Bloggang.com : อ๊อดอ๊อดยอดมานุส : ฟังเพื่อนมองปัญหา....(แอบได้คิด)

ฟังเพื่อนมองปัญหา....(แอบได้คิด)

สวัสดีครับเพื่อนๆ

ผมเชื่อว่าในช่วงชีวิตของปุถุชน คนธรรมดา อย่างเราๆท่านๆเนี่ย คงต้องมีช่วงหนึ่งที่พบเจอกับปัญหาและอุปสรรค มากบ้างน้อยบ้างสุดแต่ใครจะพบเจอ (จะว่าไปก็ขึ้นอยู่กับกรรมใครกรรมมันหลล่ะครับ เพื่อนๆว่าจริงหรือเปล่าหล่ะ) ..บางครั้งการจัดการกับปัญหา ก็ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญหนักหนาเอาการทีเดียว...แต่ยังไงก็ตามชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ และต้องจัดการกับปัญหา และก้าวข้ามผ่านมันไปให้ได้..

ในขณะที่เป็นนักเรียนอยู่นี่..ผมเองก็เคยคิดปัญหาที่เราพบอยู่ กำลังแก้ปัญหาอยู่มันก็หนักหนาเอาการแล้ว...จะมีใครจะเข้าใจหัวอกไหมเนี่ยว่า เรียนเอกมันก็บ่ใช่เรื่องง่าย...ยิ่งการมาเรียนต่างถิ่นต่างแดน นอกจากการเรียนที่ว่าหนักและยากแล้ว มัน้องพบเจอกับแรงเสียดทานสาระพัดอย่าง....นี่ถ้าอยู่บ้านเรา เครียดขึ้นมาก็สามารหาทางออกได้ง่าย มีที่ที่อยากไป ที่ที่รู้ว่าไปแล้วจะดีขึ้น มีสิ่งแวดล้อมที่มันคุ้นเคย มีอาหารที่อยากชินปาก

(อันนี้สำมะคัญ) มีเพื่อนให้คอยพูดจาปรับทุกข์ อย่างน้อยก็มีบ้านและคนในครอบครัวที่คอยให้กำลังใจ ถึงแม้ว่าไม่อยากเล่าเรื่องราวปัญหาคาใจ และเดินเข้าไปกอดแม่ให้อุ่นใจ มันก็ทำให้คลายทุกข์กังวลได้มากเลยหล่ะ....ที่ว่ามันก็แค่บ่นหน่ะครับ...คิดไปคิดมา อยากกลับบ้านแล้วสิ..

เมื่อสองวันก่อน มีเพื่อนมาจากต่างเมือง เป็นเพื่อนคนไทยที่ได้รับทุนเหมือนกัน มาเรียนที่นี่ (ทางตอนเหนือ) เพื่อนผมคนนี้ ก็รับรู้มาบ้างพอควรว่าเค้ากำลังมีปัญหา และประสบกับปัญหาเกี่ยวกับการเรียนของเค้ามาสักระยะหนึ่ง แต่ปัญหานี้ก้บั่นทอนกำลังใจของเพื่อนเยอะเหมือนกัน.. หลายต่อหลายครั้งที่เธอเอาเรื่องปัญหาของเธอไปปรึกษาบรรดากัลยาณมิตรรอบข้าง (รวมทั้งตัวผม) ต่างก็พยายามจะเข้าใจ และบอกให้อดทนกับปัญหา ไม่อยากให้เธอตัดสินใจในแบบที่จะวิ่งหนีปัญหาด้วยการเปลี่ยนที่เรียน...เราต่างก็บอกให้เธออดทนและพยายามมากขึ้น....และเธอก็พยายามตั้งใจ และที่สำคัญ...เธอโคตรจะอดทน....

คืนก่อน..เมื่อเมรัยเข้าปาก...จากที่พูดจากันเรื่องสนุกสนานบ้าบอ สวลเสเฮฮา....หลายเรื่องในใจก็เหมือนขุดออกมา...เธอพูดหลายอย่าง.....ผมเงียบและฟัง....ไม่ได้คิดว่าเพื่อนเราเมาแล้วพล่ามตามประสาคนเมา...

