" ....Say Hi!... กลับมาแย้วครับ"....เด็กปี 2
สวัสดีครับเพื่อน
หลังจากห่างหายไปพักใหญ่ ก็ไม่ได้หายไปไหนครับ เพราะตอนที่กลับไปเยี่ยมบ้าน ก็ยังได้เขียน ได้เจอกัน 2-3 blogs ก่อนจะหายไปอีก...
เพื่อนๆว่าจริงไหมครับ ที่เค้าว่ากันว่า "เวลาแห่งความสุขมักจะจากไปอย่างรวดเร็ว"  ผมเห็นด้วยกับประโยคนี้จริงๆอะนะ....เพราะเวลา 6 อาทิตย์ จะว่าไปก็เดือนครึ่งเลยนะ..ทำไมมันผ่านไปเร็วอย่างนี้ ช่วงเวลาแห่งความสุขมันสั้นนัก...กลับบ้าน6 อาทิตย์ผ่านไปเร็วเหมือนไม่กี่วันเอง...ผมหล่ะเซ็ง
กลับบ้านครั้งนี้อะไรๆก้ดี มีความสุขไปหมด..อบอุ่นใจเมือ่ได้อยู่กับครอบครัว..อบอุ่นกาย(มันไม่หนาวเหมือนลอนดอนนี่นา) ...อาหารอร่อย (อันนี้ไม่อยากจะบรรยายว่ามันเยี่ยมแค่ไหน...อะไรๆก็อยากกินไปหมด...น้ำหนักขึ้นครับ...เชื่อไม่เชื่อ...ก็ 6 อาทิตย์ น้ำหนักขึ้น 12 กิโล กลับมานี่เซ็งเลย...ต้องตั้งต้นลดกันใหม่ กว่าจะลงได้แต่ละกิโล...ผ่านคราบน้ำตา และป้ายน้ำลายทิ้งมาหลายหยดแล้ว ) กลับบ้านครั้งนี้งได้พบเจอเพื่อนฝูงหลายกลุ่ม ได้กลับไปมีเวลาๆดีๆด้วยกันอีกครั้ง...เจอกันทีไร ก็มีเม้าท์ถึงความหลังตามประสาคนแก่..อิอิ...(ผมคนหนึ่งหล่ะยังไม่ยอมแก่) และที่ขาดไม่ได้ที่ต้องพูดถึง ก็คือการได้เจอกับเพื่อนใน bloggang ได้พูดคุย ได้ทำความรู้จักก็ไม่มากมาย 3-4 คน...แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว..
คุณเชื่อไหม...ผมเริ่มคิดถึงว่าต้องกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิม แบบหนึ่งปีที่ผ่านมาอีกครั้ง..หัวใจมันหดหู่ ห่อเหี่ยวแบบบอกไม่ถูก..ใจหาย แล้วก็เศร้าใจโคตรๆ
วันที่บินออกจากสนามบินสุววรณภูมิ...ตอนเครื่องบินกำลังจะ take off วินาทีนั้นมันโคตรเศร้า..peak สุดก็คงตอนนั้นแหล่ะครับ...น้ำตาร่วงเลย. แต่ไม่ได้ร้องไห้โฮๆนะ..แค่น้ำตามันไหลหน่ะ...ฝรั่งที่นั่งข้างๆถามว่าเป็นอะไร โอเคไหม....ผมก้บอกว่าโอเคหล่ะ แต่คิดถึงบ้าน..เฮียแกก็ดันพูดกลับว่า "เอ้า!! นึกว่าคนไทย  " น้ำตาผมสะดุดหยุดไหลเลย....ก็ผมดันงงกับคำพูดพี่แกอะดิครับ...ผมก็ตอบว่าผมอะคนไทย...เค้าก็เลยหัวเราะ..แล้วก็ประมาณอธิบายว่า เห็นบอกว่คิดถึงบ้าน นึกว่าจะจากเมืองไทยเพื่อกลับบ้าน.... ผมอะ งง....ผมว่ามันไม่เห็นแปลกเลยที่คนจะจากบ้านจะคิดถึงบ้าน...ผมงง หรือ เค้า งง กันแน่อะ ปวดหมองเลย
กลับมาถึงลอนดอน โทรกลับบ้านทันทีครับ...ปลายสายได้ยินเสียงผม..ก็สะอื้น...จะใครซะอีกหล่ะ ก็คุณแม่ผมอะดิ...แถมมีมาเล่าว่า เจ้าบูบู้ หมาน้อยตัวโปรดของผม มันเดินวนรอบบ้านเลย แถมเดินเข้าไปในห้องนอนผมด้วย แล้วก็เดินออกมาหน้าตาผิดหวัง (ต้องเล่าว่าปกติเค้าจะชอบเดินมาหาผมในห้องนอน แล้วก็นอนใต้เตียง บางทีก็เห่าๆให้ตื่น) แม่ก็เล่าไปสะอื้นไป...ผมก็เริ่มทนไม่ไหว...เฉไฉ บอกหิว ไปหาข้าวกินก่อน ไม่งั้นผมเองอีกคนนั่นหล่ะจะสะอื้นตามกันไป
แต่เวลาจะคิดถึงบ้านมันต้องหยุดลงก่อน เพราะว่ามีงานรออยู่...ก็รายงาน upgrade report ของผมหน่ะสิครับ ที่อาจารยืบอกว่าคงจะคืบหน้า...แต่ได้แตะมันน้อยมาก....อิอิ ก็เที่ยวร่อนตะลอนซะ..อิอิ กลับมาก็ได้เวลาปั่นงานครับ เพราะหลังจากนั้น 1 อาทิตย์ ผมจะต้องสอบ Ph.D. transfer VIVA จะว่าไปก็สำคัญมากๆเหมือนกัน...เพื่อจะเลื่อนขั้น เป็นนักเรียน ป.เอกปี 2 ซะที...งานนี้บู้ตึ้งต้องสั่นสะเทือนอีกครั้ง...ฮ่าๆๆ
ผมเพื่งสอบเสร็จเรียบร้อยเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา พร้อมผลที่น่าพอใจก็คือ ผ่านฉลุย.. สบายใจไปซะที...เลยว่าจะมาเขียนถึงเพื่อนๆแก้คิดถึงกันหน่อย...แต่ยังไงก็ตามวันศุกร์นี้ผมต้องมีนำเสนองาน...ก็คงเป็นงานชิ้นใหญ่ชิ้นสุดท้ายแล้วก่อนกลับมาปฏิบัติการวิจัยตามเคย...เอาใจช่วยผมด้ยนะคร๊าบบบบ
ดีใจที่ได้กลับบ้าน...แล้วเดี๋ยวก็คงจะกลับอีก...รอก่อนนะเมืองไทย...ลูกคนนี้จะกลับไปอีกแน่นอน...
