Group Blog
All Blog
|
### มุ่งสู่เส้นทางลอยฟ้า กิโลเมตรละห้าล้านบาท 1219 โค้ง ###
 เส้นทางที่รถวิ่งขึ้นเขาลงเขา หมอกลงทึบบางครั้งก็แทบมองไม่เห็นทาง เรานั่งเหม่อมองสองข้างทาง ทำให้คิดถึงความหลังอีกแล้ว อย่าเพิ่งเบื่อคนแก่นะ เพราะอนาคตจะไม่มีภาพอย่างอดีต ประมาณปี พ.ศ. 2514 บอกตรงๆ การเดินทางต้องใช้ช้าง หรือเกวียน บางช่วงบางตอนต้องเดินทาง ณ. เวลานั้น พม่า รบ กับ ชาวเขาเผ่ากระเหรี่ยง เราน่ะอยากไปแต่ใจไม่กล้า .... เฮ้อ...ตายไปก็น่าเสียดายอยู่หรอกนะ ฮ่าๆๆๆ เล่าต่อดีกว่า ฮิๆๆๆ ถนนหนทางก็เป็นทางเกวียน รถจะวิ่งเฉพาะช่วงหน้าแล้งเท่านั้น ข้าราชการที่อยู่อุ้มผางจะเข้าจังหวัดต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ เราได้ข่าวอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ใช่รถโดยสารโดนหรอก อุ้มผางนั้นชนที่อาศัยอยู่ กระเหรี่ยงก็เป็นชนกลุ่มหนึ่งซึ่งไม่ใช่คนไทย เมื่อถูกพม่าไล่ล่าก็ถอยเข้ามาในฝั่งไทย ปัจจุบันนี้สงบลงมากแล้ว พูดยังกับเคยไปสวีสฯงั้นแหละ ฝนยังคงพรำตลอดทาง เข้าห้วยน้ำรินแล้ว ดินที่ลงมานี้ผสมกับน้ำฝน ลื่นมาก   รถต้องอยู่ในสภาพที่ดี คนขับต้องชำนาญทาง ข้างทางเต็มไปด้วยเศษไม้ ชีวิตไม่ใช่เครื่องทดลองเสี่ยงกับความตายหรอกนะ การขับรถต้องรักษากฎจราจรอย่างเคร่งครัด ระยะทางที่ดินจากเขาถล่มก็มีการซ่อมแซมอยู่ นานๆ จะพบรถสวนมาสักคัน ผ่านเส้นทางที่ดินถล่มลงมาแล้ว ช่วงที่โค้งไปโค้งมานั้น เจ๋งไม๊ล่ะ เหอๆๆๆๆ ผ่านโค้งที่เท่าไรไม่ได้นับ เจ้าติน ติน เงียบสงบ ไม่มีเสียงเลย  ปี พ.ศ. 2531 รัฐบาลมีนโยบายทำทางขึ้นไปอุ้มผาง เพราะตลอดเส้นทางจะขึ้นเขาสูงชัน และลงเขาบ้าง คนไม่เคยทางไม่เมาก็ให้มันรู้กันไปละ เส้นทางนี้เราคิดว่าน่าจะเป็นเส้นทาง เพราะเมื่อความเจริญเข้าไปถึง สัตว์ป่าทั้งหลายก็กระเจิดกระเจิง การทำทางเส้นนี้ ยากลำบากมาก ระหว่างการทำทางต้องมีการคุ้มกัน ชีวิตข้าราชการชายแดนไทย ทั้้งทหาร ตำรวจ กว่าจะแล้วเสร็จ 1219 โค้ง รู้อย่างนี้แล้ว นักท่องเที่ยวที่ขึ้นไปเที่ยวอุ้มผาง ท่องเที่ยวแบบชื่นชมดื่มด่ำกับธรรมชาติ เหมือนจะเข้าไปพิชิตรางวัลกัน ลองหวนนึกถึงชีวิตที่ต้องสละไปเพื่อความสะดวก รู้แก่ใจแต่ไร้สำนึกไม่อยากใช้คำนี้เลยพับผ่าซิน่า แล้วพบกันตอนหน้าถ้าท่านต้องการ.......ฮิๆๆๆๆๆ  ### จากแม่สอด มุ่งสู่อุ้มผาง แดนแห่งหุบเขาและสายหมอก ###