แต่สิ่งที่เธอพูดออกมา มันทำให้ผมหยุดนิ่งๆ รับฟังเธออย่างเงียบๆและพยายามเข้าใจ....จนผมเองรู้สึกว่า จริงแล้วสิ่งที่เธอพยายามจะบอกเรา สิ่งที่เธอพยายามจะตัดสินใจมาหลายเดือนก่อนหน้านี้ อาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง...เธอบอกว่า พวกเรา(เหล่านักเรียนที่ได้ทุนมาเรียน) ไม่ได้มาตัวเปล่า ไม่ได้แปลว่ามาพร้อมกับเงินทองจากภาษีของคนในประเทศเท่านั้น...แต่ยังมาพร้อมกับความคาดหวังไว้ด้วย..และสิ่งนี้ กลายเป็นสิ่งสำคัญที่คอยเตือนให้ไม่ย่อท้อ และพยายามขยันเรียน....สู้ตายและดิ้นรนให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะได้ปริญญานั้นมา...

นักเรียนที่มาเรียนป.เอกทั้งหลาย หลายคนก็โชคดีที่ทุกอย่าง นั่นก็ยินดีกับเข้าด้วย เพราเค้าอาจจะทำบุญมาดี และปัจจัยหลายๆอย่างส่งเสริม...แต่หลายคน ก็ต้องเจออุปสรรค บางคน(รวมถึงเพื่อนของผมคนนี้) เจออุปสรรคที่เหมือนเป็นพายุก้อนใหญ่

......เธอบอกว่าเธอพยายามที่จะอดทน และสู้ให้ถึงที่สุดแล้ว...แต่จริงๆแล้วก็รู้ว่า การอดทนทำต่อไป...อาจจะไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ถูกซะทีเดียว (ถึงตรงนี้ผมก็ยังเงียบฟัง...ผมไม่ปฏิเสธ ที่ผมสันบสนุนให้เธออดทน และบอกเธอให้อดทน ไม่อยากให้ล้มเลิก หรือท้อแท้ง่าย..แต่ผมยังอยากจะเงียบฟังเธอต่อ)...

เธอบอกต่อว่า...ถ้าอดทนแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้น..จะต้องอดทนไปต่ออีกนานแค่ไหน....และควรอดทนนานเท่าไหร่....อีกครึ่งไป หนึ่งปี หรืออีกสามปี....แล้วถ้าอดทนอีกสามปี...มันไม่จบ..มันล้มเหลว นั่นก็อาจจะสายไปเพื่อจะพิสูจน์ว่า การอดทนเป็นการแก้ปัญหาที่ดี....(อันนี้ผมก็เริ่มคิดว่าอาจจะจริงในบางกรณี).....สิ่งหนึ่งที่เธอพูดให้ผมและได้เก็บมาคิดก็คือ...ในเมื่อทางนี้มันไปต่อไม่ได้...หรือทำเรื่องยากขนาดนี้แล้วไม่ได้..จะอดทนทำต่อก็อาจจะไม่ได้ประโยชน์อะไร....การปรับตัว...ลดระดับในสิ่งที่ทำ จากที่ยากแต่หรูหรา ให้เป็นง่ายลงและเอาตัวรอด ก็น่าจะเป็นทางออกที่ดี...เธอพูดถึงการปรับBalance ใหม่ เพื่อให้ประคองตัวเองได้จนถึงจุดสำเร็จ....ผมเองก็คิดเห็นด้วยกับ concept ของการปรับ Balance ของตัวเอง....ผมเห็นว่าไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมองตัวเองว่าถึงจุดสิ้นสุด สำหรับการอดทนทำกับสิ่งๆหนึ่ง และมองตัวเอง และเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ที่คิดว่าอยู่ในจุดสมดุลกับความสามารถของตัวเอง...เพราะอย่างไรก็ตามท้ายที่สุดแล้ว..ก็จะเห็นถึงทางออกจะจุดสำเร็จเหมือนกัน..

