บทที่ 79 การกลับมาของหนุ่มเจ้าเสน่ห์

เช้าวันหนึ่งขณะที่ิวิทขึ้นรถเมล์เพื่อไำปทำงานตามปกติ ... ท่ามกลางผู้โดยสารที่ค่อนข้างหนาแน่น แต่กระนั้นสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะด้านใน แต่ใครคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตว่าเขาขึ้นมาบนรถคันนี้ด้วย ... วิทนั่งลงตรงเบาะว่างใกล้ประตูทางออก ก่อนที่รถจะคล่อยๆเคลื่อนออกจากป้ายไป ...

จนกระทั่งรถเมล์แล่นมาเกือบถึงป้ายสุดท้ายและเหลือผู้โดยสารเพียงสองคน ... หนุ่มคนนั้นจึงเข้ามาทักวิทขณะที่กำลังจะเดินลงจากรถ ...

"สวัสดีวิท"

"อ้าว เฟรดเดอริค ..." วิทแกล้งทำเป็นแปลกใจ "กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"มาทำงานวันนี้เป็นวันแรก" หนุ่มฝรั่งเศสเจ้าเสน่ห์ตอบ "ไม่ได้เจอกันหลายเดือนเลยนะ นายสบายดีมั้ย"

"ก็เรื่อยๆแหละ ... เออ นายกลับมาคราวนี้จะอยู่อีกนานเท่าไหร่ล่ะ"

"ก็คงราวๆ 6 เดือน เหมือนคราวที่แล้ว"

"นายพักที่บ้านเดิมเหรอ"

"ใช่ แต่คนละห้องกับครั้งก่อน" เฟรดเดอริคตอบ ... แต่วิทก็รู้ดีว่าห้องเดิมที่เฟรดเดอริคเคยอยู่นั้น ตอนนี้กลายเป็นห้องของแพรีไปแล้ว

"เอ วันนี้นายไม่ใส่น้ำหอมเหรอ" วิทยังจำได้ถึงกลิ่นน้ำหอมฝรั่งเศสราคาแพงที่นายคนนี้ใช้เป็นประจำ

"ไม่ได้ใส่ ... เมื่อเช้าเพิ่งอาบน้ำมา" เฟรดเดอริคตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ตีความได้ว่า วันไหนที่ใส่น้ำหอมมาแสดงว่าวันนั้นไม่ได้อาบน้ำ และที่วิทจำได้เมื่อหลายเดือนก่อนดูเหมือนจะได้กลิ่นน้ำหอมจากเฟรดเดอริคทุกครั้งที่เจอกัน

********************************************************************************

วิทไม่ได้พูดคุยกับใครเรื่องนี้ จนกระทั่งหลังเวลาพักกินกาแฟตอนสิบโมงครึ่งถึงสิบเอ็ดโมง ซึ่งมาเรียและเฮเทอร์ที่ลงไปพักมา เดินกลับเข้าห้องแล็บมาพร้อมกัน

"วิท เธอรู้มั้ยว่าเฟรดเดอริคกลับมาแล้วนะ" มาเรียพูดขึ้น

"รู้แล้ว เมื่อเช้าขึ้นรถเมล์คันเดียวกัน"

"คราวนี้ดูเฟรดเดอริคเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ" เฮเทอร์ูพูดบ้าง

"ยังไงเหรอ" มาเรียสงสัย

"ก็ดูผมบางลงกว่าเดิม แถมหน้าตาก็ดูโทรมลงไปเยอะ"

วิทค่อนข้างเห็นด้วยกับข้อสังเกตของเฮเทอร์ แต่ก็พูดขำๆว่า "คำสาปของคนที่เีรียน ป.เอก ไงล่ะ" วิทเห็นสองสาวทำหน้างงเลยอธิบายต่อไปว่า "มีเพื่อนที่เรียน ป.เอก ที่รู้จักหลายคนจะมีอาการประเภท แก่ก่อนวัย ผมหงอก ผมร่วง อะไรทำนองนี้ ซึ่งก็คงมาจากความเครียดจากการเีรียนไง"

"แต่พวกเราไม่เห็นเป็นนี่นา" มาเรียพูด

"อยู่ที่นี่สบายที่สุดแล้ว ไม่ค่อยกดดัน ..." เฮเทอร์บอก "... ถ้ามีผลงานออก"

"เฟรดเดอริคกลับมาคราวนี้ สงสัยสาวๆแถวนี้คงวุ่นวายอีกละมั้ง" วิทเปลี่ยนเรื่อง

"สาวที่ไหนแถวนี้?" เฮเทอร์ทำหน้างง ซึ่งพลอยทำให้วิทงงไปด้วย

"อ้าว ก็ยายแอนปีกตรงข้าม กับยายอะไรชั้นสองนั่นไง"

"เธอไม่รู้เหรอ สองคนนั่นเลิกยุ่งไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ตานี่ยังไม่กลับไปที่โน่นครั้งที่แล้วซะอีก"

วิทกับมาเรียมองหน้ากัน ด้วยว่าข่าวนี้ไม่เคยรู้มาก่อนเลย

"เธอพอจะรู้มั้ยว่าเป็นเพราะอะไร" มาเรียถาม

"ทั้งสองคนไม่ยอมเล่า ... แต่พวกเราก็สงสัยว่าคงมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับคนนี้แน่ๆ ..."

********************************************************************************

การกลับมาของหนุ่มฝรั่งเศส ผู้ซึ่งดูเหมือนจะสูญเสียเสน่ห์ที่เคยมีไปค่อนข้างมาก ไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องซุบซิบให้ผู้คนได้พูดถึงในเวลาน้ำชาตอนบ่ายอีกต่อไป ... และชีวิตในสถาบันวิจัยแห่งนี้ก็ดำเนินต่อไปดังเดิม ...

