บทที่ 49 รักแรก (i) (คำเตือน: เรท Y)

ในปีแรกของการเรียนป.เอกนั้น แทบทุกอย่างในชีวิตของวิทไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากในปีที่ผ่านมา ถ้าไ่ม่นับสมาชิกใหม่มากหน้าหลายตาในสถาบัน หรือการนำเสนอผลงานวิจัยเป็นภาษาอังกฤษเป็นครั้งแรกในชีวิต ... แต่อย่างไรก็ดี ในฤดูใบไม้ผลิของปีนั้นมีสิ่งหนึ่งที่สำคัญเกิดขึ้นกับชีวิตของวิท และนั่นคือ "ความรัก" ...

วิทกับ "เจฟ" รู้จักกันทางอินเตอร์เน็ต ... เจฟเป็นนักศึกษาปริญญาตรีสาขาจิตวิทยาปีสุดท้าย ที่มหา'ลัย Oxbridge ซึ่งดรอปการเรียนปีนั้นไว้ด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ แต่ก็ยังไปๆมาๆระหว่างบ้านซึ่งอยู่ทางตะวันออกของลอนดอน กับหอพักเอกชนใกล้มหา'ลัย ... เจฟเป็นนักดนตรีคลาสสิก และเพิ่งร่วมกับเพื่อนๆที่มหา'ลัยก่อตั้งชมรมหรือวงดนตรีคลาสสิกเล็กๆขึ้นมาวงหนึ่ง ... ดังนั้นเจฟจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการซ้อมดนตรี วางแผน และประสานงานการจัดทัวร์คอนเสิร์ตไปตามเืมืองต่างๆในอังกฤษ ในช่วงฤดูร้อนที่จะมาถึง ...

ในระหว่างนั้นเจฟและวิท ติดต่อพูดคุยกันทาง email แทบทุกวัน ... จนเป็นยิ่งกว่าความคาดหวังที่เมื่อวิทเปิดคอมพ์เข้าอินเตอร์เน็ตในตอนค่ำ จะต้องมี email จากเจฟรออยู่แล้ว และเมื่อวิทตอบกลับไป ค่ำวันถัดมาก็จะมี email ตอบกลับมา ... มีเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่วิทเปิดคอมพ์มาแล้วไม่เห็น email จากเจฟ และในค่ำคืนนั้นจะเป็นคืนที่วิทกระวนกระวายใจเป็นที่สุด และพาลคิดไปต่างๆนาๆ ... แต่สุดท้ายแล้ว ไม่เกินวันถัดไป เจฟก็จะส่ง email มาพร้อมกับบอกว่าเมื่อวานหายไปไหน จึงทำให้ไม่ได้ "คุย" กัน ...

เราคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ แม้ในบางคราวที่ไม่มีเรื่องสลักสำคัญอะไรจะเล่า แต่แค่ได้พูดคุยกันด้วยเรื่องดินฟ้าอากาศ หรือว่ามื้อเย็นที่ผ่านมาแต่ละคนกินอะไรไป ก็ทำให้วิทเป็นสุขแล้ว ...

"อย่างนี้หรือเปล่าที่เรียกว่า 'ความรัก'" วิทตั้งคำถามกับตัวเองในใจ

เจฟและวิทเคยแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กัน หลังจากที่พูดคุยกันทาง email มาได้พักใหญ่ แต่วิทก็ไม่เคยโทรไป และเจฟก็ไม่เคยโทรมา ... ทั้งสองสมัครใจที่จะติดต่อกันทาง email อย่างที่ทำมาจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ...

********************************************************************************

หลังจากที่ติดต่อกันได้ประมาณ 1 เดือน วิทและเจฟต่างรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีๆที่ทั้งสองฝ่ายมีให้แก่กัน วิทจึงตัดสินใจที่จะทำความรู้จักกับเจฟให้มากขึ้น ... ดังนั้นหนึ่งใน email ที่วิทส่งไปคุยกับเจฟในระยะหลังนี้ จึงแนบท้ายด้วยประโยคที่่ว่า "ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เราอยากจะไปเที่ยวแถวนั้นซัก 2 วัน ไม่รู้ว่านายพอจะสะดวกหรือเปล่า?" ...

เจฟตอบ email กลับมาพร้อมกับตารางเวลาคร่าวๆว่าพอจะมีเวลาว่างช่วงไหนบ้าง แต่เขาก็ยินดีและเต็มใจที่จะได้พบวิทที่เป็นคนจริงๆ ไม่ใช่แค่ตัวตนในโลกไซเบอร์เท่านั้น ... และในตอนท้่ายของ email ฉบับนั้น เจฟทิ้งท้ายไว้ด้วยคำถามว่า "แล้วนายจะพักยังไง ... ต้องการให้หา B&B ให้มั้ย?"

