บทที่ 81 ลมหวน (ii)

แทบจะทันทีที่ปลายนิ้วของวิทกดหมายเลขตัวสุดท้าย ความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็ถาโถมเข้ามาในหัวใจของวิท จนทำให้เขารีบวางหูโทรศัพท์ลงโดยอัตโนมัติ ก่อนที่จะได้ยินเสียงสัญญาณจากปลายทาง

วิทกลับมานั่งมองหมายเลขบนกระดาษข้างๆเครื่องโทรศัพท์นั้นอีกครั้ง ... เสียงเพลง "Babe" ที่ไม่ได้ยินมานานนับปี จู่ๆก็ดังชัดขึ้นในความทรงจำ ...

"... So I picked up the phone and dialled your number,
Not sure to put it down or speak,"

ซึ่งช่างเหมือนกับความรู้สึกของเขาในเวลานี้จริงๆ แต่สิ่งที่ต่างกันก็คือเขาได้ตัดสินใจวางสายลงไปแล้ว และกลับมาจมอยู่กับความรู้สึกสับสนและกดดันอีกครั้งหนึ่ง ... ท่อนต่อของเพลงนั้นยังคงแว่วมาอย่างแจ่มชัด ...

"Then the voice I once knew answered in a sweet voice,
She said 'Hello' then paused before I began to speak, ..."

และแล้วในทีุ่สุดวิทก็ตัดสินใจโทรไปที่หมายเลขนั้นอีกครั้ง โดยตั้งใจไว้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่่วางสายเป็นอันขาด ...

สัญญาณรอสายดังขึ้น 3 ครั้ง ก็มีเสียงตอบมาจากทางปลายสาย ...

"สวัสดีครับ นี่คือเจฟฟรีย์ มิลส์ ..." และยังไม่ทันที่วิทจะได้พูดตอบอะไรไป เสียงนั้นก็ดังต่อไปว่า "ผมไม่สามารถรับสายได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความ ..."

"เฮ้อ ... เครื่องรับโทรศัพท์อัตโนมัติ!" วิทนึกในใจ ... แต่เขายังไม่ทันวางหูโทรศัพท์ลง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังแทรกขึ้นมา "ฮัลโล ฮัลโล ..."

"ฮัลโล เจฟใช่มั้ย ..." เขาตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ปะปนระหว่างความประหม่าและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน "เอ่อ นี่วิทนะ ... ที่อยู่ที่ xxxxxxx น่ะ"

"อ้าว วิทเหรอ" เจฟตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสดใส "เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย" เหมือนทักทายเพื่อนสนิทเก่าแก่ที่ไม่ได้เจอกันมานาน "ไม่เคยคิดว่าจะได้คุยกับนายอีก ... แล้วนายได้เบอร์นี้มายังไง"

วิทเล่าให้ฟังคร่าวๆว่าเขาเพิ่งโทรไปที่บ้านของเจฟ และแม่ของเจฟเป็นคนให้เบอร์โทรศัพท์มา ...

"เราไม่ได้ติดต่อกันมาปีกว่าแล้วใช่มั้ย ตอนนี้นายคงเรียนจบแล้วล่ะสิ แล้วนายไปทำงานอะไรอยู่ที่เมือง ... เอ่อ เมืองอะไรนะชื่อยาวๆ?"

"เราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อ 18 เดือนที่แล้ว ..." เจฟตอบ ซึ่งนั่นทำให้วิทแปลกใจว่าทำไมเขาถึงจำได้ละเอียดขนาดนั้น เพราะสำหรับวิทแล้วช่วงเวลานั้นดูเหมือนจะผ่านไปยาวนาน ทั้งๆที่ในความเป็นจริงก็เพิ่งผ่านไป 18 เดือนอย่างที่เจฟว่า "ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว และทำงานดูแลระบบคอมพิวเตอร์ให้กับบริษัทประกันภัย อยู่ที่ xxxxxxxx xxxxxxx"

วิทได้ยินชื่อเมืองที่ไม่คุ้นเคยนั้นเป็นครั้งที่สอง แต่ก็ยังไม่แน่ใจตัวเองว่าจะจำได้หรือเปล่า ... แต่การพูดคุยกับเจฟ ซึ่งไม่ได้เลวร้ายเหมือนอย่างที่วิทกลัวตั้งแต่แรก ก็ทำให้วิทใจเย็นได้มากขึ้น ...

"แต่นายจบจิตวิทยาไม่ใช่เหรอ แต่ไปทำงานเี่กี่ยวกับคอมพ์ฯ" วิทสงสัีย

"นายจำได้ด้วยเหรอว่าเราเรียนอะไร"

"จำได้สิ"

"ที่เรียนจบมาก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไร" เจฟตอบ "แต่ตอนไปสมัครงานที่นี่ พอสัมภาษณ์แล้วเค้าก็รับ ก็เลยได้ทำงานนี้แหละ ... ตอนนี้นายเรียนเอกปี 3 แล้วสินะ จะจบเมื่อไหร่ล่ะ"

"ก็คงปีหน้าแหละ ... โดยทั่วไปเค้าใช้เวลากัน 3 ปีครึ่งถึง 4 ปี"

"วิท นี่นายเป็นอะไรหรือเปล่า" เจฟดูเหมือนจะจับอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของวิทได้ "ฟังดูเหมือนมีอะไรไม่สบายใจ"

"ไม่มีอะไรมากหรอก ..." วิทชั่งใจว่าควรจะรื้อฟื้นเรื่องที่คั่งค้างอยู่ในใจ ที่เป็นเหตุให้เขาโทรมาหาเจฟในครั้งนี้ดีหรือไม่ แต่ในที่สุดวิทก็ตัดสินใจเล่าให้เจฟฟังคร่าวๆถึงสิ่งที่เกิดขึ้น "เมื่อตอนเย็นที่สถาบัน ..."

