:::ผืนทราย..ถึงปลายฟ้า:::

บนเก้าอี้หวายมุมห้องตัวเดิม ..
หลายวันที่ผ่านฉันหยุดชีวิตไว้ในกรอบแคบแคบ
เงียบสนิท ไม่มีเสียงแม้เพลงโปรดจากไดอารี่ตัวเอง
ฉันหยุดหูของฉันเอง ไม่สนใจแม้กับเสียงลมหายใจ

ช่วงนี้รู้สึกอะไรรอบตัวซึมเซา
ไม่อยากขยับตัว อยากเป็นดักแด้ในรังอ่อน
เบื่อจัง กับอะไรบางอย่างที่วกวน
ฉันไม่ชอบยืนอยู่ที่เดิม ในวงกลมสูญญากาศ
ท่ามกระแสข่าวการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แบบเหล้าเก่าในขวดใหม่
พบหนังสือถูกใจ "ล้มได้แต่ต้องลุก"

น่าแปลกที่ช่างเหมือนใจ เหมือนได้พบมิตรคนที่ใกล้ชิดที่สุด
ในคืนวันที่ปรับเปลี่ยนชีวิตประจำวัน ปรับการดำเนินชีวิตของตัวเอง
ฉันเหมือนได้นั่งจับเข่าคุยกับเพื่อนรักคนที่ยิ่งกว่าสนิท
เพื่อนคนที่เฝ้ามอง ติดตามความเคลื่อนไหวฉันตลอดเวลา
ด้วยสายตาห่วงใย ตั้งใจปลุกฉันให้ตื่นมารับรู้โลกใบเดิม
ล้มได้แต่ต้องลุก..

แม้แต่นามแฝงยังเหมือนเดินออกไปจากหลืบใจ
"กูก้อยใต้ต้นลั่นทมขาว" ลีลาวดีขาว..ไม่ใช่หรือไม้ประจำใจ..
สำนักพิมพ์ดอกหญ้าจัดเข้าชุดสาระสำหรับชีวิต
ฉันอ่านหน้าแรกถึงหน้าสุดท้ายอย่างประณีต ถี่ถ้วน..

เฝ้าถามตัวเองฉันเป็นไพ่ใบสุดท้ายหรือยัง
ฉันต่อสู้เพื่อตัวเองหรือยัง..
จริงด้วย ชีวิตใช่จะมีแต่ตอนจบ..อย่ากลัวที่จะผิดพลาด
อย่ากลัวอุปสรรค โลกใบนี้ไม่มีอะไรน่ากลัว
มีแต่"สู้" หรือ "ถอย" เท่านั้น จริงจริงนะ

เมื่อใดก็ตามที่เราไม่ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ต่อสู้
เมื่อนั้นภูมิคุ้มกันก็จะลดน้อยลง ความสามารถในการช่วยเหลือตัวเองก็จะถอยหลัง
จนในที่สุดก็พบตัวเองยืนอย่างโดดเดี่ยว ท้อแท้และอยู่หลังแถว
แน่นอน ฉันไม่อาจยืนอยู่หลังแถว
เพราะฉะนั้นเพื่อนเอ๋ย อย่ากลัวที่จะล้ม
และมั่นใจว่า แต่ละครั้งที่เราลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เราจะแข็งแกร่งกว่าเดิม
"เราไม่มีโอกาสรู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
เหมือนการเปิดไพ่ จะรู้ว่าเป็นใบไหนก้อต่อเมื่อเป็นไพ่ใบสุดท้าย"

ไพ่ใบสุดท้ายจำเป็นไหมว่าจะต้องเป็นไพ่ตาย....
อันนี้ไม่รู้ซี..เคยเล่นแต่ไพ่โกย..ไพ่แก่กินน้ำ..
รู้แต่ว่าฉัน..ไม่เคยแพ้..แพ้เมื่อไหร่วงแตกทุกที..
ไม่รู้ว่าเอานิสสัยนี้มาจากไหน
รู้แต่ว่า..เลือดนักสู้ของฉันยังมีปริมาณเท่าเดิม
วันที่เริ่มจะชาชินกับคนรอบข้าง "ทำไม"
ฉันกลับคิดถึงเพลงคาราบาว

หวน คิด คำนึง
ถึงตอนที่ฉัน ยังเป็น เด็กๆ
ตุ๊ก-ตา ที่ตัว เล็กๆก็ดู จะมีความหมาย
เติบโตในจิน-ตนาการ
กว้าง ไกลดังท้องทะเลทราย
เร่าร้อน ดังฟอน ฟืนรุมสุมไฟ
แต่ ต้องไป ให้ตรง เส้นทาง
เปรียบ ได้ดัง เส้นทาง รถไฟ
เปรียบ ได้ดัง ขบวน รถไฟ

