วันศุกร์ที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553ช่างเป็นวันที่ไม่สมกับชื่อวันเลยจริงๆจะว่าไป เราว่า ชื่อวันศุกร์ น่าจะเป็นภาษาสันสกฤตนะสุ เป็น พรีฟิกซ์ แปลว่าดี งาม หรือง่าย แล้วแต่เนื้อความส่วน กร นั้น เป็นธาตุ หรือรากศัพย์ แปลว่าการกระทำฉะนั้น วันศุกร์ จึงน่าจะแปลว่า วันแห่งการทำสิ่งที่ดีๆ..แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับวันนี้ เจอเรื่องให้ชวนแต๋วแตกได้ทั้งวันเจอคนกวนบาทา ชวนให้ใช้เท้าไปในทางมิควร สองสามคนเมื่อเช้าก็ลืมรูดซิบเป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งสัปดาห์เมื่อครู่ นั่งกินเลย์อยู่ดีๆ ก็ขบลิ้นตัวเอง ดังกึก เจ็บยังไม่หายตอนเที่ยงก็ทะเลาะกับยัยหมวยคนหนึ่ง ทำให้หล่อนคิ้วชนกันอยู่ทั้งวันตอนเย็นๆ ค่อยดีขึ้นหน่อย ได้ทะเลาะกับเจ้านายรู้สึกโล่งๆยังไงไม่รู้?เหมือนชะตาจะขาด แต่เหลือบมองเงาหัวตัวเอง ก็ยังอยู่ดีนี่นะอืมๆๆ...วันนี้ตั้งใจจะอัพเป็ดญี่ปุ่นตอนจบ แต่อะไรหลายๆอย่าง ไม่อำนวยเอาซะเลยทั้งเวลาและอารมณ์ รวมทั้งหัวนมตัวเองด้วยวันนี้ นั่งคิดแล้ว ว่าจะใช้หัวนมสองหัวนี้ทำอะไรดีนอกจากเป็นตัวบอกว่า ณ ตำแหน่งนี้ที่อกด้านซ้ายมีหัวใจปอนๆของผู้ชายผมยาวแอบอยู่อย่างเอียงอายเราควรใช้หัวนม เป็นจุดเอาไว้จ้อง เวลาสำนึกผิดสุดๆเวลามองหัวนมตัวเอง เราจะก้มหน้าได้แบบต่ำสุดๆเลยแต่ผู้หญิงใช้ไม่ได้หรอกนะ เพราะพวกเธอบึ้มกว่าเรา“ ที่รัก เธอเห็นหัวนมฉันไหม? “ หนุ่มผมยาวถามขึ้น“เห็นค่ะ..อี๋..ดำเชียว “ เธอเอียงอายระคนขยะแขยง“ ใกล้ๆกันนั้น มีหัวใจของฉันอยู่ล่ะ “ เขาเอ่ยเสียงนุ่ม“ บ้า..เผียะ “ เธออาย เลยตบบ้องหูเขาหนึ่งที น่ารักเป็นบ้าเลย...วันนี้ลองถามตัวเองว่าตอนนี้ “ เรากำลังรอคอยอะไรอยู่บ้าง? ”ก็พบว่า ตัวเองกำลังรอคอยอะไรหลายๆอย่างเลยทีเดียวแล้วก็ถามตัวเองต่ออีกว่า “แล้วเราเคยรอคอยอะไรมาบ้าง?”ก็พบว่า มีที่เคยรอคอย แต่ตอนนี้มาถึงแล้ว ก็มีไม่น้อยเช่นกันการมาถึงของที่ที่เราเคยรอคอยนี่หรือเปล่า ที่ทำให้เรายังคงรอคอย สิ่งที่ยังไม่มาถึง?เพราะเราคิด ว่าซักวัน มันจะมาถึงเป็นไปได้ว่า สิ่งที่ทำให้การรอคอยยังมีอยู่ในโลก คือการที่เราเราไม่รู้ ว่าการรอคอยบางอย่างนั้นมันจะยาวนานแค่ไหน?และต้องใช้ความหวังในการหล่อเลี้ยงมัน มากแค่ไหน ในเวลาหนึ่งนาที?บางครั้งเราก็ต้องรอคอยบางครั้งเราก็ขึ้นหอคอยบางทีเราก็โดนจี้คอหอยบางครั้ง เราก็โดนจิ้มบักจิ๊หลอยโว้..เกือบดีแล้วเชียว...วูบหนึ่งในความคิดเราคิดว่าพอถึงวันที่เราต้องตาย เราจะรู้สึกเศร้าที่ต้องจากโลกนี้ไป มากแค่ไหนกันนะ?เราจะพยายามตายอย่างเบิกบานตั้งใจจะทำบุญ โดยการเผยแพร่พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า อันเป็นสัมมาทิฎฐิในรูปแบบของตัวเองเริ่มสั่งสมบุญไว้ตั้งแต่ตอนนี้ เผื่อตายในวันพรุ่ง จะได้ไม่เศร้าโศก...วันนี้เราคิดถึงใครคนหนึ่งและเราก็รู้ ว่าใครคนหนึ่งนั้น คิดถึงใครอีกคนหนึ่งชีวิตนี้ บางทีก็เริงร่า บางที่ก็น่าเศร้าหน้าดำเหมือนโดนเขม่าหน้าบูดเหมือนโดนแย่งกินข้าวเม่าเหมือนแหงนมองฟ้า แล้วร้องไห้เมื่อพบว่า มีดาวดวงหนึ่งบนนั้น หายไป...----------------------------ฉันไม่ใช่พระเอก แต่ก็ไม่ชอบให้ใคร มาสับมะเหงกลงนามพระเป็ดสวรรค์หรรษาวาจาสุนัขวันศุกร์ที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553
....
ผู้ติดตามบล็อก : 85 คน [
ยูกะอ่านเข้าใจผิดป่าวว่า" หัวใจเธอ" อยู่ใกล้ของฉัน
อ่านได้ทุกอารมณ์เลย เป็นความคิดที่ออกมาอย่างจริงใจของคนวัยรุ่น..เข้าใจ.เข้าใจ
ถ่ายทอดความรู้สึกออกมา..มองเห็นภาพได้จ้า..เป็ดจัง