| All Blog
|
บทที่่ 25 Schloss Cecilienhof คืนวันต่อมา ... หลังจากที่ไปดูภาพวาดที่หอศิลป์แห่งชาติในเบอร์ลิน แล้วแวะไปกินมื้อเย็นที่อพาร์ตเมนท์ของเพื่อนของทอมสมัยมัธยม ... ในระหว่างที่นั่งรถประจำทางกลับบ้าน อยู่ๆทอมก็พูดขึ้นว่า "วันมะรืนนี้เราจะต้องไปทำธุระที่มหา'ลัยที่ Dresden ... นายจะไปด้วยก็ได้นะ" "Dresden เหรอ ... อยู่แถวไหน ไกลมั้ย?" "อยู่ทางทิศใต้ของเบอร์ลิน ... นั่งรถไฟราวๆ 3 ชั่วโมง จะต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดเลย ... แต่เราว่าถ้านายจะไป เราก็คงไม่มีเวลาพาไปเที่ยวไหน เพราะ้ต้องอยู่ที่มหา'ลัียทั้งวัน แต่นายจะไปเที่ยวเองก็ได้นะ ... อีกอย่างเรานัดเพื่อนที่มหา'ลัยเอาไว้ด้วย จะไปกินอาหารเย็นกับเค้าก่อนกลับ" "แฟนนายเหรอ ... งั้นเราไม่รบกวนดีกว่า ... วันนั้นเราอยู่บ้านก็ได้ จะได้อ่านหนังสือเตรียมสอบ" "เพื่อน ไม่ใช่แฟน" ทอมตอบ "นี่นายมาเที่ยวต่างประเทศนะ หนังสืออ่านเมื่อไหร่ก็ได้ ... ถ้านายไม่ไปด้วยกัน อย่างน้อยก็น่าจะเข้าไปเที่ยวในเบอร์ลิน" จริงๆแล้วทั้งทอมและวิทก็รู้อยู่แก่ใจว่่าวิทกลัวที่จะเข้าไปตะลอนคนเดียวในเมืองที่ผู้คนพูดภาษาที่เขาฟังไม่เข้าใจ เลยเอาเรื่องหนังสือมาอ้าง "ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน" วิทตอบไปในที่สุด ส่วนทอมส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมระอา  ******************************************************************************** วันรุ่งขึ้น ทอมพาิวิทไป Schloss Cecilienhof ใน Potsdam ซึ่งเป็นวังเก่าแก่ในสวนป่าริมทะเลสาบ ที่ปัจจุบันปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง  "สตาิลิน ทรูแมน และเชอร์ิชิลล์ มาประชุมกันที่นี่ และลงนามใน Potsdam agreement ซึ่งเป็นสิ่งกำหนดโชคชะตาของเยอรมนีหลังสงครามโลก รวมทั้งการแบ่งประเทศออกเป็นสองส่วนด้วย" ทอมอธิบาย "ตอนนี้ยังเป็นวังอยู่หรือเปล่า แต่ทำำไมดูเงียบจัง?" "ส่วนหนึ่งกลายเป็นโรงแรมและภัตตาคารไปแล้ว" ทอมตอบ แล้วเงียบไปพักหนึ่ง แล้วอยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "ตอนที่กลับไปอังกฤษน่ะ ..." แล้วก็เงียบไปอีก เหมือนลังเลว่าจะพูดดีหรือเปล่า วิทหันกลับไปมองหน้าทอมพร้อมกับคำถามในสีหน้า ในที่สุดทอมก็ตัดสินใจพูดขึ้นมา "ถ้าเราจะขอให้นายกลับไปดีกับอีกคนนึง จะได้ไหม" วิททำท่าเหมือนจะตอบ แต่คิดอีกทีก็รู้สึกว่าป่วยการ เพราะได้พูดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้วตั้งแต่ที่ริมทะเลสาบในมหา'ลัย ก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป ... "นะ ... ทำเพื่อเรา ... ได้มั้ย?" "ขอคิดดูก่อนนะ" เขาตอบไปในที่สุด "วันนี้เรามีความสุขมากนะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลย เราไม่อยากทำลายบรรยากาศดีๆน่ะ" "โอเค" ทอมตอบพร้อมกับถอนหายใจยาว ******************************************************************************** เนื่องจากอากาศที่หนาวมากในช่วงฤดูนี้ ผิวน้ำในทะเลสาบที่อยู่ในบริเวณนั้นกลายเป็นน้ำแข็งไปหมด แถมยังคลุมไปด้วยหิมะอีกชั้นหนึ่ง จนดูแทบไม่แตกต่างจากพื้นดินที่อยู่ไม่ห่างกัน ... สิ่งที่พอจะบอกได้ว่าตรงนี้เคยเป็นผิวน้ำก็คือต้นกกที่เคยขึ้นอยู่ริมน้ำ ซึ่งตอนนี้มองดูเหมือนงอกขึ้นมาจากพื้นน้ำแข็ง ... วิทมองเห็นรอยเท้าคนและแม้แต่รอยจักรยานเข้าไปในทะเลสาบน้ำแข็ง เลยหันไปบอกทอม "เราเข้าไปเดินเล่นในทะเลสาบกันเถอะ"  "มันอันตรายมากนะ ... เราดูไม่ออกหรอกว่าพื้นน้ำแข็งหนาแค่ไหน ... ถ้าโชคไม่ดีอาจจะตกลงไปในนั้นได้ และน้ำข้างล่างก็เย็นมาก ... เคยมีคนตายมาแล้วแบบนี้" ทอมเตือน "ขนาดนั้นเลยเหรอ ... เิอาอย่างนี้แล้วกัน เราเดินไปแค่ตรงริมๆนี่ก็พอ" ว่าแล้วก็เดินออกไป ส่วนทอมยังยืนอยู่ที่เดิม "นายไปคนเดียวนะ แล้วก็ระวังด้วย ... ถ้ามีอะไรเราจะไปตามคนมาช่วย" ทอมพูดหน้าตาเฉย ... แต่วิทคิดไปคิดมา ถ้าทอมเข้ามาช่วยจริงๆคงจมลงไปทั้งสองคน ... ******************************************************************************** ไม่ไกลจากทะเลสาบ มีสะพานที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งคือ Glienicker bridge ซึ่งเป็นสะพานที่เชื่อมระหว่าง Potsdam กับเบอร์ลิน "สมัยก่อนสะพานนี้ก็ถูกแบ่งเป็นสองส่วนตรงกลางพอดี ... ครึ่งด้าน Potsdam เป็นของเยอรมนีตะวันออก ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นของเบอร์ลินตะวันตก" ทอมเล่าขณะเดินพาวิทมาถึงกึ่งกลางสะพานพอดี "สมัยสงครามเย็น สหรัฐฯ และรัสเซียใช้สะพานนี้สำหรับแลกเปลี่ยนตัวสายลับของแต่ละฝ่ายที่ถูกจับได้"   "เอ่อ ... นายตัดสินใจรึยังว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร?" จู่ๆทอมก็ถามขึ้นมา "เราคิดว่าจะไปดูพิพิธภัณฑ์อียิปต์ในเบอร์ลินน่ะ" "ดีแล้วหละ ไปแล้วมาเล่าให้ฟังบ้าง ... เราอยู่นี่แต่ก็ยังไม่เคยเข้าไปเลย" ทอมยิ้มน้อยๆด้วยความพอใจ  สงวนลิขสิทธิ์รูปภาพและบทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
|
Historicus
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |
||||||||||||
