|
|
|
บันทึกอะไรดี ...ต้นปี 53
2 มกราคม 53
เริ่มจากงานครบรอบพ่อจากไป 2 มกราคม 53 ครบ 1 ปีเต็ม..น่าใจหายนะ คิดถึงพ่อเสมอ บ้านเราเงียบเหงาจัง ทำขนมตอนดึกๆก็นึกถึงพ่ออยู่ตลอด...พ่อสบายดีหรือเปล่านะ
ไม่มีเวลาตักบาตรเลยเพราะมัวแต่ทำขนม..รู้สึกไม่ดีแต่จะทำตัวใหม่...พ่อคิดถึงหนูหรือเปล่า?
30 ธันวา 52
เริ่มทำขนมไปวางที่ร้านกาแฟของคนรู้จัก ไม่คาดคิดว่ามันจะขายดีเยี่ยงนี้ เหนื่อยหูดับ ไม่เป็นอันทำการอย่างอื่นเลย ซักผ้า ล้างรถ ล้างจาน อ่านหนังสือ เย็บผ้า เล่นเน็ท วาดรูป ทำกับข้าว เวลาให้แม่ หยุดหมด ...ดีนะที่ยังคิดได้ว่าต้องทำงานที่บริษัทด้วย
กิจวัตรประจำวันตั้งแต 30 ธันวา จนบัดนี้ คือ วันอาทิตย์บ่ายๆอบขนมไว้พร้อมตกแต่งเสร็จประมาณตี2 วันจันทร์เลิกงาน กลับถึงบ้านหกโมงเย็นเก็บส่วนที่ยังทำไม่เสร็จแพ็คแล้วเอาไปส่งก่อนสองทุ่มครึ่ง กลับมาทำขนมเตรียมไว้สำหรับพรุ่งนี้เสร็จประมาณตีสอง วันอังคารกลับถึงบ้านหกโมงเย็นเก็บส่วนที่ยังทำไม่เสร็จแพ็คแล้วเอาไปส่งก่อนสองทุ่มครึ่ง กลับมทำขนมเตรียมสำหรับพรุ่งนี้เสร็จประมาณ ตี 2 ถ้าของหมดก็วิ่งรถไปซื้อของ แล้วค่อยกลับมาทำขนมต่อ ถ้าวันไหนมี order นอกเหนือจากวางขายล่ะก็เวรกรรม...แล้วยิ่งถ้ามี VDO Conference ตอนมืดอีกล่ะ กรรมหนัก
จาก รัก ชอบ สนุก กลายเป็นทำตามหน้าที่ ..กิจวัตรประจำวันน่าตายจริงๆ แค่นี่ก็ทำตามความจะเพิ่ม capacity และ produvtivity ก็เห็นจะไม่คุ้ม ถ้าเพิ่มเวลาเป็นวันละ 48 ชั่วโมงน่าจะคุ้มกว่า ... hahaha
จากการได้สัมผัสการทำขนมขายแบบแบ่งเปอร์เซ็นต์ชาวบ้านเห็นจะไม่คุ้มค่ายารักษาตัวตอนแก่ สงสัยแม่จะกลัวลูกตายเลยออกคำสั่งให้หยุดทำไปวางขายตั้งแต่สิ้นเดือนนี้ แต่ไอ้ที่เคยๆขายอยู่ตาม order และทำให้แม่ขายนั้น อนุญาต ... -_-'
ส่วนเรื่องร้านที่บ้านของเรา...โปรเจคนี้ไม่ล้มแน่นอน ทำเองขายเอง เปิดเฉพาะเสาร์ - อาทิตย์ ชัวร์ที่สุด
29 - 31 มกรา ...หลงทางหลงใหลในสิงคโปร์
เป็นการไปต่างประเทศครั้งแรก และเป็นการไปเที่ยวครั้งแรกที่แทบไม่ได้เตรียมตัวเลย..เพราะงานยุ่ง และทำขนมยุ่ง ... รู้ตัวอีกทีก็ไปยู่ที่สุวรรณภุมิแล้ว...-_-' เวรกรรมทำไงละเนี่ย ดีที่มีไกด์กิติมศักดิ์ Ple Ple เปิดหนังสือและแผนที่ช่วยกันคลำทาง พร้อมพกความมั่นใจเต็มเปี่ยมในความสามารถทางภาษาของเรา..อยู่ที่ทำงานคุยกับฝรั่งทุกวันไม่เห็นมันจะมีปัญหา ...แต่พอขึ้นเครื่องพบหน้าพี่สจ๊วดสุดหล่อพ่อหนุ่มสิงคโปร์ เจอภาษาอังกฤษแบบสิงค์โปร์เข้าไป ถึงกับอึ้ง...พูดอะไรของเค้าฟะน่ะ แล้วจะรอดไหมเนี่ยแต่ในที่สุดพอคุ้นเคยก็ไม่ได้อยากอะไร ...
เป็นการเดินทางที่ไม่ได้คาดหวังอะไรเพราะสิงค์โปร์ไม่ได้อยู่ใน list ประเทศที่อยากไปแต่..พอได้สัมผัสการผสมผสานหลายๆเชื้อชาติ และวัฒนธรรม มันมีอะไรให้ดูเยอะแยะมากกว่าความสมัยใหม่ของตึกใหญ่โตอลังการณ์ และแหล่งช๊อปปิ้ง...ถ้ามีโอกาสอยากไปสิงคโปร์อีก
-------
ความตั้งใจในปีนี้
เพิ่งมาตั้งตอนมันหมดเดือนแรกไปแล้วนี่แหละ
ตั้งใจว่าปีนี้จะต้องปฏิบัติธรรมให้ได้ ... และทำทุกอย่างให้แม่มีความสุข ...ขอแค่ 2 อย่างก็แล้วกัน
~MagicApple~
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2553 | | |
| Last Update : 12 พฤศจิกายน 2560 11:43:13 น. |
| Counter : 2113 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
Just A Little Inconvenience Thing
Good by My Boss
ผ่านไปแล้ว 1 เดือน ..มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ...