 ไม่นานเราก็เข้าสู่อำเภอพบพระ มีสายพันธุ์ต่างๆมากมาย โดยเฉพาะกุหลาบไร้หนาม เคยแวะเข้าไปชมมาครั้งหนึ่งเมื่อหลาย่ปีมาแล้ว ผ่านทางเข้าน้ำตกพาเจริญ ก็แค่ผ่านอีกเช่นกัน น้ำตกพาเจริญ ตั้งอยู่ในเขตตำบลช่องแคบ ตำบลช่องแคบนี้ จะไปจะมา ตั้งอยู่ในเขตอุทยานแห่งขาติน้ำตกพาเจริญ น้ำตกนี้ถูกพบโดยผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ จึงใช้เป็นนามเรียกน้ำตกพาเจริญมาจนทุกวันนี้ เราเดินทางต่อไปยังอำเภออุ้มผาง เราแวะเข้าพักรถกันที่หมู่บ้าน อุ้มเปี้ยม ห้องน้ำที่นี่มีหลายห้องสะอาดสะอ้าน มีร้านขายสินค้าเล็กๆ อยู่ประปราย ทิวทัศน์บนเขาไม่เป็นป่ามีการถางปลูกพืชทำไร่ มองไกลๆไม่รู้ว่าเขาปลูกต้นอะไรกันบ้าง   ไม่มีที่พักอาศํย คนไทยใจดีเลยตั้งศูนย์อบยพให้อยู่กัน ความเป็นอยู่เท่าที่เห็นก็ไม่ลำบากอะไร จุดนี้เป็นจุดชมวิวที่สวยงามจุดหนึ่ง จริงๆคณะเราเขาไม่ค่อยถ่ายรูปหรอก คนละอุดมการณ์กับคนแก่คนนี้ เพลงเพราะๆที่เราชอบ เพลงเก่าๆที่เราหาฟังยาก         เฮ้อ.....ความแก่ไม่เคยปรานีใครจริงๆ ของีบสักหน่อยเตรียมตัวผจญภัย  ♦♦♦ <<< มุ่งสู่แม่สอด เมืองชายแดนอันศิวิไล >>> ♦♦♦
 ใครเขาเที่ยวอุ้มผางหน้าฝนกันล่ะเพื่อน เราทักท้วง เพราะฤดูนี้นักท่องเที่ยวมีน้อยมากหรือแทบไม่มีเลยก็ว่าได้ โดยน้องชายสุดที่รักของเพื่อนเป็นผู้จัดรถตู้อย่างดี ก็จะใครจะอีกล่ะ หลานชายสุดหล่อของเพื่อน เราออกเดินทางคืนวันที่่ 1 สิงหาคม 2555 เวลา 23.00 น. คณะทัวร์เราประกอบไปด้วย เพื่อน ลูกสาว เราและก็หลานชายเพื่อน พร้อมพลขับ เพื่อรับลูกชาย และแถมสาวสวยน่ารักติดไปด้วยอีกหนึ่งคน นี่เขาไม่หลับไม่นอนกันบ้างเลยหรือ เราอดคิดไม่ได้ ก็แน่ละ พวกเขากำลังวิ่งตามเงินกันอยู่นี่นา ชีวิตก็เกือบจะลาโลกศิวิไลนี้ไปแล้ว เฮ้อ.... ในเมื่อท่านให้ชีวิตเรามาสู่โลกอันศิวิไลนี้แล้ว มันเป็นหน้าที่ของมนุษย์ทีเดียวละ หรืออาจจะนำออกมาใช้ให้ความสุขกับชีวิต มองไปข้างหน้าก็รู้ว่า ตลอดทางมีฝนตกพรำมาโดยตลอด ถนนปัจจุบันเขาทำกว้างขวางใหญ่โตสดวกสบายมาก ถนนสมัยนั้นเป็นถนนแคบๆรถสวนไปมาลำบากมาก สองข้างทางก็เต็มไปด้วยป่าเขา เหวลึก สองข้างทางที่วิ่งเข้าไปจะเต็มไปด้วยอันตราย โดยเฉพาะตำรวจตระเวณชายแดนนี่ โอ๊ย...