ขอไว้อาลัยให้กับพญาอินทรีย์แห่งวงการหนังสือท่านนี้ด้วยคนครับ

ขอให้คุณลุงไปสู่สุคติค่ะ

นั่นสิคะ..อีกนานเท่าไหร่หนอ






จะรออ่านหนังสือเปลี่ยนชีวิตของพี่นะคะ

ด้วยความอาลัย...

Rest In Peace
และจากนี้ ก็จะเป็นตำนานครับ

ท่านเป็นคนเจ๋งสุดๆ

ชอบข้อความที่พี่แป๊ดยกมาครับ

ขอให้ท่าน มีความสุขอยู่บนสวรรค์ นะครับ

ด้วยความเคารพ อาลัย ระลึก

โอ้ววว ข้อความยอดเยี่ยมมากครับ

ผมไม่ใช่แฟนหนังสือคุณรงค์ (เพราะอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง) แต่ก็ใจหายเหมือนกันครับ

^
^ ต้องเปิดใจปิ๊ก ตอนแรกพี่ก็อ่านหนังสือของท่านไม่ค่อยรู้เรื่อง
แต่พอเปิดใจ โอ้วววว
อย่างที่บอก อีกนานเท่าไร โลกจะทำให้คนแบบนี้เกิดมาได้อีก

ประวัติของท่านก็สุดๆ ไปเลย เคยโดนไล่้ออกจากโรงเรียมเตรียม

ทำงานเขียนหนังสือมาแล้วทุกประเภท มีบ้านเป็นของตัวเองมาตั้งแต่อายุ 23
และตอนอายุ 23 ผ่อนบ้านและส่งน้องให้เรียนหนังสือ เป็นเพลย์บอย
หาความสุขให้ตัวเองอย่างหนัก และทำงานหนักในเวลาเดียวกัน

สารภาพว่าเคยคิดจะอ่านหนังสือของคุณรงค์เหมือนกัน แต่อ่านบทความที่ท่านเขียนไว้ที่ไหนสักแห่งแล้วไม่รู้เรื่องเลยพับโครงการไปก่อน -_-"

ีรงค์ วงษ์สวรรค์ ไม่ได้เป็น พญาอินทรีย์
แต่เป็นมนุษย์สมบูรณ์แบบ

เคยอ่านหนังสือของคุณรงค์ อยู่บ้างเหมือนกันค่ะ ภาษามีเอกลักษณ์ บางครั้งเข้าใจยาก แต่ก็เป็นตำนานอย่างที่บอก ว่าจะหานักเขียนแบบนี้ได้ที่ไหนอีก

ขอไว้อาลัยด้วยความเคารพค่ะ

ขอสารภาพอย่างเขินๆว่าไม่เคยอ่านงานของคุณลุงรงษ์ เลยครับ เคยไปพลิกๆดูที่ร้านหนังสือแล้วรู้สึกเหวอกับสำนวน เลยยังไม่กล้าหยิบ (นี่ผมพลาดอะไรดีๆไปแล้วใช่มั๊ยนี่)

ขอให้คุณลุงไปสู่สุขคติครับ

ขอไว้อาลัย ‘รงค์ วงษ์สวรรค์ ค่ะ

เดิมผมอ่านงานของ 'รงค์ ไ่ม่รู้เรื่องเช่นกัน ทว่าในช่วงสองสามปีมานี้ ผมแทบไม่เคยพลาดข้อเขียนของท่านในมติชนสุดสัปดาห์เลยสักครั้ง

ยี่สิบปีที่คุณ'รงค์อยู่เชียงใหม่ได้ซึมซับเอาภาษาเหนือ และถ่ายทอดออกมาในข้อเขียนได้ยอดเยี่ยม อ่านแล้วมันส์ในทุกห้วงอารมณ์ คนภาคกลางอาจจะอ่านข้อเขียนของ'รงค์ ยุคหลังที่ลงในมติชนสุดสัปดาห์ไม่ค่อยเข้าใจเพราะไม่สันทัดภาษา แต่หากได้รู้หรือพอเข้าใจบ้างจะรู้ว่า 'แสบมาก'

อากาศเชียงใหม่ช่วงนี้ราวกับกำลังร่ำไห้ ความมืดหม่นดุจดังอนธกาลปกคลุมทั่วเมือง หมอกควันที่ลอยอยู่เหนือดอยสุเทพเปลี่ยนเป็นสีเทาเข้มดั่งไว้ทุกข์ต่อการจากไป

เมืองไทยสูญเสียปราชญ์ไปถึงสองคนเพียงช่วงต้นปี น่าเสียดายจริงหนอ

ตูนเห็นชีวิตเขา อ่านงานเขียนของเขา

ทำให้ตูนอยากใช้ชีวิต

...ในทุกทีที่ตูนอยากตาย

ตูนอยากจะมีความกล้าหาญเผชิญชีวิตด้วยความแข็งแกร่งแบบนี้

คุณ'รงค์ใช้ชีวิตได้ Cool มาก

อีกนานเท่าไหร่ โลกถึงจะผลิตคนแบบนี้ขึ้นมาอีก

RIP อีกที

งานของปู่มีเยอะครับ เยอะจนมีทุกอารมณ์เช่นเดียวกับตัวตนของปู่(ละมั้ง-เพราะไม่เคยเจอ)

