บทที่ 83 ลมหวน (iv)

ระหว่างที่นั่งจิบไวน์กันบนโซฟา เคล้าไปกับเสียงเปียโนบรรเลงดนตรีคลาสสิก ภายใต้แสงสลัวภายในห้องและแสงดาวจากภายนอก ... จู่ๆเจฟก็พูดขึ้นมาว่า "พรุ่งนี้เราจะต้องไปธุระที่ลอนดอน ... ลิ้น (reed) ของบาสซูนเริ่มมีปัญหา จะต้องไปหาซื้ออันใหม่"

"อ้าว" วิทอุทาน นี่หมายความว่าเขาจะต้องกลับในวันพรุ่งนี้แล้วหรือ ทั้งๆที่เพิ่งมาถึงเมื่อตอนเย็นวันนี้เอง "ต้องไปซื้อถึงโน่นเชียวเหรอ"

เจฟเหมือนจะเข้าใจความหมายของวิท จึงพูดต่อไปว่า "แถวนี้ไม่มีขายหรอก ... ถ้านายไม่ขัดข้องก็เข้าไปลอนดอนด้วยกัน เราแค่ไปซื้อที่ร้านอุปกรณ์ดนตรีแป๊บเดียว เวลาที่เหลือก็จะได้ไปเดินเล่นกันไงล่ะ"

วิทพยักหน้าเข้าใจ "อย่างนั้นก็ได้ ... แล้วเราก็กลับบ้านวันอาทิตย์ตามเดิมใช่มั้ย"

"ใช่แล้ว" เจฟตอบ พลางก้มลงไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ "ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ออกไม่สายมาก"

********************************************************************************

วันรุ่งขึ้น เจฟขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของสถานีรถไฟ แล้วเข้าไปซื้อตั๋วเดินทาง ซึ่งตั๋วนี้เป็นตั๋วไป-กลับที่รวมการใช้บริการรถใต้ดินและรถเมล์สำหรับโซน 1 และ 2 ของลอนดอนไว้เรียบร้อย ...

และในอีกไม่ถึงชั่วโมงต่อมา เจฟก็พาวิทเดินออกจากสถานียูสตัน ลัดเลาะไปตามถนนและลดเลี้ยวไปตามซอยต่างๆ จนพักใหญ่ต่อมาเขาจึงออกปากถาม "เจฟ ทำไมเราไม่ขึ้นรถใต้ดินกันล่ะ ตั๋วที่ซื้อมานี่ก็ใช้ได้ไม่ใช่เหรอ"

"จริงๆมันก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกนะ" เจฟตอบ "เราขี้เกียจเดินขึ้น-ลงสถานีรถใต้ดิน ... เอาน่า เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ว่าแล้วก็ออกเดินต่อไป ...

"ถึงแล้ว ร้านนี้แหละ" เจฟบอก หลังจากที่เดินกันมาน่าจะเป็นระยะทางไมล์กว่าๆได้ ... ร้านนั้นเป็นร้านแคบๆที่มีตู้กระจก และเคาน์เตอร์กระจกอยู่ริมผนังทั้งสองด้านที่เต็มไปด้วยเครื่องดนตรีสากลชนิดต่างๆและอุปกรณ์ วิทมองเห็นลูกค้าสองคนกำลังพูดคุยกับเจ้าของร้านอยู่ด้านใน

"เรารออยู่ข้างนอกละกัน" วิทบอก ปล่อยให้เจฟเข้าไปในร้านนั้นเพียงลำพัง ...

จนกระทั่งลูกค้าสองคนที่อยู่ในร้านก่อนหน้านั้นเดินออกจากร้านไป เจฟจึงได้พูดคุยกับเจ้าของร้าน และไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับ "ลิ้น" อันเท่านิ้วก้อยสองอันใส่มาในซองพลาสติก

"เรียบร้อยแล้ว" เจฟบอก พลางเก็บซองนั้นลงกระเป๋าสะพายไป "เที่ยงกว่าแล้ว หิวมั้ย"

"อือ หิวเหมือนกันแหละ" หลังจากที่ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องตลอดทั้งเช้า และต้องเดินจากสถานีรถไฟมาถึงร้านนี้จนเริ่มเมื่อยขา วิทมองไปรอบๆ แต่ก็ดูไม่น่าจะมีร้านอาหารอยู่ในย่านนี้

"กินพิซซ่ากันเถอะ" เจฟเสนอหลังจากนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง "ร้านอยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่" ...