และเมื่อนัดหมายเรื่องวันเวลากันได้เรียบร้อยแล้ว คำตอบของวิทในเรื่องนี้ก็คือ "ช่วยหา B&B ให้ด้วยก็แล้วกัน เอาแบบราคาปานกลางก็พอ"

********************************************************************************

ไม่กี่วันต่อมา ทุกอย่างก็ลงตัวเรียบร้อย ซึ่งก็คือในตอนเช้าของวันเสาร์ วิทจะนั่งรถไฟเข้าไปที่ลอนดอน แล้วไปนั่งรถไฟใต้ิดิน เพื่อไปต่อรถไฟสายตะวันตกที่สถานีแพดดิงตัน จากนั้นใช้เวลาเดินทางอีกราวๆ 1 ชั่วโมงก็จะถึงจุดหมาย ... วิทจะใช้เวลาอยู่ที่นั่น 1 คืน และกลับในตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น ...

คืนก่อนวันออกเดินทาง แทนการส่ง email ไปคุยกับเจฟตามปกติ วิทตัดสินใจโทรศัพท์หาเจฟเป็นครั้งแรก ... เขารู้สึกว่าใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่เริ่มยกหู ตอนกดหมายเลขปลายทาง และระหว่างรอสาย ซึ่งดูเหมือนจะยาวนานจนไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งๆที่กินเวลาเพียงไม่ถึงนาที ... ความรู้สึกตอนนั้นไม่ต่างอะไรกับคนที่อยู่ในความมืด และกำลังจะเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเทา เข้าไปในห้องที่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ข้างใน ...

"ฮัลโล นี่เจฟพูดครับ ..." เสียงปลายสายตอบมาในที่สุด

"ฮัลโล ... เอ่อ ... นี่วิทนะ ... ที่อยู่ที่ xxxxxxx ... ที่เรานัดเจอกันพรุ่งนี้น่ะ" วิทตอบไปแบบตะกุกตะกัก

"อ้าววิทเหรอ ดีใจนะที่โทรมา ... ว่าแต่นายมีอะไรหรือเปล่า?" จากน้ำเสียงเจฟฟังดูเป็นมิตรพอสมควร ทำให้วิทเริ่มตั้งสติได้มากขึ้น ...

"อ๋อ ไม่มีอะไร แค่จะโทรมาคอนเฟิร์มเรื่องพรุ่งนี้เท่านั้นแหละ"

"เอ่อ พอดีเรากำลังยุ่งอยู่นิดหน่อยตอนนี้ ไว้เดี๋ยวเราโทรกลับได้หรือเปล่า"

"ไม่เป็นไรหรอก เราโทรมาบอกแค่นั้นแหละ" วิทรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่โทรมาผิดเวลา "เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน"

"ดีใจที่ได้คุยกับนายนะ ... แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่สถานีรถไฟ"

********************************************************************************

เมื่อวิทก้าวลงจากรถไฟที่สถานีปลายทาง เขาใช้เวลาไม่นานนักก็มองเห็นหนุ่มอังกฤษหน้าตาธรรมดา รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลที่หวีอย่างเป็นระเบียบ ในเสื้อเชิ้ต กางเกงขายาว รองเท้าหนัง สวมแว่นตา ยืนรออยู่ที่ชานชลาท่ามกลางผู้คนที่กำลังขึ้น-ลงรถไฟ กันอย่างสับสนวุ่นวาย ... วิทเชื่อว่าคนนั้น "น่าจะ" เป็นเจฟ และเมื่อผู้คนจางลงไปแล้ว หนุ่มคนนั้นก็เดินตรงมาที่วิทด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ ...

"วิทใช่มั้ย?" พูดพร้อมกับยื่นมือมาให้จับเสร็จสรรพ "ผมเจฟไง ... ยินดีที่ได้พบกัน"

"ยินดีที่ได้พบนายเช่นกัน"

"เออ นายกินมื้อกลางวันมาหรือยัง?" เจฟถาม ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว

"ยังเลย ... แล้วนายล่ะ" จริงๆแล้วบนรถไฟก็มีอาหารและเครื่องดื่มขาย แต่เป็นพวกขนมขบเคี้ยวมากกว่าที่จะมีอะไรเป็นเรื่องเป็นราว

"ยังไม่ได้กินเหมือนกัน ..." เจฟตอบ "งั้นตอนนี้เราไปหาอะไำรกินกันก่อนเถอะ" ว่าแล้วก็พาวิทเดินออกจากสถานีรถไฟไป พร้อมๆกับที่รถไฟขบวนนั้นเริ่มเคลื่อนออกจากสถานี มุ่งหน้าไปสู่จุดหมายปลายทาง ...

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 31 มีนาคม 2553 Last Update : 1 เมษายน 2553 18:19:55 น. Counter : 587 Pageviews.		1 comments
Share Tweet