หัวค่ำของวันอังคารฝนตกฝนตกไม่ทั่วฟ้า ฝนตกที่สยามแต่ไม่ตก ที่ประชาสงเคราะห์ฝนตกพอเบาะๆ เมื่อเข้าเขตดินแดงเรานั่งอยู่บนรถประจำทางมองผ่านหน้าต่างเห็นเพียงภาพลางๆ ของโลก สีจางๆหยดน้ำหยดน้อย เกาะจ้อยๆอยู่ที่หน้าต่างพลันเราก็คิด ทำไมหนอ จึงเรียกว่าหน้าต่าง?อาจจะมีคนชื่อต่าง ซึ่งมีรูปหน้าสี่เหลี่ยมคนมองช่องสี่เหลี่ยมบนฝาบ้าน จึงคิดถึงหน้าของต่างจากนั้น จึงพากันเรียก นั่นไง “ หน้าต่าง “....ไอ้หนูมอห้าคนหนึ่งเรียนไม่ทันคนอื่น จึงเผาโรงเรียนเสียเพื่อให้โรงเรียนหยุดข่าวเขาลงทำนองนั้นแต่ความจริงคือเด็กมันเครียด อยากกลับไปเรียนโรงเรียนเก่าโรงเรียนนี้มันเครียด เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ไม่อบอุ่นบางคนถึงกลับกล่าวว่า นี่แหละ สะท้อนวิกฤตการศึกษาไทยได้อย่างดี...วันนี้ มีคนส่งข้อความเป็นเนื้อเพลงมาให้เป็นเพลงของเนอร์สเซอรี่ ชาวด์ “ ฉันไม่แข็งแกร่ง อย่างที่ใครเขาคิดหรอกฉันมันจนตรอก และไม่รู้ชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี “ความจริงอยากจะบอกว่า เธอเป็นคนที่เก่งแต่ทุกคน ก็มีมุมที่อ่อนแอล่ะนะฉันอยากให้เธอมาล้มแหมะลงตรงอ้อมกอดของฉันฉันจะไม่ขยับ แม้ว่าฉันจะโดนอะไรกัดจนคันเพราะว่าเธอคงกำลังฝัน และฝันนั้นคงเป็นฝันดีโอ้เย...ไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ อ่อนแอบ้างก็ได้ฉันจะดูแลเธอเอง โว้ยยยย....เขินจัง..ฮ่าๆๆมุมดราม่า ของยาหยีน่ะครับ...ฟังคุณอานันท์ เล่าเรื่องเมืองไทยผ่านสายตาของแกฟังแล้วก็รู้สึกดีนี่คือการพัฒนาของภาคประชาชนต่อไป ประเทศนี้ จะนำโดยประชาชนเป็นของประชาชน อย่างแท้จริง...ช่วงนี้ชีวิตเรามีเรื่องเศร้าเราก็เศร้าได้ แต่บางครั้ง ก็เศร้าไม่เป็นเมื่อครู่ น้องที่ทำงานเพิ่งโทรมาบอกว่าแม่ของน้อง ได้สิ้นลมแล้วเฮ่อ.... ชีวิตเป็นของไม่แน่นอนเด้อ...ในห้องของเรา มีโปสเตอร์ของนักแสดงเกาหลีเธอชื่อ จวน จี ฮุนชอบผลงานของเธอ เรื่องมายแซสซี่เกิร์ลเป็นหนังโรแมนติคคอมเมดี้ ที่เราอยากให้ออสการ์เนื้อเรื่องดีมากๆบทดี ภาพสวย เพลงประกอบอย่างเพราะเราถึงขนาดไปซื้อแผนคาราโอเกะมาหัดร้องเราคลั่งเกาหลีก่อนใครเพื่อนตอนนี้ เลิกแล้ว หลังจากที่เด็กๆสมัยนี้ เพิ่งจะมาคลั่งตามความจริงเกาหลีใต้ มีวัฒนธรรมหลายๆอย่าง คล้ายๆไทยเพียงแต่บ้านเขาเจริญทางวัตถุมากกว่าการแข่งขันแย่งชิงสูงกว่าและมีความเร็วเน็ตขั้นพื้นฐานที่เร็วที่สุดในโลกเสียอย่างเดียว หนุ่มสาวของเขา นิยมทำศัลยกรรมไปหน่อยแต่ทำแล้ว ก็น่ารัก และหล่อนะว้ายๆๆ...คิม แด เป็ด...ลงนามเป็ดสวรรค์ผู้นั่งรอดูแก๊งสามช่า โดยนึกว่า วันนี้ เป็นวันอังคาร
เหนื่อยอ่ะพี่ แวะมาบ่นปน ๆ คิดถึง
อ่านบล็อกพี่แล้วอมยิ้มได้หน่อย
ฝากความคิดถึง...ถึงยาหยีของพี่ด้วยนะ
วันนั้น sms มาเกือบสิบโมง
กว่าปายจะได้อ่าน เกือบ 4 โมงเย็นแล้ว
ยาหยีบ่นปายยับเยินแล้วมั้ง