| All Blog
|
บทที่ 40 คืนที่รอคอย (คำเตือน: เรท Y) ในที่สุดวันศุกร์ที่นัดไว้ก็มาถึง ... เช้าวันนั้นวิทยังคงใช้ชีวิตไปตามปกติ เขาออกไปกินมื้อกลางวันที่ห้องอาหารของ U และไปแวะเช็ค email ที่ห้องคอมฯซึ่งอยู่ระหว่างทางกลับหอพัก ตั้งใจไว้ว่าซัก 4 โมงเย็นค่อยเดินกลับไปเตรียมอาหาร และอาบน้ำแต่งตัว  แต่แล้วขณะที่วิทก้มดูนาฬิกาซึ่งบอกว่าอีก 15 นาทีควรเตรียมตัวกลับได้แล้ว ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น "อ้าววิท หวัดดีจ้ะ" เสียงนั้นคือพี่อ้อย ซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาในห้องคอมฯ "เป็นไงบ้าง ตั้งแต่ย้ายหอ ไม่ได้เจอกันเลย" "ก็เรื่อยๆครับ ... แล้วพี่เป็นไงบ้าง" "ยุ่งน่ะสิ ... เนี่ยพี่จะต้องไปนำเสนองานวิจัยที่โรงเรียนอาทิตย์หน้า ตอนนี้ทำกราฟ ทำรูป อะไรก็ยังไม่เสร็จเลย ... คอมส่วนตัวพี่ก็ไม่มี ต้องมาคอยใช้คอมของมหา'ลัย แล้วยิ่งช่วงปิดเทอมแบบนี้ห้องคอมก็ปิดไวมาก ... แล้วพี่ก็ยังใช้ไอ้โปรแกรมพล็อตกราฟไม่ค่อยคล่องซะด้วยสิ" พี่อ้อยบ่นซะยาว เหมือนนานๆจะได้ระบายออกมาซักที  วิทมองหน้าพี่้อ้อยซึ่งดูเคร่งเครียดจริงๆ "อืม ... วิทพอมีเวลานิดหน่อย เดี๋ยวช่วยพี่ทำกราฟก็แล้วกันครับ" ... เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ... เมื่อวิทก้มดูนาฬิกาอีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็น ซึ่งก็จะเป็นเวลาปิดห้องคอมฯพอดี "ตายละหว่า เหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมง ข้าวของยังไม่ได้เตรียมเลยซักอย่าง น้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ ตัวเหม็นเหงื่อไปหมด" วิทนึกบ่นอยู่ในใจ  ในขณะที่พี่อ้อยกำลังเซฟไฟล์ และเตรียมตัวเก็บข้าวของ วิทเลยรีบบอก "พี่ วิทต้องไปแล้วฮะ ... มีนัด" "ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้วิทช่วย พี่คง ..." วิทไม่อยู่รอฟังให้จบประโยค ได้แต่รีบเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้องคอมฯทันที ******************************************************************************** เย็นวันนั้น วิทตั้งใจทำต้มยำกุ้งกับผัดผักรวม และหุงข้าวด้วยหม้อไฟฟ้า ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร เพราะใช้ก้อนต้มยำสำเร็จรูป กับกุ้งแช่แข็ง ... แต่ที่เสียเวลาคือจะต้องเอาเห็ดกระดุมสดมาปอกเศษสิ่งสกปรกออกที่ละดอก พร้อมกับล้างและหั่นผักด้วย ... เมื่อวิทเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พร้อมกับหุงข้าวรอไว้แล้ว ก็ตั้งใจจะไปอาบน้ำ ... แล้วค่อยมาผัดผักและทำต้มยำซัก 20 นาทีก่อนแขกจะมา ... แต่ทันใดนั้น ... "ติ๊งต่อง ๆ" เสียงออดที่หน้าประตูบล็อกดังขึ้น วิทได้ยินเสียงหนึ่งในสองสาวญี่ปุ่นไปเจรจากับคนที่มากดออดอยู่แว่วๆ เลยเข้าใจว่าคงเป็นเพื่อนของยายนี่มาหาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร ... จนกระทั่งประตูครัวเปิดออก พร้อมกับยายญี่ปุ่นและพอล "เค้าอยู่นี่ไง" ยายญี่ปุ่นหันไปบอกพอล