรุดกายลงจูบดินไม่ถวิลอายใคร หัวใจฉันใครรับฝากเอาไว้จากกันแสนไกลยังเก็บไว้หรือเปล่า เมฆจ๋าฉันว้าเหว่ ใจขอวานหน่อยได้ไหมลอยล่องไป ยังบ้านเขา จงหยุดพักแล้วครวญรับฝากกับสาวว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอาไว้เป็นเรือนตาย..
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 41 คน [