ในครั้งนี้เฟรดเดอริคไม่ได้ไปเข้ากลุ่มกับพวกนักศึกษาชาวอังกฤษ แต่กลัับดูจะสนิทกับพวกนักศึกษาต่างชาิติมากขึ้น โดยเฉพาะมาเรีย ... และนั่นทำให้วิทได้รับรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับหนุ่มเจ้าเสน่ห์คนนี้มากขึ้น

"เธอรู้มั้ยว่า ..." มาเรียเริ่มด้วยประโยคนี้ ในขณะที่ันั่งดื่มน้ำชากันสองคนในห้องอาหารในตอนบ่ายวันหนึ่ง "เฟรดเดอริคเค้ามีแฟนแล้ว ... เป็นสาวจีนที่เรียน ป.เอก อยู่ที่โน่น"

"เหรอ" วิทตอบแบบไม่ใส่ใจ "เธอรู้ได้ยังไง"

"ก็เค้าเล่าให้ฟัง" มาเรียพูดต่อ "... และคบกันมาเกือบสองปีแล้ว ..."

"อ้าว ... แต่ตอนที่เค้ามาที่นี่ครั้งที่แล้ว และมีเรื่องสองสาวนั่นยังผ่านไปไม่ถึงปีเลยนะ"

"นั่นแหละ ... ฉันก็ยังงงอยู่ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไร"

"เราว่านั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่สองสาวถอนตัวก็ได้นะ ..."

********************************************************************************

ในความเป็นจริง วิทแทบไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องของเฟรดเดอริคอีกต่อไป เพราะถือว่าเป็นเรื่องไกลตัว ... แต่บางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลกกับชีวิตคนเราเหมือนกัน ...

เย็นวันหนึ่งขณะที่วิทยืนรอรถเมล์เพื่อจะกลับบ้าน แต่ดูเหมือนว่ารถเมล์จะมีปัญหาจึงมาช้ากว่ากำหนด ... จนในที่สุดเมื่อเห็นรถเมล์คันที่ควรจะมาถึงตั้งนานแล้วแล่นมาแต่ไกล ก็มีอีกคันหนึ่งตามหลังมาด้วย ... เขาจึงตัดสินใจปล่อยให้ผู้คนที่ยืนรออยู่ขึ้นคันแรกไปก่อน ส่วนตัวเองรอขึ้นคันหลังเพราะรถจะว่างกว่า และทันทีที่คันแรกออกจากป้ายไป เฟรดเดอริคก็วิ่งกระหืดกระหอบมาจากชายป่า ...

"ไม่ต้องรีบหรอก ยังมีอีกคันหนึ่ง" วิทบอกพลางชำเลืองมองไปทางรถคันที่สองที่จอดอยู่ในร่มไม้ไม่ไำกลเพื่อรอเวลาออก

"นึกว่าตกรถซะแล้ว" เฟรดเดอริคพูดพลางหอบเบาๆ "คันนั้นออกก่อนเวลานี่นะ"

"เปล่าหรอก คันนั้นมาช้าต่างหาก ... รถที่นายจะขึ้นยังอยู่ตรงนั้น"

"อ้าวแล้วทำไมนายไม่ขึ้นคันนั้นล่ะ"

"คนเยอะ ... รอขึ้นคันนี้ดีกว่า"

ไม่นานรถคันที่จอดพักก็แล่นมาที่ป้ายอย่างตรงเวลา และเนื่องจากคันก่อนหน้านี้ได้รับผู้โดยสารไปจนหมดแล้ว รถคันนี้จึงเหลือเขากับเฟรดเดอริคขึ้นมาเพียงสองคน ... แต่ครั้งนี้ ถึงแม้ว่ารถจะโล่งทั้งคัน แต่เฟรดเดอริคก็มานั่งคู่กับวิทซึ่งนั่งอยู่ำ้ภายในติดหน้าต่าง ... และเมื่อรถแล่นไปเรื่อยๆ ผ่านป้ายรถเมล์ต่างๆ ซึ่งผู้คนส่วนใหญ่คงขึ้นคันก่อนหน้าไปหมดแล้ว ทั้งคันรถจึงมีคนนั่งไม่ถึงสิบคน ... แต่กระันั้นวิทรู้สึกว่าเฟรดเดอริคที่อยู่ข้างๆนั่งเบียดเขาราวกับรถแน่นเสียเต็มประดา ...

"วิท จำได้มั้ยที่นายเคยบอกว่าจะทำอาหารไทยให้กินน่ะ" จู่ๆเฟรดเดอริคก็พูดขึ้นมา

"จำได้สิ แต่นั่นมันตั้งหลายเดือนมาแล้วนะ"

"ก็เย็นนี้เราว่าง ... ไว้เป็นวันนี้เลยได้มั้ย"

วิทเริ่มรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก จึงตัดบทไปว่า "แต่เราไม่ว่างนะ พอดีีมีธุระ ... ไว้คราวหน้าละกัน ... อ้าวจะถึงบ้านเราแล้ว ไว้เจอกันนะ" วิทตอบพลางลุกขึ้นและแทรกตัวออกจากที่นั่งและเบียดนายเฟรดเดอริคที่แทบจะไม่ขยับตัวให้วิทออกไปได้เลย

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 09 มกราคม 2554 Last Update : 9 มกราคม 2554 19:32:49 น. Counter : 429 Pageviews.		6 comments
Share Tweet