นายเราเกษียณอายุไปเมื่อเดือนที่แล้ว ไม่เคยตั้งใจเตรียมงานขนาดนี้
งานเลี้ยงส่งนาย จบลงอย่างสวยงามเกินความคาดหมาย พวกเราคณะจัดงาน..อิ่มใจที่เห็นนายมีความสุข
นายเหนื่อยมามาก ทำเพื่อพวกเรามากมาย นายได้พัก พวกเราก็ดีใจ
เสียดายที่ช่วงสัปดาห์สุดท้ายแทนที่จะได้ใช้เวลากับนาย ดูแลนายเยอะๆ กลับยุ่งวุ่นวายเตรียมงานเลี้ยงส่ง...น่าเสียดายจริงๆ
ฉันยังจำวันที่สัมภาษณ์งานที่นี่เมื่อ 3 ปีก่อนได้ เมื่อมีคนหนึ่งในทีมสัมภาษณ์ว่า
" Do you have any questions?"
ฉันตอบกลับไปพร้อมกับมองไปทางนายว่า
" Please give me a chance to work as a secretary again."
ขอบคุณนายที่ให้โอกาสและประสบการณ์ดีๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Just A Little Inconvenience Thing
คนเก่าไปคนใหม่ก็มา...
ตั้งแต่ทำงานมา ไม่เคยรู้สึกถึงผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงได้มากมายขนาดนี้
เปลี่ยนงานมาก็หลายที่ เปิดร้านของตัวเองก็เคยทำมาแล้ว ...แต่ก็นั้นแหละที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำสีจางๆ มันไม่รู้สึกหนักแน่นหนักอึ้ง ชัดเจนได้เท่าปัจจุบัน ...แต่..ถึงจะหนักเราก็ต้องยอมรับมัน
ช่วงแรก น้ำตาไหลคิดถึงนายทุกวัน ..นึกไม่ได้ ใครพูดถึงไม่ได้น้ำตาคลอ
อยากให้มันเป็นแค่ความฝัน ตื่นขึ้นมาไปทำงานแล้วพบนาย ไม่ใช่พบฝรั่ง...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ล่ะนะ
ฉันเคยบอกนายว่า มันแค่เหมือนนายไป business trip ต่างประเทศเหมือนที่ผ่านมา ไม่นานก็กลับ คนที่อยู่ในห้องนายตอนนี้เป็นเพียงแขกผู้มาเยือนเหมือนคนอื่นๆ
..ในความรู้สึกมันบอกอย่างนั้นจริงๆ ...
ความเปลี่ยนแปลงมันหนักอึ้ง ไม่อยากนอน ...นอนดึกทุกวันเพราะไม่อยากตื่น...สัปดาห์แรกนอนร้องไห้คิดถึงนายทุกวัน ...เครียดเพราะใจมันยอมรับไม่ได้สักที ...คลื่น
อารมณ์มากระทบจิตใจได้ทุกขณะ ทั้งอารมณ์ของเขาและอารมณ์ของเราเอง อารมณ์ของเขา..มันก็..เขาก็เป็นแบบที่เขาเป็นล่ะนะ แต่อารมณ์ของเรามันรู้สึกต่อต้านการกระทำของเขาตลอดเวลา ...
คิดถึงพ่อมากถึงมากที่สุด เพราะเวลาทำงานหรือมีอะไรไม่สบายใจจะเล่าให้พ่อฟังเสมอ ถึงพ่อจะพุดไม่ได้แต่พ่อก็ตั้งใจฟัง แค่เห็นพ่อพยายามยกมือยกแขนอย่างยากลำบากมาแตะแขนเหมือนปลอบใจพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ แค่นี้ฉันก็มีกำลังใจขึ้นเป็นกอง ..
ทุกวันนี้ อยากขอบคุณพี่กุ้ง ที่เตือนสติเราว่า "อย่าเอาเขามาเป็นอารมณ์" พอเลิกเอามาเป็นอารมณ์ เลิกวิ่งตาม ตั้งสติทำหน้าที่เราให้ดีที่สุด จากที่เคยเอาใจไปผูกกับนาย กลาย
เป็นเอาใจไปผูกกับงานและบริษัทแทน สงบขึ้นแต่ยังไม่อยากไปทำงานอยู่...(อันนี้มันเป็น ส.ด.)
ไม่ได้เก่งกล้าอะไรแต่พยายามปรับตัวปรับใจอยู่ มีบ้างที่ไม่อยากนอน ไม่อยากทำงาน ไม่อยากคุยด้วยเพราะถ้าคุยด้วยจะมีความคิดด้านลบกับเขาแถมมาด้วยเกือบทุกครั้ง
แต่...เราต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด...
จะพยายามต่อไป ...
It is just a little inconvenience thing in my life.
~MagicApple~
| Create Date : 31 สิงหาคม 2552 | | |
| Last Update : 31 สิงหาคม 2552 0:06:09 น. |
| Counter : 1150 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [