Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 18 หน้า 4 พจน์โทรหาแม่เพื่อบอกข่าวที่ตนเกิดอุบัติเหตุ “เดี๋ยวแม่มาครับ คงจะ ชั่วโมงกว่า รถคงติด” “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนะคะ ถ้าคุณพจน์ง่วงจะนอนก็ได้” พจน์มองหน้าซนๆ แล้วรู้สึกผิด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมตอนนี้ใจเขารวดร้าวเป็นที่สุด ข้าวหอมช่างเป็นคนที่บริสุทธิ์และใสซื่อจนเขาเองไม่อาจจะจับต้องได้ ทั้งๆที่เขาต้องการจะแยกเธอกับต้นข้าวแท้ๆ แต่เธอกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเขา ถ้าเรียกตรงๆ ก็คือศัตรู จิตใจเธอช่างใสซื่ออะไรขนาดนี้ มิแปลกใจเลยว่าทำไมต้นข้าวถึงดูมีความสุขมากมายเวลาอยู่กับข้าวหอม “คุณข้าวจะกลับก่อนก็ได้นะครับ” เขาบอกหญิงสาว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะปล่อยคุณอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะคะ ให้แม่คุณมาก่อนแล้วข้าวค่อยกลับ” “ต้นเขาจะเป็นห่วงคุณเอานะครับ” “เดี๋ยวเจ้มารับค่ะ คงมาถึงพร้อมคุณแม่คุณล่ะค่ะ” “ครับ” พจน์เลื่อนตัวลงนอน โดยข้าวหอมเข้ามาประคองช่วยแล้วห่มผ้าให้ รอยยิ้มซนๆ ปราศจากสิ่งปรุงแต่ง “คุณนอนเถอะนะคะ” เธอพูดแล้วนั่งลงข้างๆ เขา พจน์คิดไปต่างๆ นานา ร้อยแปด กับความคิดแผนร้ายแยกเธอกับต้นข้าว เขาเสียใจจนหลับไป เขาฝันเห็นข้าวหอมนั่งคุยกับเขาข้างเตียงรอยยิ้มน่ารักละมุนของข้าวหอมทำเอาเขาเคลิ้มไป พอตื่นขึ้นมาตอนดึกเห็นเป็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างแทน “แม่” “เป็นไงบ้างลูก เจ็บมากไหม” เสียงอ่อนโยนปลอบขวัญลูกชาย พจน์ยิ้ม “ไม่เป็นไรแล้วครับ” เขาตอบแค่นั้นดึงมือแม่มาจับไว้ ต้นข้าวไปรับข้าวหอมกลับมาถึงคอนโด “ทำไมถึงไปเจอคุณพจน์” เขาตั้งคำถาม “เขาไปรับที่ร้าน เขาบอกว่านัดเจอเจ้ไปกินอาหารญี่ปุ่น” “แล้วทำไมถึงไปที่ห้างนั้น” เขายังซักต่อ “เขาแวะซื้อของ” “มีอะไรหรือเปล่า?” ต้นถามอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่กลับมาข้าวหอมก็ดูเงียบๆ ผิดปกติ “ไม่มีค่ะ” เธอล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมตัว ต้นข้าวลงนอนตาม อยากจะซักต่อแต่ข้าวหอมก็แกล้งหลับไปแล้ว ต้นข้าวเก็บความสงสัยไว้ในใจ รุ่งเช้า “เจ้ วันนี้ของลาได้ไหม พอดีนัดเพื่อนไว้” ข้าวหอมบอกต้นข้าว “เพื่อน นัดไว้ที่ไหน” “นัดกินข้าวเฉยๆ นี่แหล่ะ ที่เซลปิ่น” เขาได้แต่คิดอยู่ในใจว่าทำไมนัดเจอกันไกลขนาดนั้น “เดี๋ยวพี่ไปด้วยสิ” “เพื่อนไม่ได้เจอกันนาน เราคุยกันตามประสาสาวๆค่ะ” เธอบอกเขา แต่ท่าทีสีหน้าความกังวลมันอะไรกัน ต้นข้าวอยากจะซักให้ละเอียด แต่เหมือนอีกฝ่ายปกปิดอะไรเขาอยู่ “ก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “ไม่เป็นไรหรอกเจ้ มันมีรถตู้ อีกอย่างรถมันติด” “อืม” ข้าวหอมส่งต้นข้าวไปทำงานแล้ว เธอปิดประตูห้องถอนหายใจ เดินเขาไปในห้องนอน มองไปรอบด้าน เปิดตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อผ้า 3-4 ชุด พับใส่เป้ มองไปรอบด้านอย่างใจหาย ยิ่งพอปิดประตูห้อง ทำเอาน้ำตาซึม ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไปอย่างไม่หันหลังกลับ ต้นข้าวไปทำงาน เขาโทรหาข้าวหอมตลอดวัน แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับ จนสุดท้ายก็โทรไม่ติด ไลน์หาก็ไม่ยอมอ่านและไม่ตอบ ทำเอาเขาหงุดหงิดและสงสัย “วันนี้ยัยบ๊องค์เป็นอะไร” เขาคิดถึงหน้าที่เป็นกังวลเมื่อเช้าแล้วทบทวน ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่มันน่าเสียดายที่เขาไม่เคยรู้จักเพื่อนข้าวหอมเลยสักคน จะโทรหาใครก็ไม่ได้ เมื่อเลิกงานกลับมาบ้าน พบโอห์มนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว “พี่ข้าวล่ะโอห์ม” ประโยคแรกที่เขาเอ่ยถามน้องชาย “อ้าวไม่ได้ไปทำงานกับพี่เหรอ” เขาตรงไปที่ห้องนอน ไม่พบเงาคนตัวเล็ก ห้องเรียบร้อยเช่นทุกวัน “หรือว่ายังไม่กลับมา” เขาพูดคนเดียว แต่พอเข้าไปในห้องน้ำไม่พบโฟมล้างหน้าก็แปลกใจ เขาออกมาเปิดตู้เสื้อผ้า เห็นมีชุดหายไป กระเป๋าเป้ก็หายไป 1 ใบ กระปุกอโรเวล่าก็หายไป ต้นข้าวเริ่มใจหาย เขากดโทรศัพย์โทรหาอีก 2-3 รอบ ฟ้องว่าให้ฝากข้อความ “ข้าว ไปไหน เธออยู่ที่ไหน” ตอนนี้ใจเขาเริ่มร้อนระอุ เขาจะทำยังไง ข้าวหนีเขาไปจริงๆ อย่างนั้นหรือ หนีเขาไปทำไม มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น สิ่งที่เขาคิดได้คือเมื่อวานข้าวพบกับ....พจน์ “พจน์” เมื่อคิดได้แค่นั้น เขากดโทรศัพย์ไปหาพจน์ “ฮัลโล...ต้นข้าว” “คุณอยู่ที่ไหน” “ตอนนี้กลับบ้านแล้ว” “ข้าวหอมอยู่กับคุณไหม” เสียงดุเข้มเอ่ยถาม พจน์นิ่งอึ้ง แปลกใจกับน้ำเสียงที่ร้อนรนอีกฝ่าย เขาเองก็คิดถึงข้าวมาทั้งวัน นอนลงก็มีแต่หน้าของข้าวหอมลอยในห้วงความคิด ข้าวหอมก็น่าจะอยู่กับต้นข้าว แล้วทำไมถึงได้ถามเขาแบบนี้ “ไม่ เขาจะมาอยู่กับผมได้ยังไง มีอะไรหรือเปล่า?” “เมื่อวานคุณพาเขาไปไหนมา” ต้นถามอย่างไม่อ้อมค้อม “เมื่อวาน...” พจน์นิ่งอึ้ง ใช่สิ เมื่อวานเขาเพิ่งคุยเจรจากับข้าวหอมเพื่อให้เลิกกับต้นข้าว...อย่าบอกนะ “คือ..เมื่อวาน...” “ใช่เมื่อวาน เขาไปกับคุณก่อนเกิดอุบัติเหตุ คุณคุยอะไรกับเขา” จากคนใจเย็น เขาตั้งคำถามอย่างร้อนใจ “ผม...คือว่า..” พจน์พูดไม่ออก “คุณคุยอะไรกับเขา?” ต้นแทบจะระเบิดเสียงออกมา “มันเกิดอะไรขึ้นเหรอต้น ทะเลาะกับข้าวเหรอ” พจน์ถามใจดีสู้เสือ “คุณไปพูดอะไรกับเขา บอกมานะ” ต้นเริ่มเสียงสั่น “ผมขอให้เขาเลิกกับคุณ” พจน์ไม่อาจจะรู้ได้ว่าสีหน้าต้นข้าวตอนนี้มันเดือนดาลขนาดไหน “คุณบ้าหรือไงไปคุยกับเขาแบบนั้น คุณคิดว่าผมจะกลับไปหาคุณอย่างนั้นเหรอ คุณมันคนเห็นแก่ตัว ชีวิตนี้ของผมไม่เคยคิดถึงคุณเลย ผมไม่เคยต้องการคุณเลย คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำลายครอบครัวของผม” ต้นหายใจเดือดพ่นใส่พจน์ พจน์ช็อคกับคำพูดที่ไร้หัวใจกับเขาของอีกฝ่าย “คือ ต้น..ผม ขอโทษ.. ผม..” “คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น คุณมันเลว ไม่งั้นคุณไม่หัวแตกหรอก ออกไปจากชีวิตผม ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้เห็นอีกนะ ไอ้บ้า” ต้นกดวางอย่างหัวเสีย นั่งลงบนที่นอนอย่างโมโห สับสนคิดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลอาบราวเขื่อนพัง “ข้าว ไปไหน เธอไปไหนกัน” เขาถามตัวเอง
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
โอ้โห นางเอกนี่เป็นแม่พระชัดๆ