ยังไงก็เคารพปู่มากๆ ครับ

(แปลกใจจังที่ตัวเองรู้สึกเศร้าสุดๆ)

ไว้อาลัยด้วยความเคารพค่ะ

สารภาพว่าอ่านรู้เ รื่องเป็นบางอารมณ์ ใช้คำว่าอารมณ์จริงๆ

คิดมานานแล้วว่าความตายเป็นเรื่องปกติ ไม่ตายสิแปลก แต่ทำไมพออ่านที่ลุงเขียน มันคนละเรื่องกันเลยนะ

ด้วยความอาลัย เมื่อวานผมก็พึ่งเปิดอ่านหนังสือเล่มนี้ เพราะอยู่ใกล้มือที่สุด (พกมาจากเชียงใหม่)

ไว้อาลัยด้วยคนค่ะพี่ ตอนคุณรงค์เสีย อยู่สิงคโปร์ เลยไม่ทันข่าวเลย

อ่านงานท่านไม่เยอะ แต่ว่าเท่าที่อ่านก็ชื่นชมนะ แต่รู้สึกผูกพันเพราะคุณพ่อพูดถึงบ่อยมาก บางทีอ่านที่คุณรงค์เล่าถึงอดีตจะรู้สึกอิน เพราะว่าโตมาที่เดียวกัน(โพธาราม) เวลาบรรยายแล้วนึกถึงสถานที่ได้ทันทีเลย

ฝนอ่านงานของลุง'รงค์บ้าง แต่ไม่เยอะมาก
พอได้อ่านแล้ว รู้สึกว่านักเขียนท่านนี้ไม่ธรรมดา
ไม่เคยสำนวนแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่อ่านหนังสือ
เมื่อบวกกับประสบการณ์ชีวิตของคุณลุงแล้ว
ถือเป็นบุคคลน่าทึ่ง น่ายกย่องที่สุดคนนึงเลยล่ะค่ะ

ขอไว้อาลัยให้คุณ'รงค์ วงษ์สวรรค์ ค่ะ

โฆษณาแฝงหรือไม่แฝง ไม่ว่ากัน ถ้าหนูชอบ บางทีก็ออกหน้าออกตาอย่างกับเป็นผลงานของตัวเอง ฮ่าๆ

อ่านแค่เรื่องย่อของ "เย็บถากปากร้าย" ยังคิดว่าปากร้ายจริงๆ ชอบว่ะฮ่ะๆๆ คงหาตามร้าน พยายามจะไม่ไปงานหนังสือ

ดีแล้วค่ะที่พี่แป๊ดไม่ได้ดูไหมที่เป็นหนัง ไม่ชอบเลย ความยิ่งใหญ่ที่เราพบในหน้าหนังสือ กลายเป็นเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่รู้

ชอบตรงที่เรียกภรรยาว่ามาดามวารินชำราบน่ะค่ะ จำติดหูติดตามาตั้งแต่เด็กๆเลย

ไว้อาลัยด้วยคนค่ะ

2-3 วันนี้รื้อหนังสือของ 'รงค์ วงษ์สวรรค์ มาอ่าน(ผ่านๆ)อีกรอบครับ
เขียนถึงความตายไว้เยอะเหมือนกัน

ใช่เลยที่บอกว่า "ผมไม่กังวลกับความตาย"
แต่แฟนหนังสืออย่างเรารู้ข่าวแล้วเศร้ามาก

คงอีกนานนนนนนนกว่าเมืองไทยจะมีนักเขียนอย่างคุณรงษ์อีก สำนวนแพรวพราว หาใครเทียบได้ยากจริง ๆ ค่ะ

ขอดวงวิญญาณของท่านไปสู่ภพภูมิที่ดี...RIP...

ขอบคุณมากที่แวะไปเยี่ยมไข้นะคะ

พี่แป๊ดครับ (ขออนุญาตเรียกบ้างนะครับ) ความเห็นของพี่ที่ไปเม้มในบล็อคผมมันกระแทกใจผมอย่างแรงครับ เหมือนพี่เข้าไปนั่งเขียนจากในหัวผมก็ไม่ปาน (ไอ้นี่ก็เว่อร์ซะ)

ขอบคุณมากครับ

สุดยอดนักเขียนไทย

เสียใจที่ไม่ได้ไปสวนทูนอิน ?? เสียดายที่สุดๆๆๆๆ...

ทั้งที่ก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่เชียงใหม่แท้ๆ มัวแต่ลีลา อยากเขกกะโหลกตัวเองแรงๆ

ไม่รู้จักท่านเลยไม่รู้จะพูดอะไรค่ะพี่ แต่ขอไว้อาลัยด้วยคน แต่ชอบที่ท่านบอกผมไม่กังวลกับความตาย