ยังมีเรื่องเล่าสมัยนั้นมากมาย ว่างๆจะเขียนเล่าให้ฟังนะ คนขับตัองชัวร์ไม่ประมาทและชำนาญทางพอสมควรละ ที่นี่เป็นที่ขายสินค้าของพวกชาวเขาที่ปลูกพืชผักผลไม้ เมื่อก่อนยังไม่มีตลาดนี้เราผ่านไปมา ปัจจุบันสินค้าที่ชาวเขานำมาขายนั้น บางอย่างแพงกว่าตลาดอีก เพราะมีพ่อค้าแม่ค้าในเมืองหรือจากจังหวัดอื่นมาเหมาซื้อไปหมด และยังมีสินค้าจากที่อื่นเช่นจากเชียงใหม่ เชียงราย หรือลำปาง นี่แหละเมื่อความเจริญเข้าถึงที่ไหน ปัจจุบันคุณอย่าหวังจะได้มีโอกาส ซึ่งก็เจริญจนแทบจำไม่ได้แล้ว บ้านช่องก็แลดูดีกว่าเก่ามาก บางที่อินเตอร์เนทก็ยังมีใช้ ปัจจุบันลูกหลานชาวเขาก็เรียนจบสูงๆมาก และรับราชการก็มีเห็น ฝนยังพรำเบาบ้างแรงบ้างตลอดเวลา อีก 500 เมตรจะถึงทางลงเขาอีกแล้ว เราเริ่มง่วง ก็ O.K นะตำรวจไทยชายแดน สู้ทนลำบากตากฝนทำงานกันทุกค่ำเช้า ผิดกับตำรวจในเมืองเจริญมากมายนัก อยู่ก็แสนสบายไม่ลำบาก ก็ป้ายดำประมูลไม่สำเร็จสักทีนี่ ไม่รู้ว่าช้าเพราะอะไร ป้ายแดงที่ถูกต้องก็หมดสต๊อค นั่นแหละถึงจะพ้นการโดนจับ น่าจะส่งเขาไปผลัดเปลี่ยนการปฏิบัติงาน จะอร่อยเหมือนเดิมไม๊นะ หรือจะปิดร้านเลิกขายไปซะแล้ว กลางวันมีกระเพาะปลาขาย ฝีมือไม่ต้องพูดถึง ในไม่ช้าเราก็คงได้ตามไปร่วมวงรับประทานด้วยแน่นอน ต้นสักยังคงตั้งตรงสูงชลูดอวดใบอันใหญ่โต ข้าราชการที่ต้องมาปฏิบัติหน้าที่ทางนี้ มักจะสั่งทำลังไม้สัก ด่านตรวจของกรมป่าไม้เขาไม่เข้มกับข้าราชการหรอก คนแก่อยากเล่าอีกแระ ขอเล่าสักนิดนะจ๊ะคุณคุ๊นนน เหมือนจะตอกย้ำว่าเราแก่แล้วนะ เมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้ว ครั้งที่เราได้เข้ามาอยู่ที่แม่สอดนั้น ท่านนั้นศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก ต่างเคารพนับถือท่านยิ่งนัก และการเคารพสักการะท่านนั้น มันดังไม่พอ กลัวเจ้าพ่อพะวอจะไม่สน ไม่รู้ว่าเอาลูกปืนมาจากไหนกันนักหนา ฮ่าๆๆๆๆ เราเคยถามจ่าเส็ง(สัสดีแม่สอดสมัยนั้น)ที่เรานับถือ พ่อเส็งตอบว่า เจ้าพ่อไม่ช่วยใครหรอกแต่เจ้าพ่อจะยืนดู หากฝ่ายไหนยิ่งไม่แม่นและจบชีวิตลง จริงๆแล้วท่านคุ้มครองทุกคนนั่นแหละ และคนดีเหล่านี้ก็มักจะรอดตายทุกทีซิน่า ถึงด่านห้วยหินฝน ปากทางเข้าอ.แม่สอดแล้ว แม่สอดหรือนี่ มันเจริญจนผิดหูผิดตาเชียวละ เข้ามาในตัวอำเภอก็พบว่าเจริญจนไปไม่ถูกเชียวละ มีปั้มน้ำมันใหญ่ๆด้วย ที่นี่ต่างกับเมื่อสี่สิบปีที่แล้ว โอย....ไม่มีแล้วอดีตถูกลบไปสิ้น แต่ถึงอย่างไรเราก็ว่าในอดีตดีกว่า มีความสุขกว่าแน่นอน แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างไปจากศรีราชา บ้านเราเลยสักนิด นี่แหละความศิวิไล ที่มนุษย์จัดสร้างสรรขึ้นตามใจปรารถนา 
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