หวน คิดคำนึง ถึงตอนที่ฉัน เข้ามาบางกอก
เรื่อง ราว ข่าวคราวบ้านนอก
นั้นดู จะมี ความหมาย
เปรียบ เมืองเป็นรถเป็นเรือ
อย่าง เราเป็นเกวียนเทียมควาย
เส้นทาง มากมาย ไม่มีสิทธิ์เดิน
เก็บ ส่วนเกิน เอาไว้ในใจ
ออก ย่ำไป ค้นหาความจริง
ออก ย่ำไป ค้นหาความจริง

หวน คิดคำนึงถึง ตอนที่ฉัน ไม่ใช่ เด็กๆ
ตุ๊ก-ตา ที่ตัวเล็กๆก็เลย ไม่มี ความหมาย
ผ่าน ทางทั้งรถทั้งเรือเพื่อน ฝูงบางคน ล้มตาย
ดับสูญ ไปตามกา-ลเวลา
ถ้า ตุ๊กตา ในมือ ของเด็ก
เปรียบได้ดัง ความจริงมากมาย
เช่นสนตะพาย ใช้เป็นงัวงาน
เช่นสนตะพาย ใช้เป็นงัวงาน
สนตะพาย ใช้เป็นงัวงาน...

ท่ามเวิ้งว้างของอ้อมทะเลที่หันหลังกลับมา
ฉันพบความจริงมากมาย
หลายเท็จ-จริงที่เห็นเป็นสนตะพายและงัวงาน!
หลายเท็จ-จริงเป็นแอก และหลายเท็จจริงเป็นโซ่ตรวนขื่อคา
ฉันเริ่มมองหาใครสักคนท่ามเวิ้งว้างกลางทะเล
ฉันหาใครอีกคนที่จะปลดโซ่ตรวน ขื่อคา ถอดสนตะพายให้งัวงาน
ใครสักที่จะปลดโซ่ตรวน ขื่อคา ถอดสนตะพายให้งัวงาน
เป็นเธอไหมคนบนบก ? หรือเป็นเธอคนบนเรือ ?
หรือเป็นเธอ..ปลาทะเลที่ไม่ลอยตามน้ำ!

:::ดั่งน้ำเซาะทราย:::

:::ผลิ-หล่น..ร้อน-ฝน-หนาว:::

:::รอยอาลัย..สั่งโลกให้รั้งรอ:::

:::เทียนหนึ่ง:::

:::ร้อยดวงเป็นรวงดาว:::

:::เปลี่ยนทางไม่เปลี่ยนทิศ:::

:::ลอยเรือ...ให้เหลือรอย:::

:::อ้อมละมุน..นั้นอุ่นเอื้อ:::

:::อุ่นใจไว้บ่มรัก:::

:::ที่สุดของหัวใจ..คือเธอ:::

:::เพลงบินใบไม้บาง:::

:::คือนิลนัยนา..หาดาย:::

:::ตามองดาว เท้าติดดิน :::

:::ดอกไม้ในใจเธอ:::

:::ทางสายใหม่:::

:::ภวังค์ไหว:::

:::ใต้ฟ้าตะวันเดียว:::

:::ลมหายใจใต้ตะวัน:::

:::ดาวดวงสุดท้ายที่ปลายฟ้า:::

:::หมื่นไมล์..แค่ใจเอื้อม:::

:::ลมหายใจและสายตา:::

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2554 Last Update : 27 พฤศจิกายน 2554 8:39:42 น. Counter : 978 Pageviews.		0 comments
Share Tweet

	“พิพิธภัณฑ์สักทอง” หนึ่งเดียวในไทย ชวนไปไหว้พระสังฆราช 19 พระองค์ นายแว่นขยันเที่ยว (14 เม.ย. 2568 07:47:54 น.)		"เรียนรู้จากความผิดพลาด" อาจารย์สุวิมล (12 เม.ย. 2568 19:12:07 น.)
	ถนนสายนี้มีตะพาบ ประจำหลักกิโลเมตรที่ 374 : เรียนรู้จากความผิดพลาด The Kop Civil (11 เม.ย. 2568 14:25:31 น.)		แวะมาทักทายจร้า.... สมาชิกหมายเลข 8577393 (8 เม.ย. 2568 04:03:54 น.)