ผมเองก็เห็นแล้วหล่ะว่าเพื่อนผมเหมือนจะคิดในทางที่ถูก และไม่ได้แปลว่าเพื่อนไม่อดทน...เพียงแต่ว่าเค้าอดทนมาปีกว่าแล้ว(จะว่าไปก็นานพอควรทีเดียวสำหรับการลองผิดลองถูก)...แต่ระยะเวลาของนักเรียนทุนที่มาเรียน ป.เอกที่นี่ ก็จำกัดอยู่แค่ 4 ปี..คงไม่มีเวลามาลองผิดลองถูกกันมากนัก หรือจะอดทนต่อไปให้ยาวนานกว่านี้คงเห็นจะไม่ได้การ...สิ่งที่เพื่อนผมเล่าออกมานี่..ถึงแม้เหล้าจะเข้าปาก แต่แน่ใจว่า มันไม่ได้เมา...สิ่งที่พูดมาล้วนแล้วแต่กลั่นกรองและคิดตรึกตรองหลายชั้นหลายตอนแล้ว....ถึงตอนนี้ผมก็คงไม่ได้ห้ามไม่ให้มันตัดสินใจอะไรอีก...แต่ก็ให้กำลังใจและเข้าใจเพื่อนครับ..

ที่เล่ามานี่ เพื่อนๆอาจจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็ไม่เป็นไรครับ..ผมก็แค่อยากเขียนอยากเล่าถึงมึมมองที่เรามีต่อปัญหาที่เกิดขึ้น ในอีกแง่มุมหนึ่งก็เท่านั้นเอง...

สู้ๆต่อไปเถอะเพื่อนเอ๋ย....และเพื่อนๆทุกคนด้วยนะครับ

สิงห์นครพิงค์

ป.ล....เพลงนี้ได้มาจากอ้ายบ้าวใจดีของผมคนหนึ่ง..ส่งมาให้ตอนผมรู้สึกเหนื่อยและท้อแท้...ผมว่ามันน่ารักดี..(แต่ก็อดขำ เพราะมันไม่ค่อยเข้ากับคนให้เท่าไหร่ อิอิ)

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2551 1:28:21 น.

4 comments

Counter : 906 Pageviews.

ดีคับอ๊อด
สู้ ๆ นะคับ

โดย: หัวใจขนนก (F_lifetruth

) วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:15:59:25 น.

โค ตะ ระ จะเข้าใจเลยพี่

เพราะเคยคิดเหมือนกันว่า มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เหมาะกับเรา ทำไมเราไม่ลองออกไปทำสิ่งที่น่าจะเหมาะกับเรา

แต่บางทีมันก็ไม่ง่ายขนาดนั้นที่จะเปลี่ยน สำหรับตาลคือมัน commit มาแล้วเกือบ 10 ปี สายงานก็คงเปลี่ยนหนีไปไม่ได้ไกล บางทีก็เลยต้องทนต่อไป แม้ว่ายังไม่รู้เลยจริงๆว่ามันจะหัวหรือก้อย

ยังไงก็สู้ๆค่ะ ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ พี่อ๊อดก็สู้ๆนะคะ จะจบแล้ว~~ ของตาลยังอีกนานเลย อยากจะร้องไห้ทุกครั้งเวลามีคนถามว่าเมื่อไหร่จะจบ 555

โดย: Namtarn IP: 67.186.57.216 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:23:27:26 น.

อาจารย์เป็นไงบ้างค่ะ สู้ๆๆนะค่ะ ทุกปัญหาต้องมีทางแก้ไข สักวันหนึ่งต้องเป็นของเราอย่างแน่นอนค่ะ

โดย: kungnoy NUMT6 IP: 125.24.130.162 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:23:09 น.

สวย

โดย: ก้อง IP: 124.121.140.86 วันที่: 12 มีนาคม 2551 เวลา:14:22:59 น.