ที่ผ่านมา..ขอบคุณ พ่อ แม่ ครอบครัว ญาติๆที่ให้กำลังใจและเป็นแรงใจสำคัญในการใช้ชีวิตของผม....
ขอบคุณครูบาอาจารย์ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชา ทำให้ผมมีวันนี้....
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ทำให้ผมรู้ว่ามิตรภาพของคำว่าเพื่อนมันมีอยู่จริง....
ขอบคุณเพื่อนๆชาว Bloggang ที่ทำให้ชีวิตเหงาๆของคนไกลบ้านคนนี้ไม่ได้เศร้าเกินไป..และขอบคุณเพือน bloggang ที่เราได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ...
ขอบคุณ Bloggang สำหรับการเป็นเจ้าภาพแห่งเวลามิตรภาพแห่งนี้...
ขอบคุณตัวเองที่เป็นเด็กดี...
(แถมหน้าตาดี...ใครจะว่าไงก็ช่างผมไม่แคร์ ผมว่าผมหล่อ) อิอิ
แล้วมาเจอกันใหม่นะครับ...รักษาสุขภาพกันถ้วนหน้า...
รักและคิดถึง
สิงห์นครพิงค์( เด็กปี 2 )
| Create Date : 24 มกราคม 2550 |
| Last Update : 19 มกราคม 2551 7:33:02 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 587 Pageviews. |
 |
|
|
ผมเห็นด้วยกับประโยคนี้จริงๆอะนะ....เพราะเวลา 6 อาทิตย์ จะว่าไปก็เดือนครึ่งเลยนะ..ทำไมมันผ่านไปเร็วอย่างนี้ ช่วงเวลาแห่งความสุขมันสั้นนัก...กลับบ้าน6 อาทิตย์ผ่านไปเร็วเหมือนไม่กี่วันเอง...ผมหล่ะเซ็ง
กลับมานี่เซ็งเลย...ต้องตั้งต้นลดกันใหม่ กว่าจะลงได้แต่ละกิโล...ผ่านคราบน้ำตา และป้ายน้ำลายทิ้งมาหลายหยดแล้ว
) กลับบ้านครั้งนี้งได้พบเจอเพื่อนฝูงหลายกลุ่ม ได้กลับไปมีเวลาๆดีๆด้วยกันอีกครั้ง...เจอกันทีไร ก็มีเม้าท์ถึงความหลังตามประสาคนแก่..อิอิ...(ผมคนหนึ่งหล่ะยังไม่ยอมแก่)
และที่ขาดไม่ได้ที่ต้องพูดถึง ก็คือการได้เจอกับเพื่อนใน bloggang ได้พูดคุย ได้ทำความรู้จักก็ไม่มากมาย 3-4 คน...แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว..
" น้ำตาผมสะดุดหยุดไหลเลย....ก็ผมดันงงกับคำพูดพี่แกอะดิครับ...ผมก็ตอบว่าผมอะคนไทย...เค้าก็เลยหัวเราะ..แล้วก็ประมาณอธิบายว่า เห็นบอกว่คิดถึงบ้าน นึกว่าจะจากเมืองไทยเพื่อกลับบ้าน....
ผมอะ งง....ผมว่ามันไม่เห็นแปลกเลยที่คนจะจากบ้านจะคิดถึงบ้าน...ผมงง หรือ เค้า งง กันแน่อะ ปวดหมองเลย
สบายใจไปซะที...เลยว่าจะมาเขียนถึงเพื่อนๆแก้คิดถึงกันหน่อย...แต่ยังไงก็ตามวันศุกร์นี้ผมต้องมีนำเสนองาน...ก็คงเป็นงานชิ้นใหญ่ชิ้นสุดท้ายแล้วก่อนกลับมาปฏิบัติการวิจัยตามเคย...เอาใจช่วยผมด้ยนะคร๊าบบบบ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
พี่เวรดึกจ้า นั่งเล่น'net เพราะไม่มีลูกค้าอ่ะ
อยู่ห้องก็เล่น ที่ทำงานก็เล่น
ปีหน้ากลับมาจะพาเที่ยวแน่นอนจ้า
สัญญา สัญญา (ถ้าไม่แต่งงานไปซ๊าก่อน 555 คงจะมีใครหน้ามืดอยู่ร๊อก!!
จากพี่สาวหน้าตาดี ..มันหลงตัวเองกันทั้งพี่ทั้งน้องอ่ะนะ