วัน อังคาร ที่ 20 กรกฎาคม 2553

ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๘ หนที่สอง



สามทุ่ม ห้าสิบแปดนาที

นั่งดูพินิจนคร

เป็นเรื่องเกี่ยวกับเมืองสุพรรณบุรี


เราชอบประวัติความเป็นมาของสุพรรณจัง

สุพรรณ มีต้นตาลเยอะ มีทุ่งกว้างๆ

ดูแล้ว คิดถึงเพลง “ เสียงขลุ่ยเรียกนาง “



จำได้ว่าเคยไปสุพรรณอยู่ครั้งเดียว ประมาณปี43

ไปดูคุ้มขุนแผน กับต้นมะขามร้อยปี



วันนี้ ได้ฟังเสียงปลาม้าร้อง

ร้องเหมือนกบเลย



การไปเที่ยวที่ไหนซักที่ แล้วได้รู้ความเป็นมาของท้องถิ่นนั้นๆ

จะทำให้การท่องเที่ยว มีอรรถรสขึ้น

ทำให้การท่องเที่ยว กลมกล่อมขึ้น

อดีต เป็นอะไรที่มองกลับไปแล้วต้องใช้จินตนาการ

มันจึงมักจะสวยงามกว่าความเป็นจริงเสมอ



.

.

.





พูดถึงเรื่องอดีต

หลายครั้ง เราก็นึกอยากจะย้อนอดีต

กลับไปแก้ไขความผิดพลาดในตอนนั้น

คงเหมือนกับใครหลายๆคน

คงเคยมีอารมณ์เปลี่ยวๆ อยากกลับไปแก้ไขอดีตกันบ้าง

ไม่มาก ก็น้อย



แต่มาคิดดูอีกที การที่เราทำอย่างนั้น

มันเหมือนการไม่เคารพการตัดสินใจในตอนนั้น ของตัวเองหรือเปล่า?

แล้วปัจจุบัน จะมีค่าอะไร ถ้าเรากลับไปแก้ไขอดีตได้ง่ายๆ

อนาคต ก็คงด้วย



แต่ถ้ามีการสะสมแต้ม ด้วยการสร้างบุญเท่านั้นเท่านี้

แล้วสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ หนึ่งครั้ง

ยิ่งสั่งสมบุญมาก ยิ่งย้อนได้ไกล หรือยิ่งแก้ไขเรื่องสำคัญๆได้

อันนี้ น่าสนนะ



.

.

.





แวะเข้าร้านเซเว่น

เห็นหนังสือเกี่ยวกับอิทธิปาฏิหาริย์การแก้กรรมสแกนกรรม

เต็มไปหมด



ศาสนิกชนของเรา เริ่มเข้าใจจุดหมายของศาสนาเพี้ยนไปใหญ่แล้ว

ผู้ที่เกี่ยวข้อง ก็ไม่เห็นจะออกมาทำอะไร

มาตรฐานของหนังสือ ไม่เคยมีการกำหนดกฎเกณฑ์

ยิ่งหนังสือที่เกี่ยวกับความเชื่อ ยิ่งควรต้องมีการตรวจสอบ

ก็ไม่มี

ต่อไป ประเทศชาติ จะเต็มไปด้วยคนที่มีมิจฉาทิฏฐิ



โทษของมิจฉาทิฏฐิ มากมายแค่ไหน?


การฆ่าบิดามารดา ฆ่าพระอรหันต์ ซึ่งถือว่าเป็นอนันตริยกรรม

เวียนว่ายตายเกิดไม่กี่ภพชาติ ยังมีวันหมดผล

แต่คนมีมิจฉาทิฏฐิ เป็นเหมือนคนที่มีเข็มทิศที่เบี้ยว

เห็นผิดในพระธรรมคำสอน ลงห้วยลงหนองไป



ผลของมันนั้น ยิ่งกว่าการทำอนันตริยกรรมเป็นหนักหนา

เพราะฉะนั้น ใครจะอ่านหนังสือพวกนี้ ก็ให้คิดให้จงหนัก

ระวังจะเป็นมิจฉาทิฏฐิ



โบราณจารย์ท่านว่า คนที่เป็นมิจฉาทิฎฐิ เกินสามหรือสี่ชาติ

เรียกว่า เป็นมิจฉาทิฏฐิอย่างดิ่ง

ซึ่งคนเหล่านี้ แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ก็ไม่ทรงสอน (เพราะเปลืองเวลาเปล่า) นะครับ



.

.

.





รู้สึกวันนี้ จะเขียนบล็อกผิดคอนเซปต์ไปหน่อย

เอาเป็นว่า เป็นการคุยกันจริงๆจังซักบล็อกแล้วกันเนอะ

ความจริง เราเป็นคนซีเรียสพอสมควรนะ



พอเราเข้าใจอะไรได้ระดับหนึ่งแล้ว เราก็จะสามารถเล่นกับมันได้

อย่างพอเราเข้าใจโลกในระดับหนึ่งแล้ว เราก็จะเล่นหัวกับโลกได้



เหมือนหมา

ตอนเรารู้จักกับหมาใหม่ๆ มันอาจจะหางตก เพราะกลัวเรากัดมัน

มันเลยเอาหางปิดไข่ของมันไว้ก่อนกลัวเราจะบีบ

ตัวเมียก็ปิดโม๊ะไว้

แต่พอเราคุ้นกับมัน มันก็จะกระดิกหางโชว์เลย

ว่าไข่ฉันอยู่ตรงนี้นะ มาดูสิ ยานเชียว

แล้วเราก็จะเล่นหัวกับมันได้ เป็นต้น



.

.

.





ลงนาม

เป็ดสวรรค์

ฉันรักเธอเท่าบางปลาม้า