:::ดอกไม้ในรอยเท้า..ที่ก้าวย่ำ::: สิงหาคม 2555 สักชั่วกระบี่เดียวของโกวเล้งที่ตั้งใจให้รวดเร็วกว่ากระพริบตา วันนี้ฉันก็ครบรอบการตัดสินใจเปลี่ยนทางไม่เปลี่ยนทิศ ทุกเส้นทางที่ผ่านเหมือนย้อนรอยเดิม ต่างไปแค่หาคำตอบได้แล้วทั้งหมด ไม่ใช่เพียงเพราะว่าฉันมองโลกในแง่บวกมาสม่ำเสมอ แต่ฉันหมายถึงทุกสิ่งอย่างดำเนินมาถึงเส้นชัยแล้ว.. บางที..ฉันอาจเป็นแค่ตุ๊กตาลานที่ถูกฝังชิพ บางที..ฉันอาจเป็นหนูทดลองยาในหลอดแก้ว หรือบางที.. อาจเป็นฉันเองที่กำลังกดปุ่มรีโมทและนั่งดูการทำงานของตุ๊กตาลาน มีอะไรที่ฉันอยากรู้แล้วไม่รู้ มีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้? มีไหมที่หลุดรอดไปจากสิ่งที่ต้องการให้เห็น ให้เป็น ให้มี ตอบว่ามี แต่จะแปลกอะไร ในเมื่อวันนี้วัยนี้แค่ต้องการเปลี่ยนผ่านจากผู้ปฏิบัติเป็นผู้บริหารจัดการ วันนี้วัยนี้ฉันยังไม่ถึงจุดจบของหมาล่าเนื้อ ไม่ใช่ม้าศึกโชนสนามรบ และยิ่งไม่ใช่ราชสีห์เฒ่าเฝ้าถ้ำ วันที่ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางฉันก็ตั้งเป้าหมายและเดินเครื่องหันหัวเรือออกทะเล โชคดีเสมอที่เหมือนมีตะเกียงวิเศษติดมากับชีวิต ทุกเส้นทางผ่านที่มองย้อนกลับ ฉันเห็นความงอกงามผุดพราย เหมือนภาพในหนังการ์ตูนแอนนิเมชั่น เส้นทางสายปรารถนาของฉันสร้างเสร็จทัน ฉันเห็นแท็บเล็ตว่อนทั่วไทย เหมาะสมเพียงไรหรือไม่ ต่อยอดกันเองแล้วกัน ในวันที่เริ่มรู้สึกตัวว่า สมองของฉันเฉื่อยลง หลายภาพถูกตัดฉับ ความคิดกระท่อนกระแท่นไม่ต่อเนื่อง เทคโนโลยีที่ขยันปรับเปลี่ยนท้าทายคนหัวก้าวหน้า คนเชื่องช้าอย่างฉันจะรับไหวไหมเล่า ? เมื่อเริ่มมองหาตัวตายตัวแทนก็ได้รับรู้ว่าคลื่นลูกใหม่ขึ้นหม้อแล้ว! นโยบายครูคืนถิ่นปลิวฟุ้งทั่วแผ่นดินฝ่าคืนวันที่ร่ำร้องหาละม่อมในคดีอุฉกรรจ์ ที่สำคัญที่สุด หน่วยงานของฉันมีโครงการติดตามประเมินผลทุกแผนงาน เรื่องงบประมาณตำน้ำพริกละลายแม่น้ำที่พร่ำบ่นได้รับการปรับปรุงแก้ไข ไม่ว่าจะส่งผลเช่นใดก็ตาม ฉันยังมั่นใจ..ความคิดของฉันเป็นมาตรฐานสากล ยังเหลืออะไรอีกที่อยากได้แล้วไม่ได้ ? ฉันยังอยากได้ อยากเป็น อยากเห็นอะไร อีกนอกจากที่เห็นที่เป็นที่มี เสถียรภาพของคนทำงาน เสถียรภาพขององค์กรนั่นเล่า..! ที่ยังต้องการเห็นเหมือนกับคนไทยอื่นๆทั้งแผ่นดิน วันนี้ฉันพลิกอีกมุมมอง หลุมดำขนาดใหญ่ของภาครัฐในภาวะการแข่งขันกระฉูด ฉันกำลังคิดว่าในองค์กรของเราไม่มีจุดมุ่งหมายร่วมกันเสียแล้ว.. จริงใหม ? ปัญหาใหญ่ที่สุดคือการสร้างวิสัยทัศน์ร่วมกันในองค์กร! เรารู้ว่าพื้นฐานคุณธรรม จริยธรรมของคนไทยต่ำลงทุกวัน