อ๊อด อ๊อด....ยอดมานุสสส
ก็เพราะหนังเรื่องนี้.. "Happy Birthday"







สวัสดีครับ





เชื่อเหลือเกินว่าเพื่อนๆคงเคยได้ดูหนังเรื่องนี้แล้ว...หนังรักเศร้าๆ ผลงานของคุณพงพัฒน์...หนังเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งในบรรดาหนังไทย ที่ผมอยากดูจริงๆ...แต่ติดที่ว่า เราอยู่ต่างประเทศ มันคงยากที่จะได้ดูและซึมซับบรรยากาศไปพร้อมๆกันกับเพื่อนๆที่เมืองไทย. แต่ถึงกระนั้นก็เถอะนะ....ถึงแม้ว่าจะได้ดูช้ากว่า แต่ก็ประทับใจไม่ต่างกัน... ต้องยกความดีงามให้กับ youtube.com เค้าหล่ะครับ ที่ทำให้คนที่อยู่ไกล ได้มีโอกาสได้ดูหนังเรื่องนี้...(และอีกหลายๆเรื่องเช่นกัน)






ผมชอบหนังเรื่องนี้ เพราะว่า ภาพสวยดี (หมายถึงวิว ทิวทัศน์ในช่วงต้น) และจุดเริ่มที่ทำให้ พระเอกกับนางเอกมาเจอกัน..และรักกัน..มันน่ารักกุ๊กกิ๊ก แล้วก็มีสไตล์ที่ไม่เหมือนใครดีครับ... สถานที่ก็สวยและน่าสนใจมาก จนทำให้แอบคิดถึงเมืองไทยอยู่เหมือนกัน...และคิดว่า ถ้ามีโอกาสได้กลับไปอยู่บ้านเรา คงต้องเริ่มเที่ยวในประเทศให้มากขึ้น เพราะบ้านเรายังมีสถานที่ท่องเที่ยวอีกมาก ที่รอให้คนไทยไปเยี่ยมเยือน





แต่ผมเองก็ต้องตกอยู่ในอารมณ์เศร้า น้ำตาคลอเบ้า...เมื่อมันถึงตอนที่เคราะห์กรรมเล่นงานนางเอกและพระเอก...เศร้าด้วยตัวของหนังเองก็ส่วนหนึ่ง แต่ภาพบางภาพเหมือนรื้อฟื้นความทรงจำเศร้าๆของผมด้วยเช่นกัน... และมันยิ่งทำให้ภาพที่อยู่ในความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว กลับมาย้ำให้ได้เห็นกันอีก...





ผู้หญิงคนแรกในชีวิตที่ผมมีใจให้ในแบบพิเศษ เธอป่วยด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว (อย่างกะหนังเกาหลีเลยเนอะ)... ตอนนั้น ตอนสมับเรียนอยู่ ม.ปลาย.. ผมจำได้ว่า ผมไม่รู้เรื่องอะไรมากเท่าไหร่หรอกว่าโรคที่เค้าว่ากันว่าลิวคีเมียเนี่ยมันเป็นยังไง...ผมจำได้แค่ว่า ผมแอบได้เห็นบันทึกการรักษาของเธอ..ที่เขียนตัวอักษรเป็นภาษาอังกฤษว่า ALL-L3 อยู่ในบันทึกนั้น...ตอนนั้นอย่างที่บอก รู้แค่ว่าเธอป่วยมาก มาสอบไม่ได้..และต้องนอนโรงพยาบาล...

(มารู้ตอนหลัง ตอนมาเรียนเทคนิคการแพทย์แล้วครับ ว่า ALL-L3 เนี่ย คือ Acute Lymphocytic Leukemia ชนิด ที่ 3 รุนแรงและเฉียบพลันมากครับ)





จากที่เคยคิดว่าอาจจะต้องนอนโรงพยาบาลแค่ไม่กี่วัน ก็กลายเป็นอาทิตย์ หลายๆอาทิตย์ ก็เป็นเดือน...และดูว่าเธอจะแย่ลง แย่ลง..เธอเล่าให้ผมฟังว่า ต้องเจาะไขสันหลัง ซึ่งเจ๊บมาก..ผมจำได้ว่า เธอเล่าไป น้ำตาไหลไป...แต่เธอก็เข้มแข็งมากๆเช่นกัน.. เธอต้องโกนผม เพราะว่าการรักษาด้วยเคมีบำบัด หรือที่เรารู้กันว่า การให้คีโม...(Chemotherapy) มีผลข้างเคียงทำให้ผมร่วง.. ผมจำได้ว่า ในวันเกิดผม..ผมซื้อพิซซ่าฮัทไปฉลองกันกับเธอสองคน...และเธอบอกว่า ถือว่าเป็นโอกาสฉลองการโกนผมจะเลย...