แล้วเดินออกจากครัวไป "เอ่อ ... เรานัดกันไว้ทุ่มนึงไม่ใช่เหรอ" วิทถามหลังจากที่ทักทายกันเรียบร้อยแล้ว "ใช่ แต่เราตั้งใจมาก่อนเวลา เผื่อจะมาช่วยทำอาหารไงล่ะ" วิทกำลังชั่งใจระหว่างให้พอลนั่งรออยู่ในครัว ในขณะที่วิทไปอาบน้ำ กับลงมือทำอาหารเลยเพราะไหนๆแขกก็มาถึงแล้ว ... ในที่สุดความคิดอย่างหลังก็ชนะ  วิทไปยืนทำอาหารอยู่ที่เตา โดยมีพอลยืนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากไปกว่าการยืนดู เพราะพอลทำอาหารพวกนี้ไม่เป็น ... อีกอย่างหนึ่ง พอลซึ่งใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงยีนส์ รองเท้าหนัง และฉีดน้ำหอมราคาแพงมาด้วยคงไม่เหมาะที่จะมาอยู่หน้าเตา ในขณะที่วิทซึ่ีงใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะหุ้มส้น ที่ยังไม่ได้อาบน้ำ และเนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหงื่อ จึงน่าจะเหมาะสมกว่าด้วยประการทั้งปวง ... วิทสังเกตว่าอาหารมื้อนั้นคงไม่ค่อยถูกปากพอลเท่าไหร่ และเมื่อวิทเอาเบบี้ไวน์ [น้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์เปอร์เซนต์ต่ำ] จะมาเปิดเสริฟ แต่พอลกลับบอกว่าเขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์ เลยขอเป็นน้ำเปล่าแทน ... การสนทนาในวันนั้นดีขึ้นกว่าวันแรก อย่างน้อยทั้งสองก็มีเรื่องพูดคุยกันมากขึ้น ... แต่สองสาวญี่ปุ่น ซึ่งทั้งๆที่มาบอกวิทตั้งแต่แรกว่าจะไม่ทำอาหารมื้อเย็นในวันนั้น และให้วิทใช้ห้องครัวได้ตามสบาย แต่ก็ดันมีเหตุให้ผลัดกันเข้ามาหยิบของในตู้เย็นอยู่เป็นระยะๆ ... ในที่สุดวิทจึงตัดสินใจชวนพอลย้ายไปคุยต่อในห้องของเขาแทน  ******************************************************************************** ห้องนั้นถูกออกแบบมาให้เป็นทั้งห้องรับแขกและห้องนอนไปในตัว ... ฝั่งหนึ่งของห้องมีโซฟายาวที่ีมีพนักพิงติดผนัง ส่วนเวลาจะนอนก็สามารถดึงที่นั่งใ้ห้ยื่นออกมาเป็นเตียงเดี่ยวได้ ... "นี่นายมีเครื่องเล่นวิดีโอด้วยเหรอ" พอลร้องทัก หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว พลางไปยืนมองม้วนวิดีโอที่เรียงอยู่ที่ชั้นหนังสือข้างโต๊ะทำงานริมหน้าต่าง "หนังเรท 18+ เพียบเลยนะ" พอลแซว "แค่เรท 18+ ... ไม่ใช่หนังโป๊" วิทตอบ พลางนั่งลงที่่ปลายโซฟาด้านหัวเตียง ... ส่วนพอลนั่งลงที่ปลายอีกด้านหนึ่ง แต่สายตาที่จ้องมาที่วิทในขณะนั้นมีแววลึกซึ้งอย่างประหลาด ... ถึงแม้ว่าวิทจะไ่ม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่ก็ไม่โง่พอที่จะไม่เข้าใจความหมายในดวงตาคู่นั้น และจู่ๆหัวใจของวิทก็เต้นแรงขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน ... เขาเกือบจะบอกให้พอลนั่งดูหนังไปพลางๆก่อน และขอตัวไปอาบน้ำ ... แต่ในที่สุดก็กลับบอกว่า "เราเพิ่งไปเที่ยวเยอรมนีมาเมื่อต้นปี""เหรอ ไปที่ไหนมาบ้าง เล่าให้ฟังบ้างสิ" วิทจึงเล่าให้พอลฟังเรื่องเที่ยว ... เลยไปถึงเรื่องของทอม และจุดจบที่ไม่สู้ดีนัก ... เมื่อวิทพูดจบ เขาถอนหายใจยาวและนิ่งไปพักหนึ่ง ... "นายยังแคร์เค้ามากใช่มั้ย?" พอลถาม ซึ่งวิทได้แต่พยักหน้ารับ "แล้วเขาเป็นเกย์หรือเปล่า?" "ไม่รู้สิ ... ไม่ใช่มั้ง ... ไม่รู้เหมือนกัน" วิทตอบไปแบบนั้น พอลถอนหายใจ "เท่าที่ฟังดู ... ไม่ว่าเขาจะเป็นอะไรหรือไม่ก็ตาม ดูเหมือนเขาจะเป็นคนประเภท'อนุรักษ์นิยม' ... เราว่าวันนึงเขาก็จะต้องไปแต่งงาน มีครอบครัว มีลูก" ประโยคนั้นเจ็บแปลบเหมือนมีดที่กรีดเข้าไปในหัวใจ แต่วิทก็ทำได้แค่ถอนหายใจยาวๆอีกครั้งเท่านั้น ... พอลมองไปที่แผนที่ของเมืองซึ่งวิทติดไว้ที่บอร์ดบนผนังฝั่งตรงข้าม และ้บอกว่า "เมื่อก่อนเราเคยเช่าบ้านอยู่กับแฟนแถวถนนวงแหวน ... พอเลิกกันเราก็เลยย้า้ยออกมาอยู่บ้านที่อยู่ปัจจุับัน" "นานหรือยัง?" "หลายเดือนแล้ว" "นายยังเจ็บอยู่มั้ย?" "ไม่แล้วหละ" แม้จะปฏิเสธแต่น้ำเสียงของพอลก็ัยังเจือความเศร้าอยู่ "แต่บางครั้งก็ยังนึกถึงเขาอยู่บ้าง" ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ... แล้วจู่ๆพอลก็พูดขึ้นมาว่า "เทอมหน้า อาจารย์ที่ปรึกษาเราจะย้ายไปทำงานที่ xxxxx" พอลบอกชื่อมหา'ลัยที่อยู่ทางเหนือของอังกฤษ ห่างจากที่นี่หลายชั่วโมง "เราก็จะต้องย้ายตามไปด้วย" "อ้าว แล้วที่นี่ทำยังไง?" "ก็ยังลงทะเบียนที่นี่อยู่ ... แต่ตัวไปทำวิจัยที่โ่น่นกับอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดิม" "ไกลเนาะ" วิทพูดเบาๆเหมือนบอกกับตัวเอง "อือ" ******************************************************************************** คืนนั้น วิทเดินลงมาส่งพอลที่จักรยานที่จอดไว้ตรงด้านหนึ่งของอาคารหอพัก ... วิทยื่นมือให้พอลจับ ทั้งสองสบตากันเป็นครั้งสุดท้าย ... ความหมายในแววตาของพอลยังอยู่เหมือนเดิม แต่วิทก็ทำได้แค่เพียงบอกว่า "โชคดีนะ" "เช่นเดียวกัน ... ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง" วิทยืนมองร่างของพอลที่ค่อยๆขี่จักรยานห่างออกไป จนในที่สุดก็กลืนหายไปกับความมืดของราตรีกาล ... ******************************************************************************** ps. หลังจากวันนั้น พอลกับวิทยังคงคุยกันทาง email เป็นบางครั้ง ... แม้กระทั่งหลังจากที่พอลย้ายไปอยู่ที่มหา'ลัยอื่นในเดือนกันยายน ก็ยังส่ง email มาคุยบ้าง แต่ก็ค่อยๆห่างกันไปในที่สุด สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
^^^
Hello there, Thanks for your comment. Glad you like it. You really make my day.  โดย: Historicus
 วันที่: 14 มีนาคม 2553 เวลา:21:48:11 น. อย่างน้อยมิตรภาพความเป็นเพื่อนก็ยังคงอยู่เนาะโดย: mecon (m_econ
) วันที่: 9 มกราคม 2554 เวลา:23:20:13 น. |
Historicus
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |
||||||||||||
I just came across your blog yesterday. I spent the whole morning reading your story. Seems like you are a good person. I came to study in the US and now having a job here.
Just want to say "Hi".
By the way, I enjoy reading your story.