เรายังมองหาสิ่งที่หายากเต็มทีในสังคมไทย เรากำลังมองหาเสถียรภาพขององค์กรรวม การพัฒนาชาติต้องเร่งเดินหน้าในเรื่องคุณธรรม จริยธรรม ทำอย่างไรให้ประชาชนในประเทศรู้จักแยกแยะผลประโยชน์ รู้ว่าอะไรเป็นผลประโยชน์ส่วนรวม อะไรเป็นผลประโยชน์ส่วนตัว วาระแห่งชาติที่ว่าด้วยวินัย และจิตสำนึก อย่างเป็นรูปธรรม เพื่อสร้างคนไทยใหม่ให้เป็นพลเมืองที่ดีของสังคม วันนี้เรายังมองหาความมีวินัยของคนในชาติ และที่สำคัญเรามองหาวินัยในการสร้างวัฒนธรรมในองค์กร ฉันอยากเห็นผู้ปฏิบัติงานทุกคนมีความรักผูกพันต่อองค์กร มีความสามัคคี เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน มีวินัย มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ฉันยังอยากเห็นคนในองค์กรทุ่มเท อุทิศตนเพื่อองค์กรอย่างจริงใจ มีความซื่อสัตย์สุจริต รักษาผลประโยชน์และปกป้องชื่อเสียงขององค์กร มีการวางแผนงานที่ดีและมุ่งกระทำการด้วยความตั้งใจ ขยันหมั่นเพียร โดยคำนึงถึงผลประโยชน์ของประเทศชาติ สังคม สิ่งแวดล้อมเป็นสำคัญ การสร้างวัฒนธรรมองค์กรจะว่าเป็นเรื่องยากก็ว่ายาก แต่ถ้าจะให้พูดเป็นเรื่องง่ายมันก็ง่าย แต่ถ้าเราเชื่อมั่นว่ามันทำได้ มันก็มักจะทำได้ เพราะหัวใจคือความเชื่อมั่นของคนในองค์กร ฉันคิดว่าการสร้างวัฒนธรรมใหม่ น่าจะง่ายกว่าเปลี่ยนวัฒนธรรมเดิม เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในจิตสำนึก ฉันเชื่อมั่นว่าถ้าเราสามารถสร้างการมีวิสัยทัศน์ร่วมให้เกิดขึ้นจริงทุกอย่างก็สำเร็จได้ ถึงแม้ว่าเราจะมีเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุดในโลก แต่คนของเรายังมีวัฒนธรรมการทำงานแบบอนุรักษ์นิยม เทคโนโลยีทันสมัยมากมายจะช่วยหรืออำนวยประโยชน์ในการทำงานได้จริงไหม เพราะไม่ใช่แค่มีความสามารถในการนำเทคโนโลยีใหม่ ๆ มาใช้เท่านั้น แต่ยังต้องรู้จักสร้างแรงจูงใจให้คนในองค์กรมองเห็นเป้าหมายร่วมกันได้ด้วย ความร่วมมือร่วมใจเท่านั้นที่จะช่วยกันผลักดันให้การขับเคลื่อนสำเร็จได้ เหมือนกับวัฒนธรรมองค์กรเมื่อสร้างได้ก็ย่อมสามารถที่จะพัฒนาได้เช่นกัน ฉันเหลียวหาใครอีกคนที่จัดการเรื่องราวตามแปลนของฉันให้สวยงามเสมอ เธอคนดีของฉัน เข้าใจความคิดของฉันไหม? เธออยู่ในมุมมองเดียวกับฉันใช่ไหม ? ฉันเชื่อว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ ที่มนุษย์ทำไม่ได้ อยู่ที่ทำหรือยังไม่ได้ทำเท่านั้น เธอเห็น เธอคิด เหมือนฉันใช่ใหม ไม่มีอะไรในโลกนี้ ที่มนุษย์ทำไม่ได้ อยู่ที่ทำหรือยังไม่ได้ทำเท่านั้นจริงไหม? เพลงประกอบ : คนในนิยาย
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 41 คน [