ไม่ถึงสัปดาห์หลังจากนั้น...เธอก็แย่ลง....ผมไปเยี่ยมทุกวัน..จนวันหนึ่ง หมอก็สั่งให้เข้าไปเยี่ยมได้ทีละคนเท่านั้น และต้องใส่เสื้อคลุมเข้าไปด้วย...วันนั้นผมสงสัยว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่ และมันจะร้ายแรงแค่ไหน...อีกนานเท่าไหร่.... ตอนนั้นเธอต้องการเลือกกรุ๊บโอครับ...และพวกเพื่อนๆ ก็ต่างช่วยกันหาเลือดให้ได้มากที่สุด เพราะต้องการปั่นเอาเกร็ดเลือดมาให้เธอ...




ผมเข้าไปดูเธอในห้อง....ผมแทบจะรับกับสิ่งที่เห็นไม่ได้....ผมเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ และมีท่อต่ออยู่ที่ปากและคอ...เครื่องมือเยอะแยะเต็มไปหมดรายล้อมตัวเธอ.. เธอนอนนิ่ง...ไม่มีผม...รอบดวงตาเป็นสีม่วง ริมฝีปากเป็นสีม่วง ตามตัวผิวหนังและบนหนังศรีษะ มีจุดๆเป็นจ้ำๆสีม่วงเช่นกัน... ผมถามคุณพยาบาลที่เข้ามาดูและว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร และเธอจะตื่นไหม... คุณพยาบาลก็อธิบายว่า สิ่งที่เกิดขึ้นคือตอนนี้อยู่ในสภาวะเกร็ดเลือดต่ำ...และก็ให้ยานอนหลับเธอไปเรื่อยๆ เธอจะได้ไม่รู้สึกเจ๊บและทรมาน....




ผมยังคงนั่งอยู่ข้างเธอ เกือบครึ่งชั่วโมงได้..แล้วเธอก็ตื่น...เธอลืมตาเหมือนคนอิดโรย...ผมเห็นเธอน้ำตาคลอ ตอนที่เห็นผมนั่งอยู่ข้างๆ..เธอเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง... แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะว่ามีท่อต่ออยู่กับปากของเธอ...ผมส่งกระดาษกับปากกาให้....เธอเขียนแบบคนไม่มีเรี่ยวแรง...และส่งกลับมาให้ผมอ่าน..... ผมน้ำตาแตกเลยทันทีที่เห็นข้อความที่เขียน... " อ๊อด.....เราเจ๊บ เจ๊บมากๆ" .... ผมบอกเธอว่าอดทนนะ แล้วผมก็วิ่งไปเรียกพยาบาลเข้ามา....คุณพยาบาลก็ฉีดยานอนหลับให้เธอ....แล้วอีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น..เธอก็หลับไป....และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน... ผมตั้งใจว่าเช้าอีกวัน จะรีบไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล เพราะนัดกับเพื่อนที่มีเลือกกรุ๊บโอ ว่าจะไปบริจาคเลือดให้เธอครับ...แต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ไป...เพราะว่าน้าสะใภ้ดันเอาหลานมาฝากให้ผมช่วยดูครึ่งวัน...ผมไม่ค่อยสบายใจนัก...แต่ก็จำเป็นต้องดูแลหลานสองขวบ... เพื่อนผมมาที่บ้าน...เดินตรงเข้ามาหาผมแล้วไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้าผม...มันเดินเข้ามา แล้วเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ....แล้วบอกว่า...เธอไปแล้ว...





เรื่องที่เขียนมาทั้งหมด มันนานมากกว่าสิบปีแล้วครับ...มันเหมือนจะอยู่ลึกๆในความทรงจำที่ไม่มีวันลืมของผม...และมันก็ถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง..ตอนผมเห็นภาพของนางเอกในหนังเรื่องนี้ นอนนิ่งอยู่ในสภาพที่มีท่อต่อที่คอ...ภาพที่เห็นมันเรียกความทรงจำผมกลับมา...เศร้าจริงๆ...แต่ผมเชื่อครับว่า คนดีอย่างเธอ...คงได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีอย่างแน่นอน..




