วันพฤหัสบดีที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2553เมื่อคืน ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียปนละเหี่ยใจอ่อนเพลียเพราะมีช่างเข้ามาซ่อมร้าน สองวันติดๆและช่างมืออาชีพของเรา ก็มาแบบโทนๆ ไม่มีลูกมือเดือดร้อนผู้ชายผมยาวอย่างเรา ต้องคอยเป็นฆ้อนเป็นคานให้ส่วนละเหี่ยใจนี่ มาจากความรู้สึกข้างในของตัวเราเองเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่รอวันระเบิดออกมาบึ้มมมมมมมมมม!!ปิ๋ง!!กลายเป็นตุ๊ดจ้อยแป่ว... สตรีร่างท้วมนางหนึ่ง ใส่กระโปรงผ่าหลังรอยผ่านั้น แหวกขึ้นไปเกือบถึงร่องก้นของนางเรียกว่าห่างเพียงไม่กี่นิ้วเธอช่างเป็นคนมั่นใจในร่องก้นของตัวเองมากๆรึไม่ เธอก็อาจจะเพิ่งตากฝนมา กระโปรงเลยหดลมพัดมาทีไร คงจะเย็นดีพิลึกพูดถึงร่องก้น ก็ชวนให้สงสัย ว่าทำไม ก้นเราถึงต้องเป็นร่อง?เพื่อปกป้องรูXXXของเรารึ?อืม ก็น่าคิด อาจจะกลัวนกกระจอกเข้ามาวางไข่คิดหาวิธีทดสอบประโยชน์ของร่องก้นอยู่สิบนาทีจะลองมัดก้นสองข้างติดกันรึ ก็คิดไม่ออก ว่าเราจะมัดก้นยังไง?ก็เลยลองเดิน โดยการขมิบก้นไม่ปล่อยเป็นเวลาสิบวินาทีเออ..เดินยากจริงๆแฮะ แถมตลกอีกต่างหากเราขอตั้งชื่อท่าเดินนี้ว่า “ ท่าเป็ดไร้ร่อง”ลองทำดูสิร่องก้นของเรา มีประโยชน์อย่างนี้ นี่เอง... ชอบเพลงประกอบหนังบุญชูภาคใหม่วงไหนร้อง ก็ไม่รู้แต่รู้ว่าเพลงป็อบๆแบบนี้ ทำให้คิดถึงมัยเป็นวัยรุ่นสมัยที่น้ำตาคลอ ตอนแรพเตอร์แยกกันตอนที่ใจหาย เมื่อโลโซแยกวงความรู้สึกตอนนั้น จะจำเอาไปทำความเข้าใจกับลูกถ้าเราไม่กลายเป็นตุ๊ดไปซะก่อนอ่ะนะ...ช่วงนี้ ต้องยอมรับ ว่ากำลังผิดหวังและท้อแท้กับชีวิตเราควรยอมรับ ว่าเรากำลังป่วยใจเพื่อหาทางแก้ไขคนไข้ ที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยก็จะไม่รู้ ว่าต้องรักษายังไงขอนั่งดูใจตัวเองซักพัก มันเป็นอะไรของมัน?...เรากำลังติดไอติมเอเชี่ยนดีไลต์ของวอลล์ติดมาหลายอาทิตย์แล้วเราเป็นคนติดอะไรเป็นพักๆ เคยกินข้าวกับแกงอ่อมเนื้ออยู่เกือบปี จนแม่ค้าลาออกไปเลยเคยกินขนมผิงอยู่หลายเดือน บ่ะบิ่นก็กินอยู่นานกินฟันโอ จนไอ้หมาตัวดำหน้าปากซอยลองกินด้วยแล้วมันก็ติดใจต่อมา กินโอวัลตินที่ทำเป็นคุกกี้ แต่ดำยังชอบโอริโอ้เลยต้องซื้อสองอย่างเราชอบคำพูดของหม่ำ ในหนังเรื่องเฉิ่มนางเองถามพระเอกว่า “ ทำไมชอบกินอะไรซ้ำๆ “พระเอกตอบว่า “ ก็กลัวกินอย่างอื่นแล้วมันไม่อร่อย “นางเอกก็ว่า “ จริงๆด้วย ถ้าคนเราเจอสิ่งที่ถูกใจแล้ว จะมองหาสิ่งอื่นอีกทำไม? “เราเป็นแบบเฉิ่ม ตั้งนานมาแล้วหรือว่าเราเฉิ่ม?...ลงชื่อเป็ดเฉิ่มเมื่อดวงดาวพราวแสง ฉันยิ้มแฉ่งแข่งกับแสงดาว
อิอิ