เป็ดสวรรค์ เป็นเพียงชายไทยหน้าตาแย้ๆคนหนึ่งใช่..พระอินทร์คงทรงพระประสงค์ให้หน้าตาเขาเป็นเช่นนั้นและพระองค์ ก็ยังทรงประสงค์ให้วันนี้ สัญญาณอินเตอร์เน็ตล่มด้วย....... “มันจะดาวน์ไปถึงไหนวะ? “ เป็ดสวรรค์กระซิบกับหัวเข่าตัวเองอย่างเกรี้ยวกราด เนื่องจากสัญญาณอินเตอร์เน็ตใช้การไม่ได้ ตั้งแต่ตอนเที่ยงเขากระหน่ำกดคีย์บอร์ดปุ่มแล้วปุ่มเล่า อย่างไม่ปราณีปราศัย “อาจจะเป็นเพราะยังไม่ใช่ช่วงเลือกตั้งกระมัง? “ บางคนพยายามเล่นมุข ช่างเป็นมุขที่ดุ่ยมากจริงๆนี่ถ้าปุ่มคีย์บอร์ดเป็นสะดือคน มันคงจะทะลุหรือไม่ก็บ่วมตุ่ยไปแล้วเขายังคงระดมจิ้มต่อไป และต่อไปสัญญาณไวไฟแบบอันลิมิตของเขา ยังคงแสดงระดับความแรงของสัญญาณ เพียงเท่าหนวดที่เพิ่งโกนและในขณะที่เขาจิ้มอย่างไม่คิดชีวิตอยูนั้น.....“โอยยยย...พอเถิด..ทนไม่ไหวแล้ว” ..เสียงนั้นดังขึ้นมาจากลำโพงในตัวเครื่อง“คิมุจิ!!” เป็ดสวรรค์อุทานด้วยความตกใจสุดขีด“โอยย..ขอบคุณ “ เสียงนั้นยังคงดังมาจากที่เดิม มือของเป็ดสวรรค์สั่นเทา“กะ..กะ..แกเป็นใคร?..มาอยู่ในลำโพงฉันได้ยังไง?..ตะกุกตะกัก..” เขาถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก“คุณได้ยินผมด้วยเหรอครับ? “ เสียงยานคางเย็นยะเยือกยวบยาบนั้นถามขึ้น“ชะ..ใช่..แล้วแกเป็นใคร? ..ไวรัสตัวใหม่เหรอ? เท่ห์จัง “ เป็ดพยายามมองโลกในแง่ดี“ผมคือตัวคุณ...และผมกำลังเจ็บปวด “ เสียงนั้นตอบ“ว้า..งงจัง “ เป็ดสวรรค์ทำท่าบ้องแบ๊ว เอียงคอ เอากำปั้นทุบหัวตัวเองเบาๆหนึ่งที..“ แล้วทำไมตัวฉันเองถึงมีสองคน..แล้วทำไมต้องเก็บขวด? ราคาดีเหรอ? “ เขาคุยกับตัวเอง“ ผมคือดวงจิตของคุณมิใช่กายหยาบ ผมเจ็บปวด และหมองหม่นขมุกขมอม เพราะโทสะของคุณเอง “ เสียงนั้นกล่าวเรียบๆ“ ใช่..ผมมักจะมีโทสะ..ผมไม่รู้คุณของมันเลย..เหตุใดผมถึงต้องมีมันอยู่ในดวงจิต ? “ เขาถามแนวปรัชญา“ มันคือส่วนที่ไม่สมบูรณ์ ..ในขณะที่กระบวนการสร้างชีวิตเริ่มขึ้น ..ชีวิตเกิดมาจากสิ่งที่ไม่สมบูรณ์..ดวงจิตอย่างผมก็เป็นดวงจิตที้ขี้โรค ..ต้องทุกข์ทรมานด้วยอวิชชา..ซึ่งเป็นตัวสร้างชีวิตนี้ขึ้นมา “ เสียงนั้นกล่าวประโยคยาวๆ“ คุณกำลังจะบอกผมว่า..ชีวิตเกิดมาจากสิ่งปฏิกูลคือกองสรรพกิเลส “ เขาใคร่รู้“เป็นอย่างนั้น...ชีวิตเกิดมาเพื่อแผ้วถ้างกองกิเลสนั้นให้เบาบางและหมดไป “ เสียงนั้นดูสงบเรียบเป็ดสวรรค์นิ่งนาน ก่อนจะกล่าวออกมา “ เรามีชีวิตอยู่..เพื่อแสวงหาความไร้ซึ่งชีวิต..ไร้ซึ่งการเกิดแก่เจ็บตาย..ที่เรียกว่านิพพาน? ““ เป็นเช่นนั้น ตัวข้า..พวกมนุษย์ต่างแสวงหาความหมายของชีวิต..แต่ผู้ที่รู้จักชีวิตโดยถ่องแท้..ย่อมไม่ปรารถนามันอีกต่อไป “ “เราควรจะฆ่าตัวตายงั้นหรือ? “ เป็ดทำตาเหลือก“หามิได้...การทำเช่นนั้น..ทำให้กายเจ็บปวดและจิตเศร้าหมอง..การดำรงอยู่เพื่ออนุเคราะห์เหล่าเวไนย์นั้นประเสริฐกว่า “ เสียงนั้นตอบ...เป็ดสวรรค์รู้สึกเย็นอย่างประหลาด...เสียงนั้นหายไปแล้ว..ลำโพงระบบดอลบี้เซอราวด์..ขับเสียงเพลง “ขอบฟ้า “ของเจี้ยบ วรรธนา อย่างที่มันควรจะเป็นเป็ดสวรรค์ร้องตาม" มอง...ขอบฟ้า ไกลตรงนั้น ฉันมอง...จะมองทุกวันรู้เพียงตอนนี้ว่าเธออยู่ตรงนั้น เรา...ไกลกันเหลือเกินแล้วเธอ...มองฟ้าไกลๆ บ้างไหม เพราะเรา...คงได้พบกันที่สุดขอบฟ้า ปลายสายตาตรงนั้น หัวใจ...เราจะได้พูดคุย* เปิดใจให้ความเงียบเหงาพบกัน ไถ่ถามถึงความผูกพันที่มีเจ็บปวดตรงไหน ว้าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เรา...ใกล้กันและคงรู้สึกอีกครั้งว่าพบกัน และเหมือนฉันได้จับมือเธออยู่ไกลแค่ไหน ว่าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เรา...ใกล้กันขอบฟ้าคงทำให้เราพบกัน อย่าปล่อยให้คนมีเหาอยู่ไกล้กันไม่งั้น ก็มีแต่คัน ทั้งปีอยากเหนื่อยใช่ไหมขี้เหร่ไม่เท่าไร แต่เหานั้นเราไม่ควร คบกันเขายังคงกวนตีนไม่สร่างไอ้แย้เอ๊ย.....ลงนามเป็ดสวรรค์อ่านแล้วงง ธรรมดาอ่านแล้วร้องฮ้า ยิ่งธรรมดาใหญ่ฉันก็อยากเป็นคนธรรมดานะแต่เสียดาย ฉันเป็นเป็ดซะแล้ว
ผู้ติดตามบล็อก : 85 คน [
แอมอร