ภวังค์ไหว

ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ที่ตัดสินใจเป็นคนกล่อง
ที่นี่ ตรงนี้ ไม่ใช่ความพอใจ ไม่ใช่ตัวตน
ไม่มีมุมสงบให้ซุกตัวทบทวนตัวเอง
แต่.. คือทางออกกว้างไกลของคนจนตรอก

มองไปข้างหน้า
มีหนทางมองเห็นด้วยตาเปล่ายาวสุดขอบฟ้า
เมื่อหันกลับหลังมีเรื่องราวมากมายทิ้งไว้ให้จดจำ.

ให้ลมหายใจของใบไม้เป็นบันทึกคนกล่อง
คำเขียนของคนล้มลุกคลุกคลาน
แต่ยังมีลมหายใจเป็นของตัวเอง
แม้ไม่ใช่ทุกอย่างที่มีหากเป็นทุกอย่างที่เป็น
เก็บความว่างเปล่าไว้เติม..เต็ม..

ขอบคุณตัวละครทุกตัวทั้งที่มีอยู่จริงและที่ไม่มีตัวตน
ขอบคุณวันเวลา-ครูบา-อาจารย์ที่สอนให้เก็บเกี่ยว ฝึกให้คิด สอนให้เขียน
ขอบคุณเพื่อนเพื่อนจากมนต์รักดอทเน็ท
ที่กรุยทางให้สร้างสรรรค์บล็อคได้สำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน

ขอบคุณความเป็นเธอ..
ที่เป็น"ผู้ให้"เสมอไม่หวังผลตอบแทน
ขอบคุณความเป็นฉัน..
ที่หยิบยื่นประสบการณ์ระหว่างวันมาให้ถักทอ

ขอบคุณ //www.thaipoem.com ที่ให้เพลงประกอบเป็นอมตะนิรันดร์กาล



"หากต้องตัดสินใครสักคน
เริ่มจาก "ทำไม" คงจะดีกว่า "อย่างไร"
เพราะสิ่งที่มองเห็นไม่แน่ว่ามีอยู่จริง
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าไม่มี
สิ่งที่คิดว่าใช่อาจไม่ใช่
สิ่งที่ไม่คิดว่าใช่สำหรับคุณ
มันอาจใช่เลยสำหรับใครอีกคน"