********************************************************************************

ครู่ต่อมาทั้งสองก็มาโผล่ที่ถนนริมแม่น้ำเธมส์ มุ่งหน้าไปทางหอนาฬิกาบิกเบนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของปราสาทเวสท์มินสเตอร์ ทึ่เป็นศูนย์กลางทางการเมืองของสหราชอาณาจักร

"แถวนี้มีร้านพิซซ่าด้วยเหรอ?" วิทสงสัย บริเวณนี้มีแต่หน่วยงานราชการ พิพิธภัณฑ์ และสวนสาธารณะ

"เดี๋ยวก็ถึง" นั่นเป็นคำตอบ ว่าแล้วเจฟก็พาวิทเดินเลี้ยวขึ้นสะพานเวสท์มินสเตอร์ที่ถึงก่อนตัวปราสาท ข้ามแม่น้ำไปยังฝั่งตรงข้าม

เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงครึ่งที่ทั้งสองได้ที่นั่งที่ร้านพิซซ่าอิตาเลียนริมแม่น้ำเธมส์ ซึ่งมองเห็นสายน้ำที่ไหลเอื่อย สะท้อนเงาของปราสาทเวสท์มินสเตอร์ซึ่งใหญ่โต โอ่อ่า และสวยงาม ที่อยู่เบื้องหลัง จนทำให้วิทเกือบลืมความหิวไปชั่วขณะหนึ่ง ...

********************************************************************************

วิทไม่แน่ใจว่าคำว่า "เดินเล่นในลอนดอน" ในความหมายของเจฟหมายความว่าอะไร เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดวันนั้นคือการเดินไปตามถนนสายต่างๆในใจกลางลอนดอน ผ่านสถานที่สำคัญ โบสถ์เก่าแก่ สวนสาธารณะ รวมทั้งย่านร้านค้าต่างๆ โดยที่ไม่ได้แวะเข้าไปในสถานที่ใดๆเหล่านั้นเลย

เขาอดเปรียบเทียบไม่ได้ว่าเวลาที่เข้ามาเที่ยวในลอนดอนหลายต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่เขาจะนัดเจอกับแตน - เพื่อนเก่าแก่ที่เรียนอยู่ที่นี่ - แล้วพากันไปกินอาหารจีน อาหารไทย หรืออาหารญี่ปุ่น แล้วเดินดูสินค้าในห้างบนถนนออกซ์ฟอร์ด เข้าร้านขายหนังสือ หรือแอบเข้าไปดูสินค้าในร้าน "แอน ฤดูร้อน"

[Ann Summers เป็นร้านเซ็กส์ช็อปมีชื่อที่เปิดขายอยู่ตามถนนใหญ่ ไม่ใช่ในซอยแคบๆ ดูลึกลับ แบบในย่านโซโห ... ซึ่งส่วนหน้าร้านจะเป็นเหมือนร้านขายชุดชั้นในสตรีแบบเซ็กซี่ แต่ส่วนด้านในจะเป็นพวกอุปกรณ์เสริมทางเพศต่างๆที่ถูกกฎหมาย ... ลูกค้าของร้านนี้จะมีทั้งผู้หญิง และผู้ชาย แทบไม่ต่างจากลูกค้าที่เดินเข้าร้านทั่วๆไปบนถนนสายเดียวกัน - ผู้เขียน]

และมักจบลงด้วยการไปแวะซื้อของกิน กับพวกวัตถุดิบปรุงอาหารไทยต่างๆจาก China town ก่อนที่จะไปส่งวิทขึ้นรถไฟกลับในตอนค่ำ ...

********************************************************************************

จนในที่สุด เจฟก็บอกกับวิทเหมือนจะให้รางวัลปลอบใจว่า "ดูนายคงจะเมื่อยแล้ว เราไปขึ้นรถใต้ดินกลับสถานีรถไฟกันเถอะ" และนั่นเป็นครั้งเดียวของวันนั้นที่วิทได้ใช้บริการรถสาธารณะ หลังจากที่ใช้ขาของตัวเองเดินตะลอนไปตามถนนสายต่างๆทั่วเมืองเกือบทั้งวัน ...

ทั้งสองนั่งเงียบมาในรถไฟ ที่ค่อนข้างเต็มไปด้วยผู้โดยสาร ท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมาเบาๆอยู่ข้างนอก ...

"เหนื่อยจังเลยวันนี้" เจฟหันมาทางวิทที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ "สงสัยกลับถึงบ้านจะต้องไปนอนแช่น้ำอุ่นซักหน่อย"...

เจฟชำเลืองมองผู้โดยสารสองคนที่นั่งเก้าอี้ตรงข้าม ซึ่งคนหนึ่งดูเหมือนจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างจดจ่อ ส่วนอีกคนก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะพูดกับวิทด้วยเสียงที่ดังกว่ากระซิบนิดหนึ่งว่า "อ่างอาบน้ำที่นี่ใหญ่กว่าของหอเก่าเราที่ Oxbridge นะ" เจฟยิ้มน้อยๆอย่างมีเลศนัยก่อนจะพูดต่อไปว่า "ลงไปแช่ได้ครั้งละสองคนพร้อมๆกันเลย ..."

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2554 Last Update : 20 พฤศจิกายน 2554 10:15:27 น. Counter : 469 Pageviews.		2 comments
Share Tweet