แต่เพื่อนๆครับ...สิ่งที่น่าเสียดายที่สุดของผมก็คือ การที่ผมไม่เคยได้พูดแสดงความรู้สึกของตัวเองที่มีกับเค้าเลย....ถึงแม้ว่า การกระทำจะดูออก และผมก็คิดว่าเธอรับรู้ด้วยการกระทำของผม....แต่นั่น ผมก็เสียดายที่ไม่ได้บอกให้เธอได้ยินจากปากของผม..... และนี่..ถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้อีก....ตอนนี้เรารักใครก็บอกเค้าไปเถอะครับ...เค้าอาจจะไม่สนใจในสิ่งที่เราพูด แต่อย่างน้อย เราก็ได้บอกให้เค้ารู้ว่าเราคิดยังไง....และจะไม่ต้องมาเสียใจทีหลังครับ





บางคนคิดว่าหนังเรื่องนี้อาจจะคิดว่า ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเอง ก็คงปล่อยให้นางเอกจากไป... ดีกว่าจะรั้งเค้าไว้ให้ทรมาน และยิ่งไปกว่านั้นชีวิตของพระเอก ก็เดินต่อไปไม่ได้.... จริงๆแล้วในชีวิตจริงอาจจะหายากนะครับ กับคนที่คิดและทำอย่างพระเอกในหนังเรื่องนี้....แต่นั่นใครนะรู้หล่ะเนอะ ว่าถ้ารัก มันเกิดขึ้นกับเราจริงๆแล้ว...เราจะทำในสิ่งที่พระเอกทำได้ไหม....ความว่ารัก อาจจะทำให้คนๆนึง ทำอะไรที่ไม่คาดคิดมาก่อนก็ได้... ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าเกิดขึ้นกับผม..ผมจะทำยังไง... แต่กระนั้นก็เถอะ....คงไม่อยากให้มันเกิดกับคนที่ผมรัก...




เอาหล่ะครับ...ต้องขอโทษที่เอาเรื่องเศร้ามาแบ่งปันกัน...แต่ผมอยากเขียนและแชร์ความรู้สึก ก็เท่านั้นเอง...



รักษาสุขภาพกันด้วยครับ



สิงห์นครพิงค์






Create Date : 25 เมษายน 2552
Last Update : 25 เมษายน 2552 7:34:33 น. 7 comments
Counter : 724 Pageviews.

 
สวัสดียามเช้าครับอ้ายอ็อด

ได้เลยครับ
ปิ๊กมาเมืองไทยมะใด
คงได้ออกทริปถ่ายฮูปกั๋นพ่องเน้อครับ












โดย: กะว่าก๋า วันที่: 25 เมษายน 2552 เวลา:8:03:47 น.  

 
ยินดีรับฟังและแบ่งปันความความรู้สึกครับ สู้สู้ครับ


โดย: คนรักน้ำมัน วันที่: 25 เมษายน 2552 เวลา:8:47:35 น.  

 
สู้ต่อไปค่ะ


โดย: mamajung2310 วันที่: 25 เมษายน 2552 เวลา:9:45:56 น.  

 
สู้ๆ
หลับฝันดีนะก้าบ

โจจัง...พลังชีวิต


โดย: พลังชีวิต วันที่: 25 เมษายน 2552 เวลา:21:53:25 น.  

 
รั ก อ อ ก แ บ บ ไ ม่ ไ ด้


โดย: พี่เฮฮา (พี่เฮฮา ) วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:22:52:34 น.  

 
อ๊อด..เศร้ามากมากเลยอ่ะ..

นี่เป็นเหตุผลที่เรียนทางด้านนี้ใช่เปล่าอ่ะ..
เป็นเราคงทรมาณใจเหมือนอ๊อดเลย..

เราก็ DL หนังเรื่องนี้อยู่ได้ 80% แล้ว..
คืนนี้ได้ดูแน่ๆ







โดย: Little Knight วันที่: 29 เมษายน 2552 เวลา:16:56:47 น.  

 
เพิ่งจะได้ดู เศร้าเหมือนกัน แต่ยังชั่งใจว่าจะชอบดีไหม เพราะเคยดูเรื่อง Talk to her จะว่าเหมือนก็ไม่เชิง แต่ของไทยมีการปูพื้นเรื่องที่ดีกว่านะ ทำไมถึงดูแลกันขนาดนี้

หลายครั้งที่ต้องตัดสินใจในการดึงสายออกซิเจน ผมว่าเป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่เลยครับ ตัวคนถูกดึงน่าจะเลือกเองได้บ้างเนอะ ดีกว่าคนอื่นมาตัดสินใจให้

สรุปว่าหนังดี แต่ยังไม่โดนเท่าไหร่ครับ

ชอบพระเอกแต่ไหนแต่ไร หล่อ และแสดงดีมาก ดูมาหลายเรื่องแล้ว ก็เล่นมันทุกเรื่องเลยในช่วงเวลาหนึ่ง

คุณดูอยู่ต่างแดน มิคิดถึงเมืองไทยแย่หรือครับ ผมดูแล้วยังอยากไปเที่ยวเลย โดยเฉพาะปางอุ๋ง


โดย: คนขับช้า วันที่: 7 มิถุนายน 2552 เวลา:5:35:12 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

อ๊อดอ๊อดยอดมานุส
Location :
พิษณุโลก Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]









Srawut Kumphune's Facebook Profile
Group Blog
 
<<
เมษายน 2552
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
25 เมษายน 2552
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add อ๊อดอ๊อดยอดมานุส's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.