เจฟฟังอยู่เงียบๆ จนกระทั่งวิทเล่าจบ ก็พูดขึ้นมาว่า "นายฟังดูไม่ค่อยดีเลย ... เดี๋ยวเราไปหาดีมั้ย?"

"เอ่อ นายจะมายังไง ... นี่ก็สองทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว"

"ก็ขับรถไปน่ะสิ ซัก 2 ชั่วโมงก็คงถึง ... นายยังอยู่ที่แฟลตเดิมหรือเปล่า"

"ที่เดิมนั่นแหละ" ใจหนึ่งวิทก็ลังเล แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีใจที่จะได้เจอเจฟอีกครั้ง "ถนน xxxxxxx ... นายจะมาถูกมั้ย?"

"เรามีแผนที่อยู่ในรถ ไม่ต้องห่วง ถ้าหาไม่เจอจะโทรไปถาม" เจฟบอก "แล้วเจอกันอีกประมาณ 2 ชั่วโมงนะ"

********************************************************************************

อาจจะนับได้ว่าเป็นการรอคอยที่ยาวนานที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตของวิทก็ว่าได้ ... จนกระทั่งเข็มนาฬิกาเคลื่อนเลยเวลาห้าทุ่มไปแล้ว เขาจึงได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดในบริเวณลานจอดรถด้านนอก ซึ่งก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจฟนั่นเอง ...

บรรยากาศในคืนนั้นแทบไม่ต่างอะไรจากครั้งแรกที่เจฟขับรถมาที่นี่เมื่อราวๆสองปีที่ผ่านมา ... แม้ว่าทั้งสองจะยังคงขัดเขินอยู่บ้าง เพราะไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานาน แต่เยื่อใยบางๆที่เคยถูกเก็บงำไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจนั้นก็ยังคงเหลืออยู่ ... และทั้งเจฟและวิทคงไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าสายลมที่พัดพาเอาความสุข ความรัก และน้ำตา ผ่านเลยไปแล้ว จะมีวันพัดหวนกลับมาอีกครั้งในคืนนี้

********************************************************************************

แสงตะวันของยามเช้าค่อยๆสาดส่องเข้ามาที่หน้าต่างบานเดิม ทั้งสองรับรู้ได้ตรงกันว่าเวลาของการจากลามาถึงแล้ว ...

"เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?" วิทพูดขึ้นลอย เหมือนตั้งคำถามกับตัวเองมากกว่าอะไรทั้งหมด

"ได้สิ" เจฟตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "ถ้าเรามีเวลาว่างก็จะขับรถมาหานายที่นี่ ... หรือถ้านายอยากจะไปเที่ยวที่โน่น ก็ได้เช่นเดียวกัน"

หลังจากที่เจฟขับรถออกไปแล้่วตั้งแต่ตอนสายของวันเสาร์ ชีวิตของวิทก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ... แต่วิทก็ยังคงเฝ้าถามตัวเองอยู่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนวันศุกร์นั้นเป็นความจริง ไม่ใช่เพียงความฝันหรือภาพลวงตา ...

********************************************************************************

เมื่อวิทกลับไปที่สถาบันฯในตอนเช้าวันจันทร์ เฟรดเดอริคเข้ามาทักทายวิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อปลายสัปดาห์ที่ผ่านมา

"อ้อ เฟรดเดอริค ... ขอบใจมากนะสำหรับวันศุกร์ที่แล้ว"

"เรื่องอะไรเหรอ?" หนุ่มฝรั่งเศสทำหน้างง

"ก็ที่เราคุยกันตอนเย็นไง" วิทอธิบาย "ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มาก ก็เลยตัดสินใจโทรไปหาเจฟ ... ก็คุยกันอยู่พักนึง แล้วเจฟก็ขับรถมาหาคืนนั้นเลย ..."

เฟรดเดอริคไม่ได้พูดอะไรออกมา คงแปลกใจที่เรื่องกลับกลายเป็นแบบนั้นไปได้

"โอเค แล้วเจอกันนะ" วิทพูดยิ้มๆ แล้วก็เดินเลี้ยวเข้าห้องแล็บไป ปล่อยให้หนุ่มฝรั่งเศสยืนงงอยู่กลางทางเดินเพียงลำพัง ...

สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร

Create Date : 13 มีนาคม 2554 Last Update : 13 มีนาคม 2554 11:49:19 น. Counter : 559 Pageviews.		4 comments
Share Tweet