วันพุธที่ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2553วันที่แสนจะธรรมดาเป็นวันพุธที่ธรรมดามากๆ จริงๆเชียวฝนตกเหมือนเทวดาแข่งกันเบ่งฉี่ทั้งสวรรค์ เมื่อตอนบ่ายแก่ๆจากนั้น ฟ้าก็ร้องครืนคราง เหมือนคนบนฟ้าพากันท้องเฟ้อเรอเหม็นเปรี้ยวนักศึกษาสาวๆ พากันวิ่งตากฝน เต้านมของพวกเธอ เด้งขึ้นเด้งลงเหมือนพยายามจะหลบจากสายตาใครบางคน ไม่ให้จ้องมันตรงๆแต่ยิ่งเด้ง มันก็ยิ่งเป็นจุดสนใจจะมีซักกี่ส่วนในร่างกายคน ที่เด้งได้ขนาดนี้เท่ห์มากๆดึ๋งๆ...เมื่อคืน กลับจากร้าน เกือบตีสามเจอแท็กซี่ที่ชอบฟังรายการผีของเดอะป๋องเราถามว่าแกไม่กลัวรึขับรถดึกๆฟังเรื่องผีอย่างนี้?แกบอก ตั้งแต่ฟังมา ยังไม่เคยเจอผีเลยถ้าเจอเมื่อไหร่ แล้วแกจะเลิกฟังอืมมม...ก่อนลงแกยังทัก “ เอ้ นั่นจูงใครลงไปด้วยล่ะนั่น?”เราเลยเล่นมุก “ พี่มองเห็นผมด้วยหรือครับ? “เสียดาย แกไม่กลัวผี..ก่อนถึงห้องหับ เราก็มีโอกาสได้เจอกับด่านตรวจเจอตำรวจ ตั้งด่านกันวิบวับตำรวจนายหนึ่ง ยศจ่าโบกให้เราจอดรถ คำถามที่จ่าคนนี้ถามคือจ่า :“ ผู้ชายรึผู้หญิงเนี่ย? “เรา :“ ผู้ชายครับ เพิ่งกลับมาจากทำงาน “จ่า :“ ไม่ได้ถามว่าไปไหนมา ถามว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย? “จ่ากวนนี่หว่า เดี๋ยวปั๊ดโชว์เดี๋ยวไมโครโฟนให้ดูซะนี่ไมค์โครโฟน ขนฟู...เมื่อเช้าอ่านข่าวมีไอ้หนุ่มที่ออสเตรเลียคนหนึ่ง แกเมาพอเมาได้ที่ ก็ติ๊ต่างว่าตัวเองเป็นสตีฟ เออร์วิน กลับชาติมาเกิดก็เลยลงไปในบ่อจรเข้ แล้วขึ้นขี่หลังมันจรเข้ขัดขืน แกก็ตบหลังจรเข้ไปหนึ่งทีดังป้าบจรเข้นั้นยาวห้าเมตร คงรำคาญ เลยกัดหมั่บเบาๆเข้าที่หัวเข่าแกแกเลยได้สติ รู้ตัวว่าตนไม่ใช่สตีฟแหงๆคลานกระเสือกกระสนขึ้นมาขอความช่วยเหลือที่ร้านเหล้าแถวๆนั้นกะว่าถ้าตาย ก็ขอตายในร้านเหล้า ว่างั้นเถอะ... ตอนหัวค่ำ ดูข่าวมาร์ค ท้าวคำลือแถลงข่าว ขอถอนตัวออกจากบ้านเอเอฟเรารู้สึกอดสู กับแผนการตลาดของรายการนี้จังนับวัน ยิ่งเฟก เละเป็นเค้กโดนช้างเหยียบสะท้อนอะไรหลายๆอย่างของสังคมเรา ได้ดีนักเชียว...เคยคิดถึงใคร แล้วใครคนนั้น โทรมาหาทันทีทันใดเหมือนมีอะไรสื่อถึงกันบ้างไหม?เราว่า พลังจิตมันมีจริง อานุภาพของความคิดถึงแบบเป็ดๆ ช่างรุนแรงทะลุม่านหมอกเมฆมวล ไปถึงเมืองชลเชียวนะเออเสารับความคิดถึง อยู่ชลบุรี ตาหยีๆ และน่ารักดี...ลงนามเป็นสำคัญเป็ดสวรรค์ชายผู้หัวเราะร่า ยามเมื่อหมาเห่าจนไข่มันสะเทือนสั่น
ตอนพี่จ่าถามแล้วคุณเป็ดโชว์ของกลางกลัวว่าจะโดน
ข้อหาทะลึ่งยามวิกาลซิครับ ฮา