ไม่บ่อยนัก ..ที่เราจะรู้สึกหดหู่กับโลก

ไม่บ่อยนัก..ที่เราจะรู้สึกเศร้า

รู้สึกกระอักกระอ่วนกับชีวิต

แต่วันนี้..เรารู้สึกอย่างที่ว่านั้น

ไม่คุ้นกับมันซักเท่าไหร่..เลยหาทางออกไม่ค่อยถูก

.



.



ภพจาก //www.glogster.com




เมื่อคืน..หลับไปเพราะความเพลีย

เพลียจากความเครียด

เราไม่ค่อยชอบมันนักหรอก



จำไม่ได้..ว่าเครียดขนาดนี้ครั้งสุดท้าย..เมื่อไหร่?





.

.

.




ภาพจาก //www.drastudio.com


อยากจะเขียนบทกวีซักบท

มันอาจจะไม่ใช่บทกวีหรอกนะ

แต่สำหรับคนที่ไร้จินตนาการอย่างเรา

เราถือว่ามันคือบทกวี

เวลาหดหู่..เราชอบเขียนอะไรที่คนไม่เข้าใจ

นั่นแหละ คือจุดมุ่งหมายของสิ่งที่จะเขียน

.

.





ภาพจาก //www.glogster.com



บทกวีของเป็ด



.

.



“ฉันเดินเงียบเชียบ ไปบนถนนสายหนึ่ง

ก้อนกรวดสีเทาทึม..บ้างก็สีน้ำตาล

ประกอบกันเข้า เป็นถนนสายนี้

.

.

ต้นไม้ไร้ใบ สีซีด ไร้ชีวิต ยืนต้นตายอยู่ริมถนน

เมฆฝนบนฟ้า เริ่มส่งเสียงครืนคราง

ฉันแหงนมองดูพวกมัน มันกำลังคลั่งบ้า

ดูวุ่นวาย..ราวกับการเริงระบำของผีป่า

ฉันละสายตาจากพวกมัน แล้วพร่ำบ่น

ไม่นานนัก ฉันก็เริ่มร่ายบทกวีแห่งความตาย

ตอนหนึ่งของบทกวีนั้นกล่าวว่า

.

.







สิ้นแล้วความถูกผิด

ฉันกล่าวคำลาต่อโลกใบเก่า

เบื้องหน้าฉันคือความมืด

และนั่นคือโลกใหม่ของฉัน

ไร้รูปให้เห็น ไร้เสียงให้สดับ ไร้กลิ่นให้ดอมดม

ฉันปรารถนา จักทอดกายในความมืดนั้น

นิรันดร..

.

.





รอบกายฉันตอนนี้ ..ช่างคล้ายบทกวีนี้เหลือเกิน

.

.

ฝนเม็ดหนึ่งหยดลงที่ไหล่ฉัน

ฉันมองมันอย่างใคร่รู้จุดมุ่งหมาย

“ความเป็นเจ้าช่างเล็กน้อยและสั้นนัก” ฉันกล่าว

ฝนหยดนั้นซึมหายไปในผ้าเนื้อหยาบที่ฉันใช้ห่มกาย

“ฉันเองก็เช่นกัน” ฉันเอ่ยแผ่วเบา

แล้วจึงร่ายบทกวี อันคนผู้ใกล้ตายพึงกล่าว “

.

.

.





ภาพจาก //www.glogster.com



นั่นคือบทกวีของเรา

นั่นคือความเศร้า

แต่พรุ่งนี้ เราจะเลิกเศร้า

เราไม่ควรเศร้านานเกินไป

นึกอยากตีลังกาขึ้นมาจริงๆผับผ่าสิ

เศร้าๆอย่างนี้ ได้ตีลังกา คงจะสะใจดีเป็นบ้า

วันนี้ตู้เย็นก็หน้าบูด

ทีวีก็หน้าตูด

ชักโครกก็เกี่ยงงอน

แต่เราไม่ง้อชักโครกหรอกนะ

ชิ

.

.

.





ภาพจาก //i22.photobucket.com


บางครั้ง เราก็นึกอยากให้ดวงดาวทั้งท้องฟ้า

ตกลงมาพร้อมๆกัน

มันคงจะสวย และเศร้าดีนะ?

.
.
.






ลงนาม

เป็ดสวรรค์

พรุ่งนี้ฉันจะหายเศร้าและขนขึ